- Feest van l'Humanité
Ik hou van deze jaarlijkse bijeenkomst die de Franse communistische partij organiseert in de buurt van Parijs. Men komt er van overal in Frankrijk naartoe. Een massa volk. Ik geniet van de onverwachte ontmoetingen, laat me graag inviteren voor een kop koffie, een glas of een maaltijd. - Specialiteiten uit alle regio's strelen onze zintuigen. Keus te over! Enkele jongeren die champagne drinken nodigen me bij hen uit. Daar hoort een foto bij. En champagne. De gezichten zijn ontspannen, open. Men komt er om te feesten.
- De posters van Che zijn altijd overal te zien. Che blijft voor velen een icoon in hun bevrijdingsstrijd. De solidariteit met de Palestijnen wordt niet vergeten. De slogans op de stand wekken mijn nieuwsgierigheid. Een ervan citeert Victor Hugo: "Zij die leven zijn zij die strijden".
Ik kom voorbij een grote zaal waar pas een debat begonnen is. Een goede gelegenheid om wat te gaan zitten. Het thema is interessant: "Gelovigen, ongelovigen, welke gemeenschappelijke waarden voor de toekomst?" 
- Aan het spreekgestoelte komen vijf mannen voor een korte tussenkomst. Het eerste wat me opvalt is dat er geen vrouw bij is. Spijtig dat men daarvoor geen aandacht heeft als men een debat organiseert.
- De eerste gemeenschappelijke, universele waarde die deze mannen naar voren schuiven is de vrijheid.
Gezinnen die strijden
- 300 mensen hebben hun intrek genomen in een sportzaal
in een Parijse voorstad. De meesten van hen zijn afkomstig uit
Ivoorkust en Mali. Velen hebben geen verblijfsvergunning. Het
zijn vreemdelingen zonder papieren.
- Gezinnen die met geweld werden buitengezet uit een gebouw
dat ze al enkele jaren bewoonden.
- De situatie in de sportzaal wordt ondraaglijk. Ik word opstandig als ik die gezinnen zie, opeengehoopt als vee.
- Er zijn veel kinderen bij van jonge leeftijd. Er vonden al drie geboorten plaats. In de kleedkamers zes hongerstakers, erg verzwakt, liggend op matrassen. Ik vind er mannen en vrouwen die hun gebeden opzeggen op een tapijt of op een stuk karton. Er wordt op veel plaatsen gekookt.
Deze gezinnen hebben geweigerd ondergebracht te worden op plaatsen waar men niet kan koken en de was niet kan doen. Verspreid zouden ze ook niet meer in staat zijn om samen actie te voeren. 
- Door hun vastberadenheid en het feit dat de strijd van deze mensen gezién wordt, kijkt de samenleving anders naar hen. Twee spelers van het Franse elftal hebben aan deze uitgestotenen 70 plaatsen aangeboden om de match Frankrijk-Italië bij te wonen. Het werd voor iedereen een feest in de sportzaal. De woordvoerster van de vrouwen heeft me gezegd: "Na alles wat we ondergaan hebben, is dit initiatief de best denkbare therapie."
- De solidariteit van de mensen uit de buurt is een signaal. Die van de personaliteiten is er ook een. Steeds meer mensen komen in beweging. Een onmiddellijke oplossing, in afwachting van iets beters, bestààt: de opeising van een ander pand.
De luchthaven van Roissy
|
Er gaat geen dag voorbij zonder uitwijzingen richting Afrika. Ik ga naar de luchthaven om aan te sluiten bij actievoerders van een vereniging: twee Malinezen, Sissoko en Cisse, zullen verplicht het vliegtuig nemen van Parijs naar Bamako. Er is overal politie. Een afschrikkingsmacht. In de passagiersstroom is er ook een rij van mensen die naar Dakar en Bamako gaan. |
"U reist naar Bamako? In uw vliegtuig zullen ook twee geboeide Malinezen zitten. Ze worden onder dwang naar Bamako teruggebracht. U kunt een teken van verzet stellen: uw gordel niet vastmaken, uitleg vragen, de boordcommandant doen komen…" Er ontstaat een gesprek. Sommigen beloven iets te doen, anderen luisteren beleefd.
| De inscheping is voorbij. Wat gaat er nu gebeuren? Zal er verzet zijn aan boord? Vertraging voor het vliegtuig? We kunnen niet meer communiceren met elkaar. |
|
We voeren een ongelijke strijd. We maken ons geen illusies. We hebben enkele graantjes gezaaid. We zullen nieuws krijgen van de Malinese vereniging van uitgewezenen, opgericht in januari 2006, tijdens het Europees Sociaal Forum van Bamako. Deze vereniging vangt de uitgewezenen op en mobiliseert hen. Wat de voortzetting van de strijd, hier en ginder, mogelijk maakt.
Ondertussen hebben meerdere tientallen mensen zonder papieren het consulaat-generaal van Mali belegerd om de heimelijke overeenkomst tussen de Malinese staat en het ministerie van binnenlandse zaken aan te klagen. Het betreft de uitreiking van pasjes die tot de uitwijzing van de mensen zonder papieren heeft geleid.
Eindelijk vrij!
Vlakbij de luchthaven bevindt zich een ultrabewaakte politiepost. Een moeilijk te vinden plaats. Daarin worden mensen zonder papieren opgesloten die wachten op hun verbanning naar hun land van herkomst. Er zijn er die het geluk hebben vrij te komen door een beslissing van het gerecht of omdat de consul van hun land het pas dat de uitdrijving mogelijk maakt niet heeft willen ondertekenen.
| We zijn met een aantal mensen afgesproken om mensen zonder papieren te komen ophalen die vrijgelaten zullen worden: twee om 18 uur en twee anderen om 21 uur. Voor de hekkens maak ik met mijn arm grote gebaren naar de Afrikanen die ik van ver opmerk achter een ander stel hekkens. Ze beantwoordden dit, zwaaiend met hun armen. |
|
000Onze twee vrienden die er 32 dagen hebben op zitten in dit centrum zijn blij dat ze weer vrij zijn en opgewacht worden. Ze hebben niet veel te dragen: een eenvoudige tas. In de wagen, geen enkele klacht van hun kant. Ze zijn gehaast om hun familie terug te zien en allen die de sportzaal bezetten. Ze hebben de vernedering van de uitwijzing niet gekend en kunnen dus aankomen als overwinnaars. Er zal gefeest worden!
Maar wat zien we tot onze verbazing? Bijna aangekomen botsen we op politiewagens en een groot aantal politieagenten. We slaan onmiddellijk een andere richting in, laten de wagen achter en gaan verder te voet naar de sportzaal, terwijl het donker wordt.
|
Wat was er gebeurd? Een vader ging zijn kind afhalen aan de
schooluitgang. Terwijl hij stond te wachten kwam de politie hem
aanhouden. Het protest liet niet op zich wachten. Het feest zal voor een andere keer zijn! |