|
|
De tocht van de mensen-zonder-papieren
- Toulouse, een zonovergoten Place du Capitole. Terwijl het marktleven
op gang komt en op het stadhuis de huwelijkspaartjes elkaar opvolgen, verzamelen
zich hier de mensen-zonder-papieren.
- In de zomer waren enkele mensen-zonder-papieren begonnen met een hongerstaking.
De prefectuur had zich, voor een aantal van hen, niet gehouden aan de beloften
die ze eerder had gedaan. Er volgde ontgoocheling.
- Iemand van de mensen-zonder-papieren pleegde zelfmoord. Zijn vriendin,
nog helemaal overstuur door dat drama, is ook naar deze bijeenkomst gekomen.
We praten met elkaar.
- Maar het leven is taai. De strijd gaat verder. Vandaag begint de tocht
van Toulouse naar Parijs. Het is een belangrijk moment. De deelnemers staan
klaar, elk met zijn rugzak en een pet op het hoofd. Ze worden ongeduldig.
Na de toespraken trek ik met hen mee door de straten van Toulouse.
- De tocht zal anderhalve maand duren, volgens een goed uitgestippeld
schema.
- Wat zal er onderweg gebeuren? Zullen ze overal goed ontvangen worden?
- Zullen ze de aandacht krijgen van de publieke opinie? Zullen anderen
zich
- bij hen aansluiten?
- Op Internet lees ik elke dag met belangstelling het verslag van hun
avontuur.
Top
-
De missie, een avontuur
- Ik breek het brood van de vriendschap met Fréderic, een jonge
missionaris die op het punt staat te vertrekken naar Guinea. Hij gaat naar
een streek waar overwegend moslims wonen, ver weg van alle centra, volledig
afgezonderd van de wereld. Hij weet ook niet met wie hij daar zal samenwerken.
Hij staat voor het onbekende, het avontuur.
- Maar Fréderic draagt het volk van Guinea, naar wie hij gezonden
wordt, reeds in zijn hart. Vooral de jongeren, die hij in schoolverband
zal ontmoeten.
- Is een getuige van het evangelie niet een zwerver? Ligt zijn roeping
niet op de eerste plaats in de ontmoeting? Leven in dienst van het evangelie
is een avontuur. Het tekent het hart van wie zich op die weg begeeft.
-
Top
De bijeenkomst van de Koerden
In het reusachtige stadion van Dortmund (Duitsland) zijn veel Koerden
bijeengestroomd. Het is een feestelijk gebeuren! Op hun bijeenkomsten word
ik iedere keer weer getroffen door hun waardige vastberadenheid. Ook nu.
Ik bots op een groep jonge muzikanten die 's nachts met een kleine bestelwagen
uit Montpellier zijn aangekomen. Ze geven mij hun CD cadeau.
- In de menigte is iemand erin geslaagd om ondanks alle afsluitingen
tot bij mij te geraken. Als hij uiteindelijk voor me staat, vraagt hij:
"Herkent u mij? Ik ben Mehmet."
- Ik herken Mehmet, een Koerd, een van de mensen-zonder-papieren die
destijds enkele maanden in het bisschopshuis van Evreux verbleven hebben.
Wat een vreugde hem weer te zien! Ik ben gelukkig als ik hoor wat er van
hem geworden is. Hij is getrouwd, heeft woonst en werk, en spreekt vlot
Frans
- Ons gesprek wordt helaas onderbroken. Iemand komt me halen en leidt
me naar de tribune. Ik moet de massa toespreken. Ik lees mijn tekst in
het Duits, die men onmiddellijk erna in het Koerdisch vertaalt.
- "Het drama van de aardbeving die Turkije zopas getroffen heeft,
heeft de internationale opinie in rep en roer gezet. Er is een buitengewone
opwelling van solidariteit geweest, over de grenzen en de verdeeldheid
heen.
- Maar het staatsterrorisme dat al 20 jaar duurt en de bevolking onderdrukt,
dat beroert niemand, niemand die zich daarover kwaad maakt. Daarvoor is
de internationale opinie nooit in beweging gekomen
Ook al werd Öcalan door de Westerse leiders op een laffe manier
in de steek gelaten, zijn eigen volk zal dat nooit doen. Elke vernedering
die men Öcalan heeft doen ondergaan wordt door het Koerdische volk
beleefd als een aanslag op hun eigen waardigheid. Het onrecht en de verdrukking
hebben de vastberadenheid van de Koerden niet weten aan te tasten. De grote
bijeenkomst vandaag is daarvan een bewijs. De vrede vraagt geen militaire
oplossing, maar een politieke. De mogelijkheid bestaat. Turken en Koerden
kunnen er maar samen wel bij varen.
-
Top
Een dialoog in de luchthaven
Ik sta klaar om naar Duitsland te vertrekken. Aan het loket controleert
een jonge hostess mijn boeking. Plots kijkt ze me aan en vraagt: "Mag
ik u mijn persoonlijke situatie voorleggen? Ik ben katholiek en zou in de
kerk willen trouwen. Maar mijn vriend is niet gedoopt. Ik heb horen zeggen
dat een kerkelijk huwelijk niet mogelijk is als hij niet gedoopt is. Wij
weten niet wat we gaan doen."
- Uw vriend moet zich niet laten dopen. Dat is geen voorwaarde voor
een huwelijk in de kerk.
- Echt? Zal men hem niet verplichten zich te laten dopen?
- Natuurlijk niet. Men zal hem eerbiedigen. Een kerkelijk huwelijk
voltrekt zich in een klimaat van vrijheid. Van iemand die het katholiek
geloof niet deelt respecteert men de persoonlijke overtuiging.
- Dat is magnifiek. Hij zal heel blij zijn als ik hem dat vanavond
ga zeggen. Ik wens u beiden veel geluk."
Het vliegtuig heeft weer eens vertraging, veel vertraging. Kans voor
een praatje met een jonge hostess die daar alleen staat aan een loket. Zij
is een Tunesische, gehuwd met een Tunesiër. Op zeker ogenblik gaat
het gesprek over de vreemdelingen-zonder-papieren. Ik sta perplex als ik
haar standpunt hoor: "Ik vind dat er te veel vreemdelingen zijn in
Frankrijk. Ze zouden naar hun land moeten terugkeren." - "Hoezo?
U, die uit Tunesië komt, en gehuwd met een Tunesiër, zegt zoiets?
Wat u in Frankrijk gelukt is, zou aan anderen moeten ontzegd worden? Frankrijk
is een rijk land. Er kunnen hier best nog méér vreemdelingen
komen. Ik ben verwonderd dat u niet solidair bent met de mensen-zonder-papieren."
Ze weet duidelijk niet goed waar ze het heeft en antwoordt: "Het gebeurt
niet veel dat ik iemand uit Frankrijk op die manier hoor spreken. U heeft
ongetwijfeld gelijk." |