- Steun aan het Libanese
volk
- De manifestaties om steun te betuigen aan het Libanese volk vermenigvuldigen zich in Parijs. De media tonen zich zeer terughoudend.
- Elke avond is er een aan de Trocadero, op het Voorplein van de Mensenrechten. Toeristen komen en gaan. De Arabische muziek en liederen trekken hen aan.
- Het is op dit beroemde Voorplein dat ik me aansluit bij de Libanezen die er, na hun werk, spandoeken komen openhouden, grote foto's tonen van het oorlogsgeweld in hun land en zich beschikbaar houden voor een gesprek met de voorbijgangers. Ik wacht mijn beurt af om op een groot papieren blad een vredesboodschap neer te schrijven en te ondertekenen.
De Libanezen zijn blij dat ik een uur kom doorbrengen in hun midden. Ze zijn in shock bij de tragedie die hun volk nu treft. Ze zijn gekwetst tot in hun ziel. Ik luister naar het lijden van hun hart dat bloedt: één miljoen interne vluchtelingen, de massamoord in Cana, de vernietiging van hun land… - Ze waarderen het dat er zowat overal ter wereld - zelfs in Tel Aviv - mensen op de been komen tegen de oorlog in Libanon. Maar ontgoocheld door de internationale gemeenschap eisen ze de onmiddellijke stopzetting van de Israëlische agressie en de terugtrekking van Israël uit het Libanese grondgebied.
Tenten die voor problemen zorgen
- 'Médecins du monde' heeft 500 tenten uitgedeeld
aan daklozen in Parijs. Deze laatsten stellen het echt op prijs
niet langer permanent blootgesteld te zijn aan de blikken van
anderen.
Die tenten bezorgen hun een beetje intimiteit en menselijkheid. Maar tijdens de zomer zijn er veel toeristen. Hoe moet dat dan, verdragen dat er zowat overal in de hoofdstad, en in het bijzonder aan de oevers van de Seine, tenten opduiken? Ze zetten iets wat aanstoot geeft in de kijker: het schandaal van al die daklozen die op straat slapen. - Onmogelijk om ernaast te kijken. Die tenten passen dus niet in het decor en worden het voorwerp van allerlei verdachtmakingen. Buurtbewoners protesteren. Het gemeentebestuur komt tussenbeide. Politici bemoeien zich ermee.
- Alles wordt in het werk gesteld om te maken dat de daklozen hun tenten zouden verlaten. Om hen te steunen vindt een bijeenkomst plaats bij het ministerie van sociale zaken. De daklozen nemen het woord. Ik ben blij als ik iemand van hen het woord hoor nemen. Niemand kan het in hun plaats doen. Wat zeggen ze? Geen noodopvang. Dat vinden ze niet goed. Ze laten zich bestelen en vliegen uiteindelijk weer de straat op. Liever op straat dan een noodopvang waar ze slechts 's nachts naartoe kunnen.
Wat willen ze dan wel? Een verblijfplaats, een onderdak dat werkelijk onderdak biedt. Fatsoenlijke verblijfplaatsen. 
- Iedereen applaudisseert bij deze woorden waarin waardigheid weerklinkt. Voor hen is het probleem niet dat de tenten zouden verdwijnen, maar de onmogelijkheid om toegang te verkrijgen tot een woning, en het ontbreken van woonplaatsen.
'Hij raakte de melaatse aan'
Tijdens mijn zomervakantie met de familie komt Lise, een nichtje van 8 jaar, me op een ochtend opzoeken en vraagt me ernstig: "Kun je me vertellen van de wonderen van Jezus?"
Ik moet bekennen dat ik allergisch ben voor dit soort vragen, omdat het woord 'wonder' de indruk kan wekken dat Jezus een superman is die spectaculaire dingen doet. Vertellen van de wonderen van Jezus, is dat geen mooi verhaaltje dat toegang geeft tot een wonderlijke wereld? Maar waar is dan het echte leven? En welke boodschap heeft Jezus dan?
Misschien heeft Lise wel gezien dat ik niet erg enthousiast was, maar ik kon haar toch ook een antwoord niet schuldig blijven. "Ik ga je vertellen, Lise, van wat Jezus op een dag gedaan heeft toen hij op weg was. Een grote menigte volgde hem. Plots daagt daar een melaatse op. Hij valt op zijn knieën en smeekt hem: Als je het wil, dan kun je me genezen.
| Wat doet Jezus? Hij steekt zijn hand uit en raakt de melaatse aan." Lise onderbreekt me: "Heeft hij de melaatse aangeraakt?" - "Ja, Jezus heeft dat gebaar durven stellen, waardoor hij in contact kwam met de melaatse. |
|
Jezus moet wel veel liefde gehad hebben in zijn hart om die melaatse aan te raken. Hij heeft getoond dat die melaatse een mens was zoals de anderen, en dat hij recht had op respect." Lise verlangt niet meer om de rest van het verhaal te kennen. Dat menselijk gebaar van Jezus, dat uiteindelijk binnen het bereik van elk van ons ligt, was haar genoeg: "Hij heeft de melaatse aangeraakt."
In Lourdes tussen staf en mijter
(Bij wijze van knipoog neem ik een notitie over die ik in augustus 2000 schreef. Mgr. Bertone waarvan hier sprake is, is kardinaal staatssecretaris geworden, d.w.z. nummer 2 in de katholieke kerk, en kardinaal Ratzinger werd ondertussen paus Benedictus XVI)
De bisschop van Lourdes nodigt me uit om in de maand augustus voor te gaan in de internationale eucharistieviering. In dat jubeljaar is dat een broederlijke geste van zijnentwege. Ik neem de kans te baat om mijn verbondenheid met de kerkgemeenschap uit te drukken. In de ondergrondse basiliek is het heeldruk, zoals op grote dagen.
De verantwoordelijke voor het heiligdom heeft uit voorzorg aan weerszijden van mij enkele gespierde kerels geplaatst om over mij te waken. Je weet nooit!
| Bij de sacristie komt een Italiaanse bisschop, Mgr. Bertone, secretaris van de Congregatie voor de Geloofsleer, naar mij toe. Glimlachend spreekt hij zijn verwondering uit me hier aan te treffen. |
|
"Ik kom vaak op plaatsen waar men mij niet verwacht" zeg ik. "Mag ik kardinaal Ratzinger zeggen dat ik u ontmoet heb en met u concelebreerde?" - "Zeker!" - "Ik kan u wel zeggen dat ik waardeer wat u doet."
|
De processie komt in beweging. Ik ben niet meer gewoon met staf en mijter tussen de bisschoppen te lopen! De liturgie ontplooit haar schoonheid. In verschillende talen, en met symbolen die iedereen kan zien, dank zij reuzengrote schermen. |
In Lourdes voelen zieken, gehandicapten, de armen uit onze samenleving zich thuis. Ze vinden er hun plaats. Ze zien dat ze er erkend worden. Dat is het wonder van Lourdes.