- Voor de ambassade van
Kameroen
- Bij het vallen van de nacht begint een wake ter nagedachtenis van Alim, die zopas in Kameroen gestorven is aan aids. Hij was een van de 9 Kameroenezen die in de gevangenis werden opgesloten voor homoseksualiteit.
De kaarsen zijn aangestoken. Aan de hekkens van de ambassade wachten grote witte bladen op onze boodschappen. Ik word gevraagd te beginnen. "Alim, je leven en je dood roepen ons op om te strijden voor het recht om te leven en lief te hebben." - Alim werd, samen met zijn kameraden, na 13 maanden onrechtvaardige en onmenselijke hechtenis, in vrijheid gesteld. Maar hij heeft van die hervonden vrijheid niet genoten. Hij is kort nadien gestorven.
- Geen enkele instantie heeft de kosten voor de medische verzorging op zich genomen. De procureur van de republiek heeft nooit aanvaard hem opnieuw in vrijheid te stellen. Alim vermagerde zienderogen, kon niet meer op zijn benen staan, maar werd door de gevangenisautoriteiten aan zijn triestig lot overgelaten.
- Zijn advocate had hem enkele dagen voor zijn dood bezocht. "Hij was als een klein vogeltje" zei ze. Alim had de wens geuit om enkele foto's te laten nemen met haar: "Ik heb niets meer, alleen nog mijn glimlach. Ik stuur hem naar al mijn vrienden, naar allen die me geholpen hebben in Kameroen, in Frankrijk en elders."
- Wij staan voor de ambassade om te protesteren tegen de homofobie van de Kameroenese autoriteiten.
Het peterschap van kinderen in Nantes
- Een officieel peterschap voor schoolgaande kinderen van
wie de ouders geen verblijfsvergunning hebben. Met het einde
van het schooljaar kunnen deze kinderen uitgewezen worden.
Over heel Frankrijk zijn mensen massaal in actie geschoten. Het gaat immers over kinderen. 
- Van welk land ze afkomstig zijn, is van weinig belang. Het zijn menselijke wezens. Een kind is heilig. Wie zou kunnen instemmen met een razzia tegen deze kinderen, die een gewoon leven leiden, goed geïntegreerd zijn, onze taal spreken?
- In het gemeentehuis van Nantes en in de tuinen errond is het een volksfeest. Honderden mensen zijn opgedaagd. De organisatoren hadden een dergelijk succes niet voorzien!
Men stelt me een jonge Koerd voor, Hakan, zes jaar oud. Ik zal zijn peter zijn. Een schattige jongen! Hij wijkt niet van mijn zijde, alsof zijn lot voortaan verbonden is met het mijne. Zijn ouders voelen zich gesterkt. Voor één keer zijn ze niet bang. - Het officiële moment van het peterschap is aangebroken. Omringd door zijn meter en zijn peter zit Hakan fier op zijn stoel. De ambtenaar van de burgerlijke stand vraagt waartoe wij ons verbinden. We bevestigen dat we bereid zijn om het kind en zijn familie te begeleiden en de stappen te zetten die we als burgers kunnen zetten. De fotografen schieten de ene foto na de andere. De televisie zoomt in op Hakan, die de koning te rijk is. Het is echt 'zijn feest'!
- Wie strijdt, moet ook feesten. Feest vieren helpt mensen om vastberaden verder te strijden. Na dit succes mogen we verhopen dat de verrassend grote deelname van de bevolking de regering een stap achteruit zal doen zetten.
Dit nooit meer!
De situatie in Darfoer is dramatisch en wordt elke dag nog slechter. Het Théatre de la Madeleine in Parijs loopt vol om te horen wat zich afspeelt in deze vergeten regio van Soedan. Men zal niet meer kunnen zeggen: "We hebben het niet geweten!"
|
Honderden dorpen zijn in brand gestoken, duizenden mensen werden afgeslacht, duizenden vrouwen en meisjes aangerand en verkracht. Meer dan twee miljoen mensen hebben moeten vluchten uit hun vernietigde dorpen. Ze wonen nu in kampen waar het aan van alles ontbreekt en het zeer onveilig is. |
Meer dan drie jaar na het begin van het conflict zet de Soedanese regering haar politiek verder. Ze blijft de milities - die de aanvallen op de burgers organiseren - steunen. Tegelijk blijft ze humanitaire hulp moeilijk maken.
In Darfoer is iedereen moslim. Het is dus geen godsdienst oorlog, het is een etnische oorlog die alleen steunt op de haat tussen Afrikanen en Arabieren.
|
|
De internationale instanties voelen zich machteloos en treden dus ook niet echt op. Elke nieuwe dag is een dag om zich over te schamen. In het Théatre de la Madeleine waren we met velen om te zeggen: "Dit nooit meer!", en om ons in te zetten voor SOS Darfoer.
Een ontmoeting om niet te vergeten
Een koppel van boven de zeventig heet me heel hartelijk welkom. Het is mijn eerste ontmoeting met hen in hun prachtige woning. Wat ons samenbrengt? Een van hun zonen zit in de gevangenis.
De vrouw lijkt me heel erg bedroefd, maar blijft waardig. Nooit had ze zich zulk een beproeving kunnen voorstellen! Als ze haar zoon in de gevangenis gaat bezoeken, kan ze haar tranen niet bedwingen. Van oorsprong is ze een Bretoense, maar vervreemd van Kerk en geloof. De bloemen en de bomen in haar tuin zijn haar therapie.
|
Haar echtgenoot vertelt in het lang en het breed hoe de zaak verlopen is. Hij is overtuigd van de onschuld van zijn zoon. Samen met zijn advocaten bereidt hij de verdediging voor, zoals ze die zullen voeren op het proces. Met zijn hulp is ook een steuncomité tot stand gekomen. |
Ze hebben het moeilijk met deze situatie. Vrienden hebben afstand genomen van hen. Voor de publieke opinie zijn ze voortaan de ouders van een gevangene. Terwijl ik naar hen luister probeer ik in te schatten hoe zwaar deze beproeving voor hen moet zijn. Maar tegelijk bewonder ik hun bekwaamheid om lief te hebben. In hun hart is er geen rancune, ze zijn niet belust op wraak. Ze strijden verder, zonder te haten. We zijn vrienden geworden.