- Stop de kernenergie
Drie bussen vertrekken op een zaterdagmiddag vanuit Parijs in de richting van een kleine stad in Oost-Frankrijk: Bar-le-Duc. Ik bevind me in één van de bussen, aan de zijde van jongeren van de Communistische Revolutionaire Liga. Een trip die echt aangenaam is. - De nationale manifestatie tegen het ondergronds opslaan van nucleair afval brengt ongeveer 5000 mensen op de been, waaronder veel jongeren, vanuit heel Frankrijk. Er heerst een feestelijke, warme, gemoedelijke atmosfeer. De optocht trekt door de straten van de oude stad op de tonen van de muziek en met symbolische uitbeeldingen die de bewoners raken. Echt een succes. Het hele parcours lang kom ik voortdurend mensen tegen die me komen groeten.
- Er is een indrukwekkend politieapparaat aanwezig.
De lokale bevolking, die men gewaarschuwd had tegen de risico's van deze manifestatie, aarzelt niet langer om de straat op te komen, om met welwillendheid te kijken naar deze activisten tegen kernenergie en om hun vragen te stellen. 
- De kerncentrales blijven radioactief afval produceren waarvan men niet weet wat men ermee moet aanvangen. Ze onder de grond stoppen, zoals vuil onder het tapijt, is onaanvaardbaar. Dit afval blijft duizenden jaren gevaarlijk. Je stelt er de ondergrond mee bloot aan een oncontroleerbare besmetting. Het is een waanzinnige gok waarvan de komende generaties het slachtoffer zullen zijn.
- Het gaat er niet zozeer om een plaats te vinden waar men dit afval onder de grond kan stoppen, maar om een oplossing te vinden voor de toekomst. Een radicale oplossing zou het sluiten zijn van alle kerncentrales en onze toevlucht nemen tot andere vormen van energie. Andere landen hebben deze keuze al gemaakt.
- Is de strijd tegen het begraven van radioactief afval niet dezelfde als de strijd die we voeren om andere maatschappelijke keuzes te maken, zoals voor de organisatie van het vervoer?
Uitdrijving van een gezin
Een gezin van Ivoorkust in een Parijse voorstad - zonder papieren - smeekt me tot bij hen te komen. Wat ik doe. De man heeft werk en verdient met moeite 300 euro per maand. Zijn vrouw, die er erg uitgeput uitziet, verwacht een kindje tegen kerstmis. De oudste dochter is 18, kreeg onlangs haar papieren en zit op het lyceum. Een tweede dochter is 7 jaar. Twee jongens van 3 jaar, een tweeling. - De avond voordien stond de politie plots aan hun voordeur op de vierde verdieping, voor een snelle uitdrijving. De vrouw was alleen met haar kleine kinderen en was daarop niet voorbereid. Ze moest onmiddellijk vertrekken. Gelukkig heeft haar buurman, een werkloze, met spoed zijn deur voor haar geopend.
- Het gezin kreeg een andere woning toegewezen, in een klein hotel aan de andere kant van Parijs. Een hotel waar men niet zelf kan koken.
- De man blijft waardig in zijn beproeving. Hij onderhoudt de ramadan. Het feit mij te zien bij hem en zijn vrouw geeft hem kracht. Hij moet zoveel hindernissen het hoofd bieden! Om te beginnen naar het hospitaal gaan voor zijn vrouw, met wie het niet goed gaat.
Maar hij weet dat hij niet alleen is. De solidariteit krijgt vaste vorm. Een aantal mensen komt in beweging rondom hem. Er is een bijeenkomst gepland tegenover de prefectuur. 
In de Jardin des Plantes
|
We hebben prachtig weer voor deze zondag in de herfst. Ik ga wandelen in dié tuin in Parijs die mijn voorkeur geniet. De bomen hebben nog hun bladeren en de bloemen, in hun grote verscheidenheid, wekken mijn bewondering. Met deze mooie zon is er veel volk. Ik ga zitten op een bank en kijk geamuseerd naar kleine kinderen die hun ouders verschalken en zich even onttrekken aan hun gezag. |
Plots komt iemand naar mij toe en onderbreekt mijn overpeinzing. Hij is misschien 25, 30 jaar oud en op zijn gelaat lees ik bezorgdheid. Ik sta op en reik hem de hand. Hij valt met de deur in huis: "Ik ben een traditionalistisch katholiek". Dit soort ontmoetingen valt me zelden te beurt, vooral te midden van bloemen.
De man, die ik niet ken, richt tot mij een verzoek: "Een traditionalistisch priester uit mijn vriendenkring zou graag een debat voeren met u. Zou u dat debat met hem aanvaarden?" - "Wat ik liever zou hebben, dat is dat ik hem eerst mag ontmoeten en met hem kennismaken. Eerst de mens, dan de ideeën."
Mijn gesprekspartner is tevreden en vindt ook dat het beter is dat we beginnen met elkaar te leren kennen. Ik vraag hem of hij over mijn gegevens beschikt. Hij stelt me onmiddellijk gerust en zegt dat hij weet waar ik woon.
| Op het moment dat hij weggaat, knielt hij plots, neemt me bij de hand en kust mijn ring. Dit gebeurde zo snel, dat ik de eerste was die erdoor verrast werd. De anderen die op de bank zaten, en ook degenen die voorbijliepen op het pad, bekeken me met een vreemde blik. |
|
Basken voor de rechtbank
De media hebben ons jonge Spaanse Basken getoond boven op een gevangenismuur in Parijs, die met spandoeken en slogans eisten dat Baskische politieke gevangenen zouden overgeplaatst worden naar gevangenissen dichter bij huis. Deze zitten namelijk verspreid over heel Frankrijk en Spanje en strijden om overgeplaatst te worden naar gevangenissen in de buurt van Baskenland. Het is een oude en terechte eis.
|
Deze situatie is in strijd met verschillende Europese en internationale resoluties. Maar sinds een twintigtal jaren is niets veranderd. Er zijn families die nog altijd tot 1600 km doen, heen en terug, voor een half uur spreektijd! |
Dat een tiental jonge Basken de moed hebben om tot in Parijs te komen met deze eis, daar heb ik bewondering voor. Ze hebben het aangedurfd op de muur te klimmen van een gevangenis waarin Baskische politieke gevangenen opgesloten zijn. De politie is tussenbeide gekomen. Ze riskeren een gevangenisstraf en een boete.
Het proces vindt plaats in Versailles. Voor het tribunaal zijn een vijftigtal jonge Basken opgedaagd om hen hun steun te betuigen. Ze zijn de hele nacht onderweg geweest om op dit proces aanwezig te zijn. Zoals altijd bij hen hoort bij de strijd ook het feest. Twee van hen spelen accordeon.
Ik ben gekomen voor de persconferentie die plaats vindt tegenover de rechtbank. Daarna gaan we binnen voor het proces. Ik heb goede hoop dat deze jongeren geen veroordeling zullen oplopen.