Recht op wonen.
- Een 60-tal gezinnen, die in de zomer van 1998 uit hun woning werden
gezet, zijn beginnen kamperen om hun eisen kracht bij te zetten. Ze zouden
vlug een nieuwe woonst krijgen had men ze beloofd en ze hadden aanvaard
om in de tussentijd in enkele oude herenhuizen hun intrek te nemen. Maar
het waren eens te meer beloftes in de wind. Ze wonen dus nog altijd in
die vervallen grote herenhuizen, goed om gesloopt te worden. De levensomstandigheden
zijn er ronduit pijnlijk: geen maaltijden, veel te kleine kamers, geen
scholen in de buurt, en beheerders die hen voortdurend lastig vallen -
terwijl ze ondertussen van de situatie goed gebruik maken om hun zakken
te vullen.
- Over het algemeen hebben deze mensen werk, maar bijna altijd tijdelijk, en slecht betaald. Ze hebben vroeger een aanvraag ingediend voor een sociale woning, sommigen al 10 of 20 jaar geleden!
- Er overvalt me een gevoel van schaamte terwijl ik aan de vijf verdiepingen van dit huis een bezoek breng. Vooral als ik die éne kamer zie, waarin zes leden van een zelfde gezin samenwonen. Omdat er geen schot komt in de zaak besluiten we 'iets' te doen. Op een ochtend komt professor Albert Jacquart me ophalen met de wagen. Op een andere plaats in Parijs pikken we professor Leon Schwarzenberg op en Jean-Baptiste Ayrault, voorzitter van de werkgroep "Droit au logement". Zoals afgesproken rijden we samen tot bij abbé Pierre.
- Met zijn vijven gaan we deze gezinnen, die nu op straat kamperen, bezoeken. Ze verwachten ons.
- Maar waarom is zoiets nodig? Achteraf zou blijken dat deze tussenkomst volstond om het stadsbestuur van Parijs ertoe te bewegen aan al die gezinnen een nieuwe woonst te bezorgen, in woonruimtes die nu die naam waardig zijn.
- Over het algemeen hebben deze mensen werk, maar bijna altijd tijdelijk, en slecht betaald. Ze hebben vroeger een aanvraag ingediend voor een sociale woning, sommigen al 10 of 20 jaar geleden!
Solidariteit als misdrijf.
- De mensen-zonder-papieren zijn de wanhoop nabij. Met hongerstakingen
zetten ze hun leven op het spel. Politiecontroles zijn een dagelijkse bron
van onzekerheid, en ze worden enorm uitgebuit door diegenen die hen werk
aanbieden. Wij hebben mensen-zonder-papieren geholpen, hen begeleid, we
hebben het peterschap voor hen op ons genomen. Maar dit is niet genoeg.
Ze hebben veel gegeven. Het is onze beurt om méér te geven.
- Een aantal verenigingen hebben een oproep gelanceerd: "We blijven medestanders van de mensen-zonder-papieren. Regulariseer hun situatie of zet ons allemaal achter de tralies."
- Enkele honderden actievoerders zijn samengestroomd op de Place Vendôme, onder de ramen van het Ministerie van Justitie, om zich aan te geven: "We bekennen schuld, we helpen mensen-zonder-papieren. Jullie moeten ons oppakken voor het misdrijf van solidariteit" (in toepassing van artikel 21 van de wet van 1945 en van artikel 12 van de wet Chevénement).Wordt vervolgd.
- Een aantal verenigingen hebben een oproep gelanceerd: "We blijven medestanders van de mensen-zonder-papieren. Regulariseer hun situatie of zet ons allemaal achter de tralies."
Hoop in Rijsel
- Het doet me iets als ik in Rijsel de 22 mensen-zonder-papieren bezoek
die nu al 37 dagen in hongerstaking zijn. Verzwakt liggen ze op hun matrassen.
Bij elk van hen sta ik stil. Een blik en een gebaar zeggen heel veel. Ik
heb het gevoel dat ik het ritueel van de voetwassing voltrek als ik bij
elk van hen neerkniel.
- De nieuwe prefect van de regio heeft 16 van hen geregulariseerd. Er zijn er dus nog zes voor wie niets geregeld is. De hongerstakers laten horen wat ze verlangen: "Ga naar de prefect. Zeg hem dat we verder gaan met de hongerstaking zolang de situatie van die zes ook niet geregulariseerd is.
- We blijven solidair. We zijn misschien maar mensen-zonder-papieren, maar we zijn ménsen! We hebben ons eergevoel!"
- We vertrekken naar de Grote Markt, waar de actie plaatsvindt. Een zonovergoten plein, volgelopen. Vanuit de menigte komen twee jonge kleurlingen naar me toe. Ze spreken me aan: "We willen je graag gelukwensen voor wat je allemaal doet!" - en een van hen voegt er aan toe: "En vooral, laat je nooit omkopen!" Ik heb diepe bewondering voor dit woord
- De prefect met wie men contact heeft opgenomen is bereid onmiddellijk een delegatie te ontvangen. Dat gebeurt maar zelden! We zijn pas binnen in de ontvangstzaal als hij ons komt opwachten. Hij leidt ons binnen in zijn kantoor, waar hij met ons alleen is. Dit is duidelijk anders dan op andere prefecturen, waar je soms uren moeten wachten zonder de minste informatie, om dan uiteindelijk te vernemen dat men je niet wil ontvangen!
- De prefect luistert, neemt notities. Als hij tussenbeide komt, is het niet om ons de les te spellen of om ons te herinneren aan de eisen van zijn taak. Nee, hij aanvaardt om de zes dossiers opnieuw te bekijken. En voor één van hen, voor wie de zaken toch moeilijker liggen, zal hij een uitspraak doen naar eer en geweten en dan opnieuw met ons contact opnemen.
- Een manier van doen die we niet meer gewoon zijn!
- De nieuwe prefect van de regio heeft 16 van hen geregulariseerd. Er zijn er dus nog zes voor wie niets geregeld is. De hongerstakers laten horen wat ze verlangen: "Ga naar de prefect. Zeg hem dat we verder gaan met de hongerstaking zolang de situatie van die zes ook niet geregulariseerd is.