- In de Bourse du Travail
- Romain was opnieuw vertrokken naar Benin, naar Cotonou, om er zijn familie te bezoeken. Daar is het dat hij de dood vond in een verschrikkelijk auto-ongeluk, samen met twee van zijn broers. Voor mij en voor allen die hem kenden en samen met hem actie voerden was het een schok.
- Mijn laatste ontmoeting met hem dateert van de maand augustus. Op de Place de la République vond een bijeenkomst plaats van de mensen-zonder-papieren. Daar maakten we ons klaar voor een optocht naar de Sint-Bernarduskerk.
Ik bevond me in de menigte, maar Romain slaagde erin me te vinden. Hij nam me bij de arm: "Uw plaats is vooraan, bij de personaliteiten". Groot en sterk als hij was, was het moeilijk om daar niet op in te gaan. Hij bracht me tot aan de kop van de optocht: "Zo is het goed" zei hij me. - In de grote zaal van de Bourse du Travail stonden ze dicht opeengepakt: mensen-zonder-papieren, actievoerders, vakbondslui, politiek geëngageerden. Er heerste een ernstige stilte. Ik probeerde me te realiseren welke plaats Romain in hun leven had ingenomen. Zijn dood zette zijn leven als actievoerder op de voorgrond en gaf zin aan alles waarvoor hij gestreden had. Hij bracht iedereen in beweging.
- De animator onderstreepte dat Romain christen was en vroeg me of ik aanvaardde om een mis op te dragen in de Sint-Bernarduskerk. Men zou heel breed inviteren. Hij stelde ook voor dat over enkele tijd een delegatie naar Benin zou gaan. Om de familie van Romain te ontmoeten en hen onze solidariteitscollecte te overhandigen. Om stil te worden bij het graf van onze vriend en bekendheid te verlenen aan de strijd die hij in Frankrijk heeft geleid. Hij vroeg me om mee te gaan.
Lissabon
- Wat is die stad toch mooi, zowel bij dag als bij nacht!
Ik was bijzonder blij dat ik deze stad zou weerzien en er twee
dagen zou doorbrengen.
- De vertalers en vertaalsters die elke maand de teksten vertalen voor de webstek Partenia verlangden reeds lange tijd elkaar te ontmoeten om elkaar te leren kennen. Lissabon werd uitgekozen voor dit rendez-vous. Onze vrienden van Québec waren ook van de partij. In Lissabon hebben we vrienden van Partenia die voor een prachtig onthaal zorgden. Hun aanwezigheid was een mooi geschenk.
- Binnenkort bestaat de webstek negen jaar, in zeven talen, en wordt regelmatig vernieuwd. Een krachttoer die een bijzondere vermelding verdient. Alle medewerkers zijn vrijwilligers en doen het met hart en ziel. Vanuit Zürich animeert Katharina Haller onvermoeibaar dit netwerk van vertalers en vertaalsters, die over verschillende landen verspreid zijn.
- Het deed deugd met onze groep samen te zijn. We hebben alle tijd genomen om iets te beleven. Vriendschapsbanden werden gesmeed.
- Het was ook belangrijk de balans op te maken van ons werk en tijd te nemen om naar de toekomst te kijken. Maar nóg belangrijker was het de vriendschap tussen ons te mogen ervaren. Na Lissabon weten we dat we op elkaar kunnen rekenen.
De tijd van de wijnoogst
|
Ik ben op bezoek geweest bij een familie van wijnboeren in Bourgondië. De wijnoogst schoot goed op. Tot ieders vreugde zag het er naar uit dat het een rijke, kwaliteitsvolle oogst zou worden. De septembermaand kende veel zon en zachte temperaturen. Ik voelde dat iedereen gelukkig was. |
Men bracht me naar de wijnstokken die baadden in het avondlicht. Ik bleef daar en overschouwde de schoonheid van het landschap. Ik ging tot bij de jongeren die aan het werk waren. Geconcentreerd waren ze druiventrossen aan het knippen. Sommigen zaten daarvoor op de grond, zo moe waren ze. Ik merkte dat ze aandacht hadden voor de zwakste. Anderen kwamen bij hen voorbij om hun korven te vullen en gingen ze daarna leegmaken op de trekker. Iedereen was goedgeluimd. Ik troostte hen met de aankondiging dat het straks tijd zou zijn om op te houden.
| Het avondeten was voor mij een schouwspel. De jongeren kwamen uitgeput en uitgehongerd aan tafel. |
|
Ze hadden er een lange en lastige dag op zitten. Maar op het einde van de maaltijd vroeg één van hen: "Wat doen we vanavond? Uitgaan? Naar de stad?" En kijk, iedereen stak plots weer vol energie en als één man vertrokken ze om laat in de nacht weer terug te komen.
Het opstaan om 7 uur, de volgende ochtend, was ook een schouwspel!
Zondagsmis
De grote moderne kerk van Ravenburg (Beieren) zat stampvol. Het was me een genoegen te mogen voorgaan in de eucharistieviering aan de zijde van de pastoor, een vriend, en voor die massa mensen, duidelijk gelukkig erbij te zijn.
Koor en muzikanten bevonden zich dicht bij het priesterkoor. Maar het was de massa die zong. Kijken naar een massa die zingt - ik word het nooit moe. Je ziet het zo zelden! De Duitsers doen het graag. Zingen is voor hen een tweede natuur. De vreugde stond op hun gezicht te lezen. Ik liet me meedrijven op de tonen van hun liederen.
Het priesterkoor was gevuld met misdienaars, jongens en meisjes. Toen ik een gebed in het Duits begon, voelde ik hoe ze hun oren spitsten en aandachtig en soms geamuseerd naar mijn uitspraak luisterden.
|
Voor we het Onze Vader begonnen te bidden nodigde de pastoor alle aanwezige kinderen uit om een kring te komen vormen rond het altaar. Ze kwamen onmiddellijk uit hun kerkbanken gestoven, als vogels uit hun nest. |
Ik zag twee heel kleine kinderen hand in hand, met kleine stapjes, als laatsten aansluiten.
- Elke bede van het Onze Vader werd begeleid door een gebaar.
De kinderen deden het op een heel natuurlijke wijze. Ik probeerde
ze zo goed als ik kon te volgen.
- Ik zal me deze zondagsmis lang blijven herinneren.