De nieuwe gewaden van Partenia
10 jaar, dat moet
gevierd worden. De Bourse du Travail in Parijs loopt vlug vol.
Men komt vanuit heel Frankrijk, uit België, Luxemburg, Duitsland,
Zwitserland, Italië, en dan mogen we nog de mensen-zonder-papieren
niet vergeten, en de Basken, de Iranezen
Gelovig of niet, het is het feest van de hervonden broederlijkheid
en de gedeelde vreugde. De grenzen vervagen. We kunnen in alle
vrijheid zeggen hoe het gebeuren van januari 1995 ons op weg
heeft gezet en uitgedaagd tot engagementen met toekomst.
10 jaren zijn voorbij! Het is op
de allereerste plaats het feest van het volk van Partenia. Dààr
te mogen zijn, tussen al die mensen waarvan ik de gezichten herken,
is mijn vreugde. Ik denk aan de titel van mijn eerste boek:«Ils
m'ont donné tant de bonheur» («Ze hebben me
zo gelukkig gemaakt»).
Plots komt iemand binnen in de zaal, ondersteund door zijn
ouders. Hij heeft even het hospitaal mogen verlaten, want hij
deze ontmoetingsdag van Partenia hing hem nauw aan het hart.
Al meerdere weken gaan zijn ogen niet meer open en spreekt hij
vlug onverstaanbaar. Maar kijk, met een plotse opstoot van energie
slaagt hij erin staande te blijven en klaar en duidelijk te spreken
in de grootste stilte. Een boodschap van hoop. Een boodschap
die toegang geeft tot de toekomst.
Telkens als ik hem opnieuw zie in het hospitaal heeft hij
het over dat groot moment dat hij in Partenia beleefd heeft.
Die bijeenkomst van 15 januari is een wonderlijk genademoment
geweest voor iedereen. |