- Mensen zonder papieren
in de moskee
Gewoonlijk spreken ze af in de kerkgebouwen. Maar deze keer hebben ze ervoor gekozen om naar de grote moskee te gaan in Parijs. Ze kregen eerder al de steun van de christelijke gemeenschappen (katholieke, protestantse en orthodoxe), nu vragen ze die van de moslimgemeenschap. De rector van de grote moskee moet een standpunt innemen i.v.m. de nieuwe immigratiewet. Ze vinden dat ze als moslims het recht hebben dit te vragen. Wanneer ik op de radio verneem dat ze de moskee bezet hebben, ga ik er onmiddellijk naartoe. Ik ben nauwelijks ter plekke als ik de mensen zonder papieren uit de moskee zie komen en bij de ingang samenscholen. 
- Ze uiten tegenover mij hun ontgoocheling: "We worden beter onthaald in de kerken. Het is niet mogelijk om de rector te ontmoeten. Het zal voor morgen zijn."
- De agenten vormen een muur voor de ingang van de moskee. Indrukwekkend! Na verloop van een uur trekken ze zich terug en gaan de deuren van de moskee dicht. Maar nu komen er mannen aan om hun gebeden te zeggen. Ze botsen op een gesloten deur. Er komen er steeds maar meer, tot ze talrijker zijn dan de mensen zonder papieren. Twee groepen staan tegenover elkaar en beginnen elkaar uit te schelden. "Het is door jullie dat de deuren gesloten zijn. Ga weg van hier, dan zullen de deuren opengaan. Jullie beletten ons te bidden."
De mensen zonder papieren geven lucht aan hun woede: "Hoe kunnen jullie gaan bidden zonder je solidair te tonen met jullie broeders? We zijn in gevaar. Hoe kunnen jullie God eren en ons aan de kant laten staan? Hou ermee op een aparte groep te vormen. Sluit je bij ons aan." De toon stijgt. Ze worden handgemeen. Triestig schouwspel, gelovigen die elkaar verscheuren bij een cultusplaats! - Het gebed ontslaat ons niet van onze wereldse taken. De mens moet voorgaan. Maar mensen geven soms de voorkeur aan de cultus en hun devoties. Dat is erg gemakkelijk natuurlijk…
Een andere wereld?
Talrijk zijn de toeristen die in dit late namiddaguur rondslenteren in deze wijk in het hartje van Parijs. Ze lopen de warenhuizen binnen en genieten daarvan, blijven staan om de menu's van de restaurants te bekijken en zijn niet bang om voor een ijsje aan te schuiven in de rij. Met een vriend op doorreis volg ik de stroom. 
- We komen voorbij een oude kerk en hebben zin om er binnen te lopen. Het is een grote kerk en haar schoonheid grijpt ons aan. Het koor is verlicht en we horen orgelmelodieën. Op het altaar is het heilig sacrament uitgestald. Een jonge priester, gehuld in een oude koorkap, zit op zijn knieën, aan weerszijden van hem twee jongeren in albe. Op de bidbanken zitten drie vrouwen. De kerk is leeg. De menigte bevindt zich buiten.
- Na een lied en een gebed in het Latijn bewierookt de priester
het heilig sacrament. Hij trekt een sluier boven de koorkap en
stijgt de trappen op naar het altaar om de monstrans te nemen.
Vervolgens geeft hij in een breed gebaar de zegen voor een leeg
schip. Het volk is afwezig.
- Een vreemde liturgie! We hebben de indruk dat we even in een andere wereld waren. Het ritueel voltrekken, daar komt het op aan. Alsof het ritueel op zich zou volstaan. Los van de vraag of er al dan niet mensen aanwezig zijn.
De kracht van de zwakken
| In Parijs heeft drie dagen lang een Internationaal Salon van vredesinitiatieven plaatsgevonden. Meer dan 200 verenigingen uit alle windstreken zijn hier samen om ons aan te moedigen om op de plaatsen waar wij wonen via de geweldloosheid de vrede te cultiveren. |
|
|
Na een debat ga ik moedig op weg langs de stands. Er zijn er 120! Wat een geluk, zoveel vrouwen en mannen die zich inzetten voor een wereld met minder geweld, een meer rechtvaardige en meer solidaire wereld, met meer eerbied voor onze planeet! Zulk een overvloed aan initiatieven zien kiemen vervult me met hoop. Terwijl ik van stand tot stand trek raakt mijn tas vol met boeken en brochures die men me zo graag meegeeft. Het staat buiten kijf dat de cultuur van vrede door geweldloosheid haar weg vindt in het geweten van de mensen en op het terrein. Kan de mens, kunnen alle mensen zich harmonisch ontwikkelen als er geen vrede is? |
De geweldloosheid is niet interessant voor de media. Ze is niet sterk aanwezig in de kunst. En wat het uitbannen van de oorlog betreft - dat heeft nog geen ingang gevonden in het geweten van de mensheid. Dit internationaal salon van vredesinitiatieven doet me denken aan de kracht van de zwakken. Het evangelie nodigt ons uit om te kijken naar de geheime kracht van de kleinen: ze moeten alleen maar authentiek zijn.
Een pinksterontmoeting
In Luzern viert het Romerohuis zijn 20e verjaardag. Het huis draagt de naam van de aartsbisschop van San Salvador die in 1980 vermoord werd terwijl hij de mis deed. Dit missionair centrum is al die tijd een ontmoetingsplaats geweest, een plaats waar gedeeld wordt, een vormingscentrum dat voor alle volkeren openstaat. Ik kom er voor de derde keer, blij er de open lucht in te ademen.
|
Voor deze feestelijke verjaardag is er veel volk opgedaagd. Vanuit de stand stijgen lekkere keukengeuren op. Er zijn specialiteiten uit Korea, uit Vietnam, uit India, uit Brazilië, Kameroen… Er is heel wat belangstelling voor de debatten, de concerten bekoren en de oecumenische viering weeft gemeenschapsbanden. Wanneer ik 's avonds aan het woord ben, voor een aandachtig publiek, denk ik aan wat men vaak zegt in Taizé: "Christus is niet gekomen om nog een nieuwe godsdienst te stichten, maar om aan elke mens een liefdesgemeenschap aan te bieden." |
| De Heilige Geest ontmoet iedereen, elke man, elke vrouw, op een unieke manier, en opent hem of haar tegelijkertijd op de hele wereld. Innerlijk leven en menselijke solidariteit gaan hand in hand. Mgr. Romero heeft op die manier geleefd. Op de vooravond voor zijn dood richtte hij zich tot de soldaten en de politie: "Broeders, jullie behoren tot hetzelfde volk als wij. De boeren die jullie doden zijn jullie broers." Hij riep hen op om niet te gehoorzamen aan het bevel om te doden. |
|
