- In Calais
Deze vissers- en passagiershaven ligt recht tegenover Engeland. Vreemdelingen uit zwart Afrika, Iran, Irak… komen uiteindelijk aan in Calais. Ze dromen ervan tot in Engeland te geraken. Dank zij hun vastberadenheid en volharding zal een zeker aantal van hen erin slagen het Kanaal over te steken. - Ik was uitgenodigd door de vereniging die werd opgericht om hen te helpen en maakte kennis met de leden ervan: mannen en vrouwen die mijn bewondering afdwingen door hun solidariteit in de dingen van elke dag.
- Op een braakliggend terrein waarover een ijskoude wind jaagt zie ik de mensen-zonder-papieren, vaak achternagezeten door de politie, op weg naar de voedselbedeling. Ik ga naar hen toe.
- Ik zie die lange rij jonge mensen die geduldig hun beurt afwachten en dan weggaan en verdwijnen. Voor mij een ondraaglijk schouwspel.
- In de vooravond, in het donker, komen de mensen-zonder-papieren bijeen met actievoerders en sympathisanten om te beginnen aan de optocht door de straten van de stad. Als ze in het centrum van de stad aankomen wordt hun een warme maaltijd opgediend door de vereniging. Opnieuw een wachtrij in de kou, onder het licht van de straatlantaarns. Zodra ze bediend zijn zoekt ieder zich met zijn kartonnen bord een plaatsje. Ik eet samen met hen. Het is vlug op, maar welkom. Daarna verzamelen ze zich weer voor enkele toespraken.
- Ik vind het onaanvaardbaar dat de politieke verantwoordelijken niet in beweging komen en alles overlaten aan de verenigingen.
- Zeggen dat de mensen-zonder-papieren in Calais niets verloren hebben lost niets op. De vreemdelingen, slachtoffers van de ellende en het geweld in hun land, zullen naar ons blijven komen, ongeacht onze wetten en redevoeringen.
- Ik heb het geluk te kunnen slapen in een bed. Maar ik vind moeilijk de slaap, ik denk aan die jongeren die niets hebben. Ze zijn weer vertrokken om zich ergens in het bos schuil te houden.
Kerstviering
- Het is donker en wie het «Comité van de Daklozen»
niet kent vindt maar moeilijk het slechtverlichte steegje dat
er naartoe leidt. Maar zodra men het lokaal binnenstapt ontdekt
men er tot zijn vreugde een versierde zaal, vol licht. Ze is
niet groot, maar ze brengt mensen bij elkaar. Mourad heeft heel
de namiddag besteed aan de voorbereiding van het feest.
- Een aantal mensen-zonder-papieren, in hoofdzaak moslims, zijn reeds aanwezig. Actievoerders uit verenigingen, christenen en andere, vinden eindelijk de plaats. Ze hebben ongetwijfeld geen ster gezien om hen de weg te tonen? We zijn blij elkaar te ontmoeten en samen kerstmis te kunnen vieren.
- Na het evangelie dat de geboorte van Jezus aankondigt, kan iedereen het woord nemen.
- De verantwoordelijke van het Comité van de Daklozen haalt het woord op dat Farid in de vooravond uitsprak tijdens de betoging met de mensen-zonder-papieren: «Als ik betoog, dan besta ik.»
- Dat woord 'bestaan' zullen meerderen weer opnemen. «Ik ook, ik besta als we Kerstmis vieren». «Met Kerstmis voel ik me erkend zoals ik ben.» «Het is waar, met Kerstmis bestaan we allemaal, of we nu papieren hebben of niet, gelovig zijn of niet.»
- Ik herhaal de woorden die ik diezelfde dag in het televisiejournaal heb uitgesproken: «Als God onder ons komt wonen, dan betekent dit dat wij belangrijk zijn. Als hij ons menselijk bestaan komt delen, dan betekent dit dat wij iets waard zijn. Kerstmis is het feest van de waardigheid van de mens. Een onvergelijkbare waardigheid.»
Na de mis schikt men de zaal vlug om, men zet er tafels om couscous te eten. Het is het feest van de hervonden broederlijkheid. Een mooi kerstfeest!