DAKLOZEN BEZETTEN HOTEL
Een twintigtal jongeren hebben hun intrek genomen in een leegstaand bouwvallig hotel in het centrum van Carcassonne. Ze zijn dakloos, zonder werk en zonder inkomen. Ze hebben wel hun honden met zich meegebracht, en het ontbreekt hen ook niet aan plannen.
Ze willen samenblijven en het verlaten pand omvormen tot een opvangcentrum voor straatkinderen. Ze hebben me uitgenodigd en ik ga naar Carcassonne, om een dag met hen door te brengen en hen mijn solidariteit te betuigen. Alle betrokken instanties zijn bijeengekomen, van de prefectuur tot het stadsbestuur, samen met de verenigingen en het steuncomité. Ze hebben besloten een stuurgroep op te richten. Tijdens een openbare vergadering neemt de verantwoordelijke van de jongeren het woord. Hij stelt hun plan voor om een opvangcentrum op te richten. Hij doet het met overtuiging, en met zin voor realiteit.
Zouden we daar niet blij om zijn? Als dit plan wordt uitgevoerd, zal het voor Frankrijk een "premiére" zijn!
IN DE FNAC TE DIJON
Er is in de Fnac een debat, naar aanleiding van het verschijnen van mijn laatste boek. Ik neem eraan deel, tussen twee treinen door. Het gaat er gezellig aan toe, er is veel volk, de sfeer is vrijmoedig. Er zijn vragen die mij verrassen, en waarbij ik mezelf vragen stel. Hoe komt het dat heel wat christenen de Kerk verlaten en alleen met het evangelie willen voortdoen? Zou de Kerk niet meer van deze tijd zijn, en zou alleen het evangelie nog aan de orde zijn? De Kerk zou immers niet openstaan voor mensen aan de rand, - maar met het evangelie zouden ze geen moeite hebben.
Is dat niet vreemd? Ervaring heeft mij geleerd dat het evangelie harde taal spreekt en dat de woorden van Jezus veeleisend zijn. Zaait het evangelie geen verdeeldheid?
BIJEENKOMST IN RETINE (België)
De avond is prachtig georganiseerd. Er zijn ongeveer 700 aanwezigen. Tijdens de gesprekken hoor ik hoeveel priesters en leken lijden aan de Kerk. Ze zijn niet opstandig, maar diep ontgoocheld. Gelukkig wordt dat leed openhartig en eerlijk uitgesproken in een sfeer van welwillende aandacht. Aan het einde van de avond voel ik bij de aanwezigen een vleugje hoop. Wordt onze hoop niet sterker als we door beproevingen en conflicten gaan, terwijl we nog helemaal niet zien waar de toekomst ons brengen zal?
IN DE COLLEGIALE KERK VAN DINANT (België)
- Die Collegiale Kerk, gebouwd tussen de rotsen en de Maas, wekt bewondering.
- Ze wordt nog mooier door de aanwezigheid van zovele gelovigen. Ook de bisschop van Namen is aanwezig. Ik geef een conferentie over onze solidariteit met de marginalen. Er was één vraag die die avond wel te berde moest komen: Waarom drong het Vaticaan bij de Britse regering aan om het proces tegen generaal Pinochet stop te zetten?
Het onbegrip en de afkeuring van vele katholieken bij deze interventie van het Vaticaan, getuigt van hun verlangen naar een geloofwaardige kerk, een Kerk die in alle omstandigheden eerlijk is. Maar inderdaad, de Kerk van Rome heeft haar stem niet verheven om op te komen voor de nagedachtenis van de slachtoffers van 17 jaar militaire dictatuur.
-
- IN HET THEATER VAN HET PALAIS DE CHAILLOT
- De mensen-zonder-papieren wilden van zich laten horen op een symbolische plaats. Het theater waar in 1948 de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens plechtig werd afgekondigd, leek hen een daartoe zéér geschikte plaats!
- De pauze was gedaan. Het publiek (1200 aanwezigen) keerde terug naar de zaal voor het vervolg van de voorstelling. Op het programma stond "De Vrek", het beroemde stuk van Molière.
- Plots verschijnt een afvaardiging van de mensen-zonder-papieren op het toneel. Acteur Michel Picoli verduidelijkt ons onverwacht optreden. Hij leest een steunbetuiging die Yehudi Menuhin ons twee dagen voor zijn dood heeft toegestuurd. Dan neemt een jonge Algerijn-zonder-papieren het woord.
- Hij is verlegen en zegt in korte bewoordingen iets over de uitzichtloosheid van hun situatie. Op dat moment hoor ik alleen nog gefluit en afkeuring: "Genoeg! Buiten! We willen hier geen politiek! We zijn hier gekomen voor een toneelvoorstelling!" Er waren natuurlijk ook toejuichingen, maar de eensgezindheid leek verbroken door de inmenging van die mensen-zonder-papieren. Wat zou Molière wel gezegd hebben, bij het zien van mensen die zo 'vrekkig' omgaan met hun burgerzin?