- In het restaurant
- Een Duitse vriendin nodigt me uit op restaurant. We nemen plaats. In de eetzaal valt me een ronde tafel op met twee jonge koppels en een man van een zekere leeftijd. Tijdens de maaltijd staan ze verschillende keren op om foto's te nemen. Ongetwijfeld een familiefeest. Alles speelt zich af in eenvoud, zonder uitbundige vreugde of gelach dat de aandacht trekt.
- Na de maaltijd verlaat ik het restaurant. Ternauwernood ben ik buiten of een jonge vrouw komt naast me lopen. Ik herken haar: ze zat aan de ronde tafel. Haar vraag komt uit haar hart: "Zou u op de foto willen staan samen met mijn vader?
Hij zou er zo gelukkig om zijn, en wij ook. Mijn vader heeft alzheimer. Vandaag is het zijn verjaardag. Bij deze gelegenheid heeft hij het rusthuis verlaten." - Ik aarzel niet en ga opnieuw het restaurant binnen om me te laten fotograferen naast de man met de ziekte van Alzheimer. Hij lijkt een beetje verloren, maar op zijn gezicht straalt het geluk en zijn blik drukt vreugde uit. We houden elkaar stevig vast bij de arm.
Deze vader die zijn verjaardag viert is heel tevreden dat hij omringd wordt door zijn kinderen, dat zij van hem houden. We worden er stil van. We spreken geen woord meer. De stilte brengt elk van ons aanwezig bij de anderen. In deze herberg van Emmaüs zien we de grootsheid van het teken dat ons gegeven is: het teken van de wederzijdse liefde. 
De schaamteloosheid van 'Dakar'
- Een twintigtal jaar geleden hebben abbé Pierre
en ikzelf op een persconferentie de rally Parijs-Dakar aan de
kaak gesteld en een belediging genoemd. Een belediging aan het
adres van de bewoners van de Afrikaanse landen.
Deze sportcompetitie, een avontuur voor de rijken, trekt dwars door landen die getekend zijn door ellende, aids, zware schuldenlasten. 
- Een Australische motorrijder is omgekomen op de pistes van de woestijn in Mauritanië. Ook twee Afrikaanse kinderen hebben de dood gevonden door voertuigen die in volle snelheid door het dorp raasden. De zanger Renaud hekelt scherp deze moordende koers: "100 connards sont sur la ligne de départ" (100 stommeriken staan aan de start). Mogen velen dit nieuwe lied horen!
- 'Dakar' krijgt bijzonder veel aandacht in de media. Wanneer ik in het tv-journaal zie hoe die piloten zich vrij mogen bewegen op die Afrikaanse pistes, dan denk ik aan al die jonge Afrikanen die in onze Europese landen veroordeeld zijn tot clandestiniteit of uitwijzing.
Daarnaast is er ook de verspilling. De verspilling van natuurlijke rijkdommen. Vandaag durft men het hebben over verminderen. Verminderen vraagt een andere manier van zich gedragen, met eerbied voor de natuurlijke rijkdommen. Het gaat om een radicale verandering voor de samenleving. Een samenleving met minder goederen en meer verbondenheid. Ophouden met 'Dakar' zou een teken kunnen zijn.
Veroordeling
In de zaal van het gerechtshof staan we met velen te wachten op de uitspraak over Assane, een leerkracht en afgevaardigde van de nationale coördinatie van de mensen-zonder-papieren. Een aantal jonge mensen komt naar voren wanneer de voorzitster hen roept. Ze worden allen veroordeeld. Wanneer Assane aan de beurt komt houden we onze adem in. Ook hij wordt veroordeeld: een maand gevangenisstraf met uitstel en een boete van 590 euro. De slag komt hard aan. We zijn ontgoocheld.
|
Hij wordt schuldig bevonden aan het beledigen van drie politieagenten in een commissariaat. |
Assane was naar dat commissariaat gegaan om informatie in te winnen over iemand zonder papieren die aangehouden was. Hij heeft altijd ontkend politieagenten beledigd te hebben. Maar hoe zwaar weegt zijn woord tegenover dat van de agenten? Agenten die we nooit gezien hebben op de rechtbank? Assane heeft eenvoudig klacht ingediend voor de slagen die hij kreeg op het commissariaat. Een dokter heeft hem vijf dagen werkonbekwaam verklaard.
We zoeken troost in een café in de buurt van de rechtbank. "Zo'n zware veroordeling had ik niet verwacht" zegt Assane. Hij neemt het risico en gaat in beroep.
Bezetting van een pand
|
Gezinnen die slecht gehuisvest zijn of elk moment uit hun woning zouden kunnen gezet worden zijn hartje Parijs de oude sociale zetel van de krant 'Le Monde', die de zetel van de OPAC zal worden (Office Public d' Aménagement et de Construction, Openbare dienst voor stedenbouw), komen innemen. Het gebouw staat al maanden leeg. |
Op deze zondagmiddag is het kalm in de straten van de buurt. Maar de komst van tal van manifestanten zorgt voor ambiance. De meesten storten zich in het gebouw, anderen bezetten de straat, ontplooien spandoeken en delen strooibriefjes uit om de betekenis van de actie uit te leggen. De muzikanten en de tamboerspelers zijn ondertussen al aan het werk.
Op dat ogenblik verschijnen de politiewagens aan de horizon. De agenten lopen met hun matrakken naar de betogers in de straat die zich nu naar het gebouw haasten. Maar niet iedereen raakt er binnen. Een jonge tamboerspeler krijgt ervanlangs en zijn tamboer wordt aangeslagen. Wie zich in het gebouw bevindt kan er niet meer uit en wie zich buiten bevindt kan er niet meer in.
De tijd gaat voorbij. Ik bevind me in het gebouw. Ik heb ijskoude voeten, maar een warm gevoel van binnen. Na meerdere uren stappen de agenten terug in hun wagens.
| Ze hebben bevel gekregen de plaats te verlaten. Zij die op straat gebleven zijn steken hun vreugde niet onder stoelen of banken, zwaaien naar de agenten en zingen als uit één mond: "Ik zeg u geen vaarwel, mijn broer …" |
|
De onderhandelingen worden aangevat. Er zijn 200 hoogdringende woningaanvragen. We krijgen het gedaan. De gezinnen zullen in de loop van het jaar een woning krijgen.