|
|
- Hiroshima
-
|
Op 6 augustus laatstleden, 60 jaar na de verschrikkingen van
de eerste atoombom, gedropt op Hiroshima, zijn actievoerders
tegen kernbewapening uit diverse regio's van Frankrijk bijeengekomen
aan het Vredesmonument in Parijs, recht tegenover de militaire
school. Ik ben blij hen al vroeg in de morgen weer te zien.
Op dat monument staat het woord 'Vrede' geschreven in de verschillende
talen. Vroeger ontbrak Theodore Monod nooit op dit rendez-vous
van 6 augustus om zijn verzet tegen kernwapens duidelijk te maken.
"Een misdaad voorbereiden is ook al een misdaad"
placht hij te zeggen. |
60 jaar later mag men deze catastrofe zonder voorgaande niet
vergeten, en evenmin het onmetelijke lijden van de tienduizenden
die bestraald werden. De eerste atoombom van die 6e augustus
1945 heeft de mensheid in het nucleaire tijdperk doen belanden.
Er werd een drempel overschreden. Voortaan kan men spreken van
'voor' en 'na' Hiroshima.
Sindsdien kijken we machteloos toe naar de uitbreiding van het
kernwapenarsenaal, met bommen die nog veel krachtiger zijn en
met veel meer mogelijkheden dan degene die op Japan werden gegooid.
We zitten met honderden duizendtallen zeer gevaarlijk nucleair
afval en weten niet wat ermee gedaan. Zullen we onze planeet
kunnen bevrijden van heel zijn nucleair arsenaal? Zullen we de
moed hebben om uit te stappen uit het nucleaire voor het te laat
is? Welke planeet zullen we overlaten aan hen die na ons komen?
|
|
|
Zomeraanvragen
- Ik sta versteld van het aantal boodschappen die ik in
een week tijd ontving. Een gemeenschappelijke aanval! Twee Zwitsers
verlangen dat ik volgend jaar hun huwelijk kom inzegenen, een
jonge Spaanse religieus zou heel graag hebben ik hem tot priester
wijd, een ongehuwde vrouw verlangt dat ik het jonge Afrikaanse
kind dat ze heeft kunnen adopteren, doop, een Belgisch priester
vraagt me om de jongeren in zijn parochie te komen vormen, een
bejaarde man dringt aan dat, als het zover is, ik het zou zijn
die voorga bij zijn uitvaart
|
Ze beschouwen zich zonder complexen als behorend tot het bisdom
Partenia. Voor hen zijn de grenzen vervaagd. |
-
Maar altijd drukken ze op die manier een sterk verlangen uit:
dat de stap die ze zetten, geladen met menselijke en spirituele
ervaring, zou gerespecteerd en gehonoreerd worden.
Sommigen van hen hebben geen gewone band meer met de Kerk. Ze
bevinden zich op het voorplein, maar zijn er zich goed van bewust
dat ze iets beleven dat niet vrijblijvend is en hun leven zin
geeft. |
|
-
- Ik stel vast dat ze bereid zijn ter plaatse contact op
te nemen met kerkelijke verantwoordelijken die ze niet kennen.
Waar een verlangen is, is een weg. Een weg waaruit iets nieuws
geboren kan worden.
|
|
|
Buschauffeur
In deze augustusmaand loopt niet veel volk door de straten
van Parijs. Ik vertrek 's morgens graag te voet, wanneer de zon
nog draaglijk is. Onderweg naar de bushalte zie ik tot mijn verrassing
de bus al aankomen. Zal ik hem halen? Ik zet het op een lopen
zonder veel hoop dat het mij zal lukken.
|
Maar de bus bleef aan de halte staan, alsof ik er verwacht
werd. Helemaal buiten adem dank ik de jonge chauffeur. |
"Ik ben het die tevreden ben u hier aan te treffen!"
zegt hij me, een en al glimlach. "Ik strijd voor dezelfde
dingen als u. Het is de mens waar het om gaat.
Ik vecht tegen de privatisering van het openbaar vervoer.
Het is een openbare dienst, en dat moet zo blijven. Als men het
vervoer privatiseert, en de gezondheid, en de opvoeding, dan
worden wij koopwaar. Dat schept ongelijkheid." |
|
Staande naast hem kwam ik tot rust. Wat later vertrouwde
de chauffeur me toe: "Ik ben niet gelovig. Onlangs heb
ik gehoord dat een vrouw tot priester werd gewijd. Dat vind ik
goed. Waarom zou je niet open en verdraagzaam zijn?"
"Dank u wel, blij dat u open en verdraagzaam bent!"
zei ik hem. "Hier moet ik eraf. Na deze ontmoeting kan
mijn dag niet meer stuk." - "De mijne ook niet.
Tot een andere keer!" |