Notities Onderweg: December 2004

  De dood van Yasser Arafat: meer hoop op vrede?
  Ongewenst aan de andere kant van de Rijn
  Een eeuwenoud gif De strijd van Samia
  Bibliotheek - frans van Bisschop Jacques Gaillot 



Partenia

De brief

Notities

Bijbel
De dood van Yasser Arafat: meer hoop op vrede?
 
emotion et peine Kort na de bekendmaking van zijn dood ben ik naar het hospitaal gegaan om mijn solidariteit te betuigen met de Palestijnen. De menigte vulde de straat langs het hospitaal. Op de gezichten stond de emotie en de pijn te lezen. Velen weenden.
 
De Palestijnen dankten me om mijn aanwezigheid bij hen. Ik raakte moeilijk vooruit doorheen de menigte en slaagde erin tot aan de ingang van het hospitaal te geraken. De veiligheidsdiensten lieten me door. Men leidde me tot bij de kist van Arafat.
 
Meerdere keren had ik de Palestijnse leider ontmoet, in Tunis en daarna in Ramallah. Hij belichaamde de Palestijnse zaak, de strijd en de hoop van zijn volk.  

à Tunis

 
De kracht van Arafat bestond erin dat hij onafscheidelijk met zijn volk verbonden was. Hij was hun vader geworden. Dank zij hem droomt zijn volk van een onafhankelijke staat.
Arafat zal niet begraven worden in Jeruzalem, maar heel dicht bij de heilige stad, in Ramallah, een belegerde stad. De vrede is nog niet voor vandaag. Maar misschien is zij nabij? Ik bleef een ogenblik stil bij de kist en zag in gedachten Arafat zijn volk een laatste dienst bewijzen: de vrede naderbij brengen.
 
De afgevaardigde van de PLO nam me in zijn wagen en begaf zich met de autoriteiten naar de militaire luchthaven van Villacoublay. De Republikeinse Wacht hield zich klaar. Yasser Arafat kreeg de eerbetuigingen van een staatshoofd. Franse soldaten droegen zijn kist, die helikopters hadden aangebracht. Een mooi symbool! En een intens emotioneel moment! We hoorden de Palestijnse nationale hymne. Arabische zenders stuurden de beelden rechtstreeks door naar Ramallah.
 
symbole d'honneur Daarna werd de kist in de airbus van de Franse Republiek geheven. De deur ging dicht. Een bladzijde uit de geschiedenis werd omgeslagen. 

De Palestijnen waren tegelijk fier en dankbaar om wat Frankrijk voor hun president had gedaan. Op de tarmac, verkleumd van de kou, bracht ik een afscheidsgroet toen het vliegtuig opsteeg richting Kaïro, met aan boord een olijftak - dat is toch mijn wens.
     

Terugblik

Link

email

  

 

Ongewenst aan de andere kant van de Rijn

Eugen Drewermann Ik moest naar Duitsland gaan, naar Bonn, om er een conferentie te verzorgen samen met Eugen Drewermann, een theoloog die bekendheid geniet in eigen land maar ook daarbuiten. 
 
Door Rome aan de kant gezet gaat hij door op zijn weg en zet wat hij zegt om in praktijk. Hij is al heel lang een vriend en ik zag met vreugde uit naar deze ontmoeting. Maar opnieuw kreeg ik met spreekverbod af te rekenen. De kardinaal van Keulen achtte me ongewenst in zijn bisdom. Ik heb mijn reis naar Bonn afgezegd.
 
In de kranten kon men lezen: «De aartsbisschop van Keulen heeft voor de eerste keer in Duitsland gebruik gemaakt van een artikel uit het kerkelijk recht dat een bisschop het recht verleent een vreemde bisschop de toegang tot zijn territorium te verbieden.» Ik betreurde het voor de deelnemers aan die avond, voor de organisatoren, en voor Eugen Drewermann, die voor de conferentie alléén stond.
Ik heb tot hen een boodschap gericht en de wens geuit dat dit verbod ons zou mogen helpen om nog verder te gaan op de weg van de vrijheid.
 
Hoe kan men de vrijheid van het Evangelie verkondigen, als de brengers van die boodschap zelf die vrijheid niet genieten? Als de Kerk geen getuigenis aflegt door de manier waarop ze zelf functioneert, wat kan ze dan nog voorstellen of aanklagen? 

carte rouge pour Meisner

 
Ik heb al enige ervaring met verbodsbepalingen waarmee ik in het verleden te maken heb gehad. Zoals al die keren steek ik over naar andere contreien, want voor het Evangelie bestaan er geen verboden terreinen.
   

 

     
   

Een eeuwenoud gif

SOS Racisme Op een mooie zondagmiddag heb ik in Parijs deelgenomen aan een betoging tegen racisme, antisemitisme en alle vormen van discriminatie. Een betoging die al lang gepland was, gezien de heropleving van het racisme, het terug opduiken van het antisemitisme en de talloze discriminaties die te maken hebben met sexe of homofobie.  

Ik hoopte dat er veel volk zou zijn. Wat niet zo was. De grote massa was niet aanwezig op het rendez-vous. Maar het belangrijkste is dat wij er dan toch zélf waren.

Het racisme sluimert in elk van ons. Als het in contact komt met het domein van de uitsluiting kan het wakker worden en uitbreiding nemen, zoals een brand die alles vernietigt. Wanneer de sociale onzekerheid en de armoede elkaar kruisen zijn alle ingrediënten voorhanden en kan het racisme de kop opsteken. Zoals altijd zoekt men zondebokken.

De stoet met de betogers naderde de Place de la Nation. Rondom mij had men het over Corsica met die plotse stijging van uitingen van racisme. Op dit ogenblik maakt men jacht op de Noord-Afrikanen, opdat ze Corsica zouden verlaten. Maar als ze de Noord-Afrikanen willen uitsluiten, dan zijn de Corsicanen ook bezig iets van zichzelf uit te sluiten.

Ik denk dat alle vormen van racisme hun energie putten uit dezelfde bronnen en dat ze onverminderd moeten bestreden worden. Van waar ze ook mogen komen. Het is werkelijk een eeuwenoud gif. 

combattre sans concession

   

 

     
   

De strijd van Samia

La Chorba Op weg naar de «Chorba», een moslimorganisatie die maaltijden bereidt voor mensen zonder papieren en andere behoeftigen, kom ik in de keuken Samia tegen. Ze is er nog maar korte tijd en ontpopt zich als een buitengewone kokkin. Ze wil me spreken om me op de hoogte te brengen van haar situatie. 
 
Haar man liet haar in de steek en is vertrokken met zijn vijfjarige zoon. Zij blijft achter met een baby van zes maanden die in de kliniek is opgenomen. Geen inkomen, geen papieren, geen werk - wat kan van haar geworden? Op de koop toe wordt ze bedreigd met uitwijzing naar haar land van herkomst. Hoe zou ze Frankrijk kunnen verlaten terwijl haar kind gehospitaliseerd moet blijven?
 
Een geluk voor haar dat de Chorba haar met open armen heeft ontvangen, als in een gezin. Samia voelt zich niet meer alleen. Zij kan tegen de moeilijkheden op omdat we met velen zijn die haar ondersteunen.
Zachtjes vertrouwt Samia me toe: «Ik vertrouw er op dat God me niet zal laten vallen. De goede God draagt zorg voor mij». 

sutenir