Notities Onderweg: Juli 2004

Hulde aan Maurice Audin.

 

De burgemeester van Parijs kwam in het 5e arrondissement de 'Place Maurice Audin' feestelijk openen. Het sloeg 12 uur. We waren met enkele honderden, wachtend onder een gulle zon.

 

Maurice Audin werd op 21 juni 1957 vermoord in Algiers. Hij stierf, 25 jaar oud, na foltering door Franse militairen. Deze briljante wiskundige was een strijdend antikolonialist en communist. Hij werd opgepakt bij hem thuis, waar hij met zijn vrouw en drie kinderen woonde.

Zijn lichaam werd nooit teruggevonden. Maar men weet dat diegene die hem gedood heeft zijn militaire carrière kon voortzetten en commandant geworden is in het erelegioen.

Er zal tijd nodig geweest zijn vooraleer men deze man, die men vrijwillig in de vergetelheid had laten vallen, in ere wou herstellen. Ik bewonderde deze moedige militant die te vroég gelijk durfde hebben. Ik groette zijn vrouw die lang naar deze dag heeft uitgezien.

Het Pinksterfeest van de volkeren

In het Noorden van Italië, in de streek van Treviso, strekt Bassano Del Grappa zich uit aan de voet van de bergen, omringd door wijngaarden en olijfgaarden. Een paradijs. Het is op deze plaats dat de vereniging 'Macondo' mij uitgenodigd heeft voor haar Pinksterbijeenkomst.

 

Macondo zet zich in voor de ontmoeting en de communicatie tussen de volkeren door uitwisselingen en solidariteitsacties te bevorderen met verenigingen en gemeenschappen in Afrika en Latijns-Amerika. Bassano Del Grappa heet met vreugde de mensen welkom. Ze komen van overal. De stands stellen producten tentoon uit de landen van herkomst. Overal weerklinkt het ritme van de tamtams.

 

's Ochtends nam ik het woord, naast een Zuid-Afrikaan, een Boliviaan, een vrouw uit Ecuador… 's Namiddags haastte de menigte zich om de Pinksterenmis bij te wonen. Ik was getroffen door het jeugdige karakter van deze bijeenkomst. Hier was een jeugd die al op heel wat missionaire ervaring kon bogen, gevormd door solidariteitsacties en culturele uitwisselingen.

 

Wat een vreugde bij het zien van deze jongeren, die in het spoor van Jezus het ruime sop hebben gekozen! Ze getuigen van het onverschrokken begin waarvan het Evangelie vertelt. Hoe kunnen wij de Geest van Pinksteren ontvangen als we de gebaande wegen niet verlaten om de volle zee te kiezen?

Het Europees Hof voor de Mensenrechten

In Straatsburg is de grote aula bijna vol. Ik behoor tot de uitgenodigden. Als de bel rinkelt staat iedereen op om het Hof te verwelkomen. Twintig rechters uit verschillende landen van Europa komen in stilte binnen. De voorzitter is een Zwitser. Na deze liturgie beginnen de lange pleidooien van de advocaten.

Waarover het gaat? Over de zaak Ocalan. In 1998werd deze Koerdische leider verdreven uit Syrië, waar hij al jaren verbleef.

Hij vluchtte over Griekenland, Rusland en Italië tot in Kenia, waar hij door Turkse agenten gekidnapt werd en aan boord van een vliegtuig vanuit Nairobi naar Turkije overgebracht. Sinds 1999 bevindt hij zich als gevangene op het eiland Imrali, in de meest complete afzondering, onderworpen aan een onmenselijke behandeling. Hij werd ter dood veroordeeld, straf die omgezet werd tot levenslange opsluiting.

Dat de zaak Ocalan op het Europees Hof geraakte is op zich al een bekroning voor de Koerden. Een historische dag. Het Europees Hof zal zich moeten uitspreken over de zaak Ocalan.

Duizenden Koerden zijn met bussen uit Frankrijk en Duitsland naar Straatsburg gekomen. Ze trekken op naar het Meinaustadion voor een feestelijke manifestatie. Samen met hun advocaten sluit ik me onder een brandende zon bij hen aan.

Het oordeel van het Hof zal pas later bekend zijn, maar ondertussen is er feest, want de Koerdische kwestie werd officieel ontvankelijk verklaard bij deze Europese instantie. Ocalan kan men niet scheiden van zijn volk.

Valais

In deze mooie streek van Zwitserland is Monthey een stad van ongeveer 15000 inwoners, met als typisch kenmerk dat ze 83 nationaliteiten telt. In het theater waar ik mag spreken over de integratie van de vreemdelingen bevindt zich een hele galerij met kleurfoto's: gezichten van mannen en vrouwen die in Monthey wonen, een weerspiegeling van de hele waaier van nationaliteiten.

 

Is het niet belangrijk dat men, wil men de vreemdelingen begrijpen, met een van hen vriendschapsbanden heeft, en zijn gezicht kent? De vreemdeling is niet op de eerste plaats een probleem, maar een persoon.

 

Op de middelbare school zijn twee ontmoetingen met jongeren voorzien. Ik vind er open gezichten, vol leven. Een psychologe die ook aanwezig is zorgt ervoor dat het gesprek echt boeiend blijft. De zorgvuldig voorbereide vragen raken belangrijke problemen uit de samenleving: het racisme, het geweld, de doodstraf, abortus, de besnijdenis, het homohuwelijk… Maar geen enkele vraag snijdt de kern aan van de christelijke boodschap, te weten wat Jezus openbaart over de zin van het menselijk bestaan, van de relatie van de mens met God, van de eindbestemming van het heelal. De christelijke godsdienst is niet op de eerste plaats een moraal.