- De parochianen van Partenia
Een vrouw wacht op een bus die maar niet opduikt. Ze komt naar mij toe en zegt: "Ik zie u van tijd tot tijd de bus nemen en iedere keer opnieuw heb ik zin om u een vraag te stellen. Wat moet ik doen om God te vinden?". - "Ik kom terug van buiten de stad waar ik bij Roma-gezinnen was die met uitwijzing bedreigd worden. Ik had het gevoel dat God daar aanwezig was, bij zijn arme mensen, aan hun zijde."
We stappen samen op. "Ik zou willen geloven, maar ik kom er niet toe. Toch zoek ik God". - "Ik ook, net als u zoek ik God. Als men de hand van de arme vasthoudt, dan is men op een weg die de ogen opent.". Ik moest afstappen. "Spijtig" zegt ze me.- In de metro. Een jonge man, ik denk van Indische afkomst, staat van zijn zitplaats en komt naast mij plaatsnemen. "Stoor ik u niet? Ik zou graag hebben dat u mij iets uitlegt. Ik ben geen christen maar ik lees het evangelie, en daarin staat een woord dat ik niet begrijp: Aan ieder die heeft zal gegeven worden. Maar wie niet heeft, hem zal ontnomen worden, zelfs wat hij heeft." - "Ik had liever gehad dat u me over een ander woord iets vroeg. Dit woord is voor mij een mysterie. Ik heb lang gezocht om de zin ervan te begrijpen.
Ieder van ons draagt menselijke en geestelijke rijkdommen in zich. Die zijn niet bestemd voor onszelf, maar voor de anderen. Wat we in onze handen houden zal verloren gaan. Wat we bereid zijn aan de anderen te geven, zal getransformeerd en vermenigvuldigd worden." - "Dank u wel, met die uitleg kan ik al iets doen." - De trein van Parijs naar Montpellier zet aan. Er zijn geen zitplaatsen meer beschikbaar. Ik blijf in de buurt van de deuren, blij dat ik toch kon opstappen. Het duurt niet lang voor een man van Aziatische origine van zijn klapstoel opstaat en me zegt: "Neemt u maar mijn plaats in." Hij voegt eraan toe: "Dat doe ik niet omdat u 'monseigneur' bent, maar omdat u een bejaarde bent." Ik nam zijn plaats in. Voor deze man was de méns tenminste belangrijker dan de functie!
Een woonwijk in rep en roer
- De bewoners van Petit-Bard, een volkswijk in Montpellier,
laten de moed niet zakken. In een vervallen en onbewoonbaar verklaard
woonblok heeft een brand gezorgd voor één dode
en meerdere gewonden. De getroffen gezinnen hebben beslist het
gymnasium in de buurt te bezetten. Ze weigeren opnieuw hun intrek
te nemen in hun appartementen en eisen dat het gemeentebestuur
voor hen een andere woning beschikbaar stelt.
Petit-Bard is een immigrantenwijk en werd in de loop der jaren een getto. De gezinnen, hoofdzakelijk Marokkanen, willen zich niet langer laten doen. - Ik ben ingegaan op hun uitnodiging om ter plaatse te komen en bezoek het verlaten woonblok. Om zich te schamen als men ziet in welke staat het gebouw zich bevindt!
Op de muren staan opschriften: "Petit-Bard: verlaten stadsdeel. Wijk in gevaar. Doodsgevaar."
Met de MIB (Mouvement de l'immigration et des banlieues - Beweging voor immigratie en de voorsteden), de Cimade, de DAL (Droit au Logement - Recht op wonen) en andere verenigingen komt het verzet op gang. Een betoging brengt meer dan 1000 mensen op de been in de wijk. Nooit eerder gezien.
Het is de eerste keer dat de bewoners van Petit-Bard zich roeren en willen doorgaan tot het einde. Ze hebben begrepen dat er niets zal gebeuren als ze zelf niets doén. Als ze er zelf niet voor vechten.
Op dit ogenblik houdt de overheid zich potdoof.
De afwijzing
Een aantal Roma-gezinnen in de buitenwijken van Parijs worden steeds opnieuw verdreven. Nu hebben ze hun toevlucht gezocht op een terrein dat toebehoort aan de departementsraad. Hun wordt beloofd dat ze er niet zullen verdreven worden. Maar het gemeentebestuur heeft het er niet op begrepen en doet alles wat in zijn macht ligt om hen weer te doen vertrekken.
|
Organisaties die hen steunen hebben me uitgenodigd. Ik begeef me ter plaatse en ontmoet er de gezinnen die over tentzeilen beschikken waaronder ze kunnen schuilen. |
In de vooravond vond een bijeenkomst plaats in de straat, in de buurt van het bezette terrein. Een woelige bijeenkomst. Men kon zich moeilijk verstaanbaar maken. Een vijftiental mensen, waaronder de gemeentesecretaris, voerden oppositie en protesteerden luidop. De animator nodigde me uit om het woord te nemen. Juist op dat moment verlieten de tegenstanders, zoals onderling afgesproken, ostentatief de vergadering.
| Bij mijn terugkeer naar Parijs kwam de volgende bedenking bij me op: Vandaag, in onze samenlevingen met hun scheiding van kerk en staat, wordt niemand afgewezen omwille van zijn geloof in God en zijn geloofsovertuiging. Dat is een persoonlijke keuze en behoort tot de privé-sfeer. Men wordt afgewezen omwille van zijn solidariteit met de allerarmsten die aan onze deur wonen. Kiezen voor de armen, dat werkt storend. |
|
