- In het ziekenhuis
- Na 50 dagen hongerstaking hebben 12 mensen-zonder-papieren gekregen wat ze vroegen. Ze zullen samen geregulariseerd worden. Niemand valt uit de boot.
- Het heeft wel wat moeite gekost! Maar na een tijd van beproeving en van lange strijd is voor de gezinnen en de actievoerders van de vereniging nu het moment aangebroken om feest te vieren. De hongerstakers zelf zijn opgenomen in een ziekenhuis in de Parijse regio, in Garches.
- Ik neem de trein om hen te gaan bezoeken. Bij mijn aankomst in het station van Garches hoef ik niet te wachten op een bus. Iemand biedt me een plaats aan in de auto, blij me die dienst te kunnen bewijzen. In dit grote ziekenhuis - ik kom er voor de eerste keer binnen - weet iedereen te vertellen waar de mensen die ik kom bezoeken te vinden zijn. Ik kan me onmogelijk vergissen.
- Het is een hartelijke ontmoeting. De mensen-zonder-papieren zijn in de wolken over het onthaal dat hen in het ziekenhuis te beurt viel: "Iedereen is blij dat we geregulariseerd zijn." "Men is vol kleine attenties voor ons." "Gewoonlijk bekijkt men ons als verdachten. Hier heeft men respect voor ons." "De dokter heeft me gezegd: u vertrekt wanneer u het zelf wil. Neem uw tijd om te rusten."
- In het ziekenhuis hebben ze de angst die in hen zat verloren, en precies daardoor krijgen ze er terug 'broers'.
Het Pinksteren van de volkeren
- Ik ga naar Milaan bij de Xaverianen, een zeer bloeiende
missiecongregatie. De Xaverianen hebben me uitgenodigd op hun
groot Pinksterfeest, dat mensen uit meerdere continenten samenbrengt.
Voor het feest hadden ze dit thema gekozen: "Duizend
gezichten, duizend culturen, één mensdom. Voor
een cultuur van ontmoeting, wederkerigheid en feest."
Ik weet niet wat zoveel jongeren aantrekt om naar dit feest te komen. Waarschijnlijk het zaterdagavondconcert, een echt succes. Die jongeren komen graag bijeen rond de tafel om te praten, bij een stuk vlees van de grill en een glas bier. - Er zijn ook standen waar producten van Afrikaanse landen en uit Latijns-Amerika worden aangeboden. Maar hét grote moment van het feest is ontegensprekelijk de mis. De Xaverianen stonden erop dat ik getooid zou zijn met mijter en kruis - iets wat me niet vaak overkomt! Er is een grote bonte menigte aanwezig, op het gras of in de schaduw van de bomen. De aanwezigen zijn aandachtig, bewust van hun verscheidenheid. Ze weten dat de taal van Pinksteren die iedereen vandaag kan verstaan, de taal van de daden is: "Ik was een vreemdeling en ik was welkom bij jullie. Ik was ziek en jullie zijn me komen bezoeken…"
Ik vond het fijn te mogen spreken tot deze menigte. Ze was ontvankelijk was voor het waaien van de Geest. 
In Graz
Ik kom voor de derde keer een conferentie geven in deze stad in Oostenrijk. De nieuwe bisschop ontvangt me heel hartelijk op het bisdom. Hij is erg blij met de keuze van de nieuwe paus en maakt zich klaar om naar Rome te gaan voor de intronisatiemis.
Zijn privé-secretaris komt mijn conferentie bijwonen. Ik kijk altijd met belangstelling uit naar de vragen van het publiek. Voor mij is het een manier om de verwachtingen van de mensen te leren kennen. Op die avond - de actualiteit vraagt het nu eenmaal - gaat het over de nieuwe paus.
 |
Er is bij het publiek zo'n diep verlangen naar openheid, zoveel hoop op verandering, dat de ontgoocheling groot is. Denkend aan de toekomst drukten deze christenen op een delicate manier drukten hun pijn uit. Onwillekeurig moest ik denken aan het enthousiasme van hun bisschop. Welk een contrast tussen een officiële kerk en een kerk aan de basis!
|
De volgende ochtend, bij het ontbijt, verklaarde de bisschop met voldoening: "Mijn secretaris is me gisteravond komen zeggen dat het een zeer goeie avond was". |
Welkom in Frankrijk!
| "Bienvenu en France!" is de titel van een boek dat net verschenen is. Anne de Loisy, een journaliste met wie ik twee jaar geleden naar Irak geweest ben, is de auteur ervan. |
|
Ze is niet bang van risico's en gààt ervoor als ze het opneemt voor mensen die in gevaar verkeren. Op die manier is ze erin geslaagd binnen te dringen in de beruchte wachtzone van het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs. Om in die gesloten zone binnen te raken was er maar één oplossing: er werken.
|
Zes maanden lang heeft Anne de Loisy gewerkt bij het Rode Kruis, de tussenschakel tussen de vreemdelingen en de politie, zonder ooit iets te laten blijken van haar echte beroep. Het is haar grote verdienste dat ze de vreemdelingen, die in een onwettige situatie verkeren, zelf aan het woord laat. |
Anne heeft dikwijls woede gevoeld, opstandigheid en onmacht. Ze kon zich vooraf onmogelijk voorstellen wat ze gezien en gehoord heeft. En dat gebeurt op 30 km van Parijs!