Notities Onderweg: april 2006

Steun aan het Tsjetsjeense volk

 

De steunactie vindt plaats voor de Russische ambassade in Parijs. Het is donker. Er is een ijskoude wind. De zeldzame voorbijgangers lijken niet erg geïnteresseerd in wat op onze spandoeken staat.

 

Ik ben blij dat er Tsjetsjenen zijn. Het zijn voor het merendeel jonge mannen.

Gisteren werden de Tsjetsjenen door Stalin collectief bestempeld als verraders. Vandaag worden ze door Poetin beschouwd als terroristen.Nu, 60 jaar na hun deportatie door Stalin in februari 1944, worden de Tsjetsjenen nog altijd vervolgd. Totaal ongestraft wordt voortdurend geweld gepleegd op burgers. De Tsjetsjeense bevolking ondergaat een situatie van oorlog en terreur, voor het aanschijn van de hele wereld. Maar die kijkt onverschillig toe. Het is een volk op onze planeet dat men vergeet.

 

Alleen Amnesty International klaagt regelmatig de zware mensenrechtenschendingen in Tsjetsjenië aan. Ik ga naar de groep Tsjetsjenen toe. Ik zie hen graag discussiëren. Ze zijn blijkbaar gelukkig onder elkaar te zijn en hun eigen taal te kunnen spreken. Ze heten me van harte welkom in hun midden. Dank zij een tolk kan ik hen toespreken. Ze weten wat ze willen en zijn vastberaden.

Ophanging van een politieke gevangene

Het onmenselijke regime van de mullahs in Iran heeft bij dageraad Hodjat Zamani, gevangen sinds 2001, terechtgesteld. Op het moment dat hij opgehangen werd was hij 31 jaar oud. Hij heeft de ergste martelingen ondergaan in de sombere gevangenis van Gohardacht nabij Teheran. Maar Hodjat heeft altijd geweigerd zich te plooien naar de wensen van zijn beulen.

 

Ik weet welke weg hij heeft afgelegd. Ik ben onder de indruk geraakt van deze verzetsstrijder die niet bang was risico's te nemen.

 

Hodjat gaf les in de dorpen van Ilam (West-Iran), waar zijn familie goed bekend is. Hij is de derde zoon van de familie Zamani die het Iraanse regime vermoord heeft. Ondanks herhaalde bezoeken aan de gevangenis werd zijn lichaam niet overgedragen aan zijn familie.

 

Het nieuws van de executie van Hodjat heeft een golf van verontwaardiging verwekt. De aanhangers van het Iraanse verzet zijn bijeengekomen in meer dan 40 steden in Europa, Noord-Amerika en Australië.

 

In Parijs werd onmiddellijk een persconferentie georganiseerd. Ik voel de emotie als ik het woord neem. Tussen de toehoorders bevinden zich moeders die hun zonen verloren hebben, vermoord door het regime van de mullahs.

 

"Niemand heeft Hodjat zijn waardigheid kunnen ontnemen. Deze verzetsstrijder vreesde zijn beulen niet. Hij was een vrij mens. Er bestaat een manier van leven en sterven die niet uitloopt op de dood."

Burgerverzet

Op het web circuleren alarmerende berichten. Het netwerk van actievoerders uit het verenigingsleven, vakbondslui en politici staat paraat voor een milieuactivist die het bezoek zal krijgen van een gerechtsdeurwaarder. Het is belangrijk dat wij er zijn om onze solidariteit te betuigen en ter plaatse een persconferentie te verzorgen. We zijn met zeer velen op de oproep ingegaan.

De man in kwestie heeft een veroordeling opgelopen omdat hij in de strijd tegen de genetisch gemanipuleerde gewassen transgenetische maïsplanten heeft uitgetrokken.

Hij is een eerste keer veroordeeld, samen met vijf andere medestanders, tot het betalen van zijn aandeel in de 196.000 euro schadevergoeding aan zaadfabrikant Biogema. Hij werd een tweede keer veroordeeld, voor een gelijkaardige actie, samen met zeven andere medestanders, tot het storten van zijn aandeel in de 100.000 euro voor Pioneer.

Op verzoek van deze firma's komt een deurwaarder bij hem thuis de inventaris opmaken met het oog op de inbeslagneming van zijn persoonlijke bezittingen. We zijn aanwezig in de straat, hartje Parijs, aan de voet van het gebouw waarin de milieuactivist woont. Ik stel met bewondering vast dat zoveel burgers zich hebben kunnen vrijmaken tegen dit middaguur. Het zijn mensen die vaak op de barricaden staan. Het zijn onvermoeibare strijders tegen onrecht.

José Bové kondigt de volgende acties aan die men zal voeren naar aanleiding van het wetsvoorstel omtrent deze genetisch gemanipuleerde gewassen in de senaat en in het parlement. Het burgerverzet zal ook dan ongetwijfeld op het rendez-vous niet ontbreken.

In de gevangenis van Rennes

Bij mijn aankomst in het station van Rennes sla ik zonder aarzelen de weg in die leidt naar de gevangenis. Ik ben er immers enkele jaren geleden een aantal gevangenen komen bezoeken. De jonge gevangenisdirecteur heet me hartelijk welkom en maakt het me gemakkelijk.

In de spreekkamer van de advocaten ontmoet ik de man die me schrijft en die ik in jaren niet meer gezien heb. De man tegenover me is 82 jaar. Hij verblijft sinds 2 jaar in de gevangenis en heeft nog 6 jaar te gaan. Ik kan er moeilijk bij dat men bejaarde mensen in de gevangenis houdt.

Hij is zeer verheugd me te zien en kan het niet laten dit ook te zeggen. Ik ben blij dat ik bij hem ben en naar hem kan luisteren. Hij vertelt me van de dagelijkse vernederingen die hij ondergaat. Voor de eerste keer in zijn leven moet hij samenleven met mensen die uitgesloten zijn uit de maatschappij. Hij deelt het lot van de paria's.

Hij leert het evangelie lezen doorheen de bril van een gevangene. Het evangelie gezien van onderuit. En hij ontdekt tot zijn grote vreugde de respectvolle houding van Jezus voor hen waar de samenleving niet naar omziet.

Jezus heeft nooit tot iemand gezegd: "Dat is niet erg!" Daarmee zou hij iemand een schuldgevoel bezorgen! Hij zegt hem:"Ga, sta op en wandel." Jezus heeft niet gezegd: "Ik vergeef je je zonden." - wat voldoende had kunnen lijken, maar ook iemand een schuldgevoel zou bezorgd hebben. Hij zegt: "Je zonden zijn vergeven". Ik ben terug naar de trein vertrokken met in mijn hart dit kleine evangeliedeuntje.