Notities Onderweg: april 2005

Een dokter in hongerstaking.

 

Dokter Michele d'Auria, dokter van de daklozen, is begonnen aan een hongerstaking in de lokalen van de vereniging 'Droit au logement' in Parijs om te verkrijgen dat hij weer wordt opgenomen in de lijst van de Orde van de Geneesheren. Hij is een Italiaan en 48 jaar oud.

 

Als slachtoffer van een juridische fout in Italië is hij naar Frankrijk gevlucht waar hij tien jaar lang geneeskunde heeft uitgeoefend onder een valse naam. Dat is het wat de Raad van de Orde hem verwijt en daarom heeft ze tegen hem een klacht ingediend, omwille van onwettige uitoefening van de geneeskunde, bedrog en valsheid in geschrifte.
Het Franse gerecht heeft geen enkel van de motieven uit de aanklacht van de Orde van de Geneesheren weerhouden en heeft een definitief ontslag van rechtsvervolging uitgesproken ten gunste van dokter d'Auria.
Ondanks deze gerechtelijke uitspraak blijft de Orde van de Geneesheren bij haar weigering om hem opnieuw in te schrijven. Hierdoor mag Michele d'Auria zijn beroep niet uitoefenen.

Geconfronteerd met deze blokkering heeft hij beslist in hongerstaking te gaan. In zijn buurt vond een persconferentie plaats. Abbé Pierre was er op aanwezig. Tot Michele, die zijn dokter geweest was, zei hij: «De vorige keer was u het die mij kwam verzorgen. Nu ben ik het die naar u kom!».

Ik ken Michele al van jaren ver. Hij is een vriend. Hij heeft nooit enige moeite gespaard bij de mensen-zonder-papieren, en in het bijzonder bij de hongerstakers die hun toevlucht hadden gevonden in de Sint-Bernarduskerk. Vandaag straft men de armen door hen hun dokter te ontnemen.
Er gaan dagen voorbij. De Orde van de Geneesheren houdt voet bij stuk. Maar Michele behoudt een moreel dat tegen alles bestand is.

Einde van de winterstop

Zoals ieder jaar in deze periode is in Parijs een manifestatie gepland op de Place de la République om de stopzetting te eisen van uitwijzingen van mensen die geen nieuwe woning krijgen. Want na de 15e maart zullen duizenden families bedreigd worden met uitwijzing. Een goede gelegenheid voor mij om mensen terug te zien: mensen zonder papieren en actievoerders uit de verenigingen. Ze gaan door en blijven vechten. We vormen een grote familie. Ik heb er plezier in als ik zie hoe de tamtamspelers zich uit de naad werken.

 

 

De Prefecten hebben in 2003 toelating gegeven tot de uitwijzing van 21.500 gezinnen, waarvan 14.800 uit Ile de France. In 2004 gingen die uitwijzingen zonder toekenning van een nieuwe woonst massaal verder. De tribunalen spreken uitwijzingsvonnissen uit aan de lopende band - ongeveer 100.000 per jaar - en houden op geen enkele manier rekening met de zeer precaire situatie van een aantal gezinnen. De foyers en de hotels zitten vol. Wie slaapgelegenheid verkoopt maakt fortuin. Steeds meer mensen en gezinnen vinden onderdak bij ouders of vrienden.

Gelukkig groeit het verzet en organiseren de bewoners zich, zoals de '1000 van Cachan': ze weigeren zich te laten buitengooien uit een leegstaand pand dat ze bezet hebben. Ze doen mee aan de optocht en dragen fier een groot spandoek, teken van hun vaste wil om door te gaan.

 

Nu en dan wordt een overwinning geboekt.

 

Er zijn families die vanuit arme krotten in een treffelijke woning terechtkomen. Collectieve acties, solidariteit en vastberadenheid kunnen de verantwoordelijken doen buigen, hoe machtig ze ook zijn.

Een betoging afgelast

Onder druk van de mollahs heeft de Franse regering een vreedzame betoging verboden die in Parijs zou plaatsvinden. Voor die betoging hadden 60 verenigingen hun steun toegezegd, naast 250 parlementsleden en politieke personaliteiten uit Europa. Iranezen uit verschillende landen werden verwacht. Deze volkomen wettelijke betoging zou oproepen tot een democratische koerswijziging in Iran.

Net als Parijs heeft ook Berlijn toegegeven aan de druk vanuit Teheran. De grote bijeenkomst van 40.000 Iranezen werd verboden. Een droevige dag voor de democratie en de vrije meningsuiting! Gelukkig heeft het gerecht het gehaald op het gesjacher en de economische belangen. Een rechtbank in Berlijn heeft geoordeeld dat het verbod onwettig was. Een overwinning van het recht op de politiek.

In Parijs vond een persconferentie plaats over dit betogingverbod. Ik heb het geluk aan de zijde te staan van Louis Richard Lumumba, broer van de ex-premier van Congo die brutaal vermoord werd.

Allen klagen we de schending aan van het recht op betogen, en vooral de grote inschikkelijkheid van de Franse regering die de democratische principes opoffert aan het profijt van de economische belangen. Met de mensenrechten sjachert men niet.

Plaats voor gehandicapten

In het Congrespaleis te Parijs vindt een groot avondfeest plaats waarin men trofeeën moet overhandigen aan mensen die zich inzetten voor de integratie van de gehandicapten in de samenleving. De immense zaal zit afgeladen vol, de parterre vol personaliteiten.

Op schermen kan men de initiatieven zien die een gemeentebestuur, een school of een onderneming genomen heeft ten bate van een betere integratie van gehandicapten. Ze nemen zelf het woord. Men plaatst de verschillende aanpakken naast elkaar, die op die manier een bron van rijkdom worden. Deze realisaties kennen bijval bij het publiek dat voor een daverend applaus zorgt.

Bij het zien van deze realisaties voel ik me geroepen om op een andere manier te kijken naar de gehandicapten. Het volstaat niet een plaats vrij te maken voor hen. Het gaat erom dat zij hun plaats innemen, helemaal, op hun manier.

Dat we ons niet tevreden stellen met hen te helpen, maar dat we van hen willen leren. Er is nog een hele weg te gaan om te maken dat de gehandicapten in onze samenleving als volwaardige burgers beschouwd worden.

Maar in het Congrespaleis zijn ze in hun schik. De toekomst gaat open voor hen.