- Migrantenstemrecht
Saint Denis, ten noorden van Parijs, is een volkse stad met 95.000 inwoners waar 71 verschillende nationaliteiten met elkaar in contact komen. Meer dan 25% van hen bezitten de Franse nationaliteit niet. - Toch gaat het om echte burgers die belastingen betalen, lid zijn van verenigingen, zich engageren in hun buurt… Maar stemrecht en het recht om zich kandidaat te stellen bij lokale verkiezingen wordt hen geweigerd.
- Is dit geen elementair democratisch recht? Frankrijk is een van de laatste landen die deze wetgeving in stand houdt.
- De communistische burgemeester van St Denis en zijn gemeenteraad hebben het initiatief genomen een 'adviserend' referendum te organiseren over het migrantenstemrecht. Ze hebben de bevolking aan het woord gelaten, zonder onderscheid van nationaliteit.
Op het stadhuis is er een drukte als op hoogtijdagen. Een echt feest. Ik maak deel uit van hen die toezicht houden in de stembureaus. De migranten die hun stembiljet komen afgeven voelen zich in hun waardigheid erkend. 
- Op de vraag: "Bent u voor stemrecht voor vreemdelingen, en voor hun recht om zich verkiesbaar te stellen bij lokale verkiezingen?" heeft 64% positief geantwoord. Een mooi resultaat.
- Dit initiatief zal andere steden ertoe aanzetten om iets dergelijks te doen. Als de basis in beweging komt, dan mag men hopen dat de politieke verantwoordelijken de boodschap zullen horen.
La Rochelle
Ik kom per trein aan in deze mooie stad aan de boorden van de oceaan. - Het regent hevig. Bij het uitstappen kan ik het waarderen dat een vrouw me haar paraplu aanreikt. We zijn met enkele duizenden en komen bijeen op een plein waar we in verscheidene stands broodjes en drank kunnen krijgen.
Er is flink wat volk op de been. Veel vakbondsafgevaardigden zijn van overal gekomen om de invrijheidsstelling te vragen van 4 van hun kameraden van wie het proces straks op de rechtbank plaats zal vinden. 
- Ik ontmoet er en praat er met oneindig veel mensen. Ze waarderen mijn aanwezigheid. Terwijl de betoging op gang komt, op weg naar het stadscentrum, begeef ik me naar de rechtbank om plaats te nemen tussen de families van de beschuldigden.
- "De 4 van La Rochelle" worden ervan beschuldigd tijdens een manifestatie van 1500 personen de lokalen van het patronaat in brand te hebben gestoken. Ze ontkennen de feiten. Mochten ze veroordeeld worden, dan zou dat een sterke boodschap zijn in de richting van allen die in de verleiding mochten komen hun nek uit te steken.
- Veel getuigen verschijnen voor de balie en wijzen erop dat de beschuldigden gezinshoofden zijn, gemeenteraadsleden, geweldloze vakbondslui… Er gaan uren voorbij. Ik kom in de problemen. Ik moet terug naar de trein zonder de afloop van het proces te kennen.
- Aan de media die me achternazitten verklaar ik: "Ik denk dat de 4 van La Rochelle geen brandstichters zijn. De echte brandstichters zijn zij die het onrecht in stand houden."
Tegen een wegwerpimmigratie
De zonovergoten Place de la République staat vol jongeren. Het plein is autovrij, het volk heeft het ingepalmd en beleeft daar duidelijk plezier aan. Jongeren hangen in trosjes over heel het centrale monument, dat opgericht werd ter ere van de Republiek. Het is nooit zo mooi geweest! Op de reusachtige scène worden de muzikanten actief, ze brengen er het vuur in.
Ik probeer me een weg te banen door de menigte en heb het moeilijk om de mensen die me groeten te herkennen. Er zijn veel mensen zonder papieren. Ik teken de petities die men me voorhoudt en neem de bladen aan die men me aanreikt. Ik zou best een handtas kunnen gebruiken!
|
Deze feestelijke bijeenkomst is vooral een goede gelegenheid om de onmenselijkheid aan te klagen van het nieuwe wetsvoorstel m.b.t. de immigratie. Alleen de vreemdeling die interessant lijkt voor de Franse economie zal welkom zijn. Alleen zij die nodig zijn voor de competitiviteit van onze economie zullen geselecteerd worden. |
Frankrijk zal de competenties en de talenten gaan roven waar ze die maar kan vinden. Het zal de meest gekwalificeerde mensen nemen, en de arme landen nog wat armer achterlaten. In een liberale economie is de mens koopwaar, nuttig voor een zekere tijd en dan goed om weggeworpen te worden.
Wat zal er gebeuren met het asielrecht, de gezinshereniging, het lot van zieke vreemdelingen…?
| Als deze misdadige wet goedgekeurd wordt krijgen we een keuze- en wegwerpimmigratie. Dit betekent de ontkenning van de fundamentele rechten. Minachting voor de menselijke waardigheid. |
|
Maar de hier samengestroomde menigte is in verzet gegaan. Met haar strijd laat ze ons hopen op een samenleving met een menselijk gezicht, waarin wantrouwen kan overgaan in gastvrijheid.
Witte donderdag
Het is avond geworden en ik ga het Laatste Avondmaal vieren op de 4e verdieping van een flatgebouw. Het vertrek is met veel zorg klaargemaakt, net als de ruimte die de leerlingen van Jezus in Jeruzalem hadden klaargemaakt, met kussens versierd, om het Pascha te vieren.
|
De genodigden kennen mekaar niet allemaal. Ze voelen dat ze er welkom zijn, en erkenning krijgen. Een plaats van echte naastenliefde. |
Ook al noemen ze zichzelf graag de "mensen zonder Kerkpapieren" en lijden ze om het feit dat ze buiten de Kerk staan, zonder hoop op verandering voor hen.
Na het zingen van de psalmen beluisteren we het evangelie: "Jezus, die de zijnen liefhad, hield van hen tot het uiterste." Dat 'tot het uiterste' raakt ons: Hoe is Jezus erin geslaagd om lief te hebben tot het uiterste? Door het ongehoorde gebaar van de voetwassing, het werk van een slaaf, een gebaar van niet-overheersen. Door de nadruk waarmee hij zijn leerlingen vraagt: "Bemin elkander zoals ik jullie bemind heb." Door de vrijheid waarmee hij zich overlevert wanneer hij brood en wijn neemt, en één lichaam wordt met zijn leerlingen.
|
Er heerst vrede in onze groep. Ik vermoed het als ik de gezichten
bekijk. Met wat we elkaar toevertrouwen gaan we naar de diepte.
We delen het brood des levens. De beker gaat rond. Na het vriendschapsmaal is het tijd om afscheid te nemen van elkaar. Elk met de taak zijn weg "tot het uiterste" te gaan, "tot het uiterste" in de liefde. |