Notities Onderweg: mei 2005

Moordende brand

 

22 mensen, waaronder 11 kinderen, zijn omgekomen in de verschrikkelijke brand die midden in de nacht een hotel in Parijs verwoest heeft. Er zijn ook zwaargekwetsten. Een van de zwaarste branden die de hoofdstad ooit gekend heeft.

De slachtoffers zijn Afrikaanse gezinnen die in armoede leven en door de sociale diensten van de stad Parijs geplaatst zijn in een overbevolkt pension zonder nooduitgang.

 

Ik begeef me ter plaatse en meng me in de groep mensen die zich daar spontaan verzamelt.

 

Nog onder de schok van de emotie bewaren we de stilte. Daarna komt de verontwaardiging en de woede. "Vreselijk!". "Dergelijke zaken zou je niet meer mogen zien in een hotel in Parijs anno 2005". "Het zijn altijd de armen die het slachtoffer zijn". Sinds jaar en dag vraagt de vereniging "Droit au logement" (Recht op wonen), waarvan ik lid ben, dat men ermee zou ophouden gezinnen een onderdak te verschaffen in toeristenhotels. Het is een dure noodoplossing voor de openbare instanties, onaangepast, precair en vaak gevaarlijk. Ze maakt dat de hotelhouders zich kunnen verrijken op de rug van mensen die slecht gehuisvest zijn. Vele duizenden gezinnen in Parijs en Ile de France.kregen een dergelijk onderdak.

Wij eisen de toepassing van de vorderingswet m.b.t. leegstaande panden in Parijs. Dat is hoogdringend.

 

Daags nadien, opnieuw rendez-vous op de plaats van de ramp. In de smalle straat heerst een onbeschrijfelijke drukte. De slogans van de Afrikanen geven uiting aan hun woede: "Dàt nooit meer", "We hebben er genoeg van". Televisie en micro's proberen me te interviewen midden dat tumult. De Afrikanen mogen dan geen papieren hebben, ik heb hier geen stem.

Palestijnse gevangenen

Comités van solidariteit met Palestina organiseren een debatavond over de kwestie van de gevangenen in het Israëlisch-Palestijns conflict. Ik ben blij dat men me heeft uitgenodigd voor een tussenkomst. Het onthaal is warm. De parochiezaal waar de ontmoeting plaatsvindt zit barstensvol. Op de tafels liggen Palestijnse hapjes op ons te wachten.

De voorstelling van de film "Gestolen jeugd" van Saed Adoni is opvallend goed, een goede start voor de avond. Ik zit naast Omar, de jonge voorzitter van de Palestijnse studenten. Hij spreekt over de actuele politieke situatie in Palestina. Zijn toespraak is in mijn ogen erg pessimistisch. Yoav, een Israëli, is gewetensbezwaarde. Zijn getuigenis is moedig. Geen militaire dienst doen, weigeren wapens te dragen heeft zware gevolgen. En wat Lana betreft, voorzitster van het comité, zij geeft uiting aan al het lijden van de families van de gevangenen.

Op een bevolking van 3 miljoen Palestijnen, kan men zeggen dat bijna elke man op een gegeven ogenblik in zijn bestaan opgesloten wordt in een Israëlische kerker. Er zijn op dit ogenblik 8000 gevangenen, waaronder 128 vrouwen en 380 jongeren, van 11 tot 16 jaar.

 

De bezetting probeert het Palestijnse verzet te breken door massale willekeurige gevangennemingen. Tezelfdertijd sluit een apartheidsmuur van 800 km het Palestijnse volk op in de grootste gevangenis van de wereld.

Bescherming voor kinderen

Afrikaanse gezinnen zonder papieren hebben de lokalen bezet van het Parijse comité van Unicef - Frankrijk en vragen deze organisatie, wier roeping het is de rechten van kinderen te beschermen, om steun en bescherming.

Deze gezinnen proberen op die manier te ontsnappen aan de massale arrestaties van mensen zonder papieren, die de prefecturen er steeds meer toe brengen hen op te sluiten in gesloten instellingen. Ze weten dat de school geen veilige plaats meer is voor hun kinderen sinds de politie niet meer aarzelt binnen te gaan in schoolgebouwen om ze te ondervragen.

Een maand geleden hebben twaalf mensen beslist met een hongerstaking te beginnen. Ik ga hen regelmatig bezoeken. Op een persconferentie heeft een van hen gezegd: "Ik ben in hongerstaking gegaan voor mijn kinderen. Ze zijn het licht in mijn leven. Ik wil dat ze een gewoon leven leiden en kunnen studeren zoals de andere kinderen. Ik ben bereid om te sterven voor hen."

Terwijl ik deze regels schrijf belt de woordvoerder van de gezinnen me op om te melden dat de politie in groten getale is aangekomen en de wijk omsingelt. Het voorspel van de uitdrijving.

Bezetting van een gebouw

Dit mooie gebouw in Parijs telt 22 appartementen en wordt op dit ogenblik verkocht 'per stuk': de nieuwe eigenaar verkoopt appartement per appartement. Het hele gebouw dat hij en bloc gekocht heeft voor 3500 euro per vierkante meter zal hij verkopen aan 6000 euro per vierkante meter. De huurders die een dergelijke prijs niet kunnen betalen zijn verplicht te vertrekken. Ze dreigen buitengezet te worden.

Hun situatie is even dramatisch als die van de mensen die slecht gehuisvest zijn.

Daarom verenigen de slecht gehuisveste gezinnen zich voor het gebouw en zijn de politie voor. Ondertussen ga ik met enkele verantwoordelijken van de vereniging Droit au logement naar de vijfde verdieping.

Twee gezinnen zonder onderdak nemen hun intrek in onbewoonde appartementen van het gebouw. De grondspeculatie verzwaart de woonproblematiek. Bij de problemen van de mensen die slecht gehuisvest zijn komt nu nog dat van de huurders die buitengezet worden.

De dreiging heeft de huurders bij elkaar gebracht. Iedereen spreekt met iedereen en gaat bij iedereen op bezoek. De solidariteit die tussen hen geweven wordt breidt zich vandaag uit tot de mensen die slecht gehuisvest zijn. Het is een zelfde strijd die hen verbindt.