- Vrouwen die strijden
Het was de eerste keer dat ik een groep vrouwen een hongerstaking zag houden: 42 Afrikaanse huismoeders hadden deze zware beslissing genomen en bezetten een leeg en vervallen flatgebouw. Herhaalde malen hadden ze aangedrongen op behoorlijke huisvesting. Vergeefs. Nu hebben ze niets meer te verliezen en zijn ze bereid te vechten tot het uiterste. Ze zijn al 16 dagen in hongerstaking en komen, liggend op matrassen, met hun kinderen de straat op. 
- Ik zie dat ze uitgeput zijn, vernederd, maar nog altijd vastberaden. Een onverdraaglijk schouwspel. Ik schaam me over mijn land. Hoe kan onze samenleving een dergelijke situatie laten bestaan?
- Ik waag het er op hun een hoopvol woord toe te spreken. Een situatie is nooit totaal uitzichtloos. Uitwijzing is geen oplossing, er moet onderhandeld worden.
- Drie vrouwen zijn woordvoerder voor de groep, maar ze kunnen zich met moeite staande houden! Gelukkig komen er van alle kanten steunbetuigingen voor deze rebellerende groep.
- We vertrekken met een delegatie naar het stadhuis. Daarna worden we op de prefectuur ontvangen door de prefect in hoogsteigen persoon. Een goddelijke verrassing: men heeft een uitweg gevonden! Men heeft zich ertoe verbonden alle gezinnen een andere huisvesting aan te bieden.
Honderd jaar, dat moet gevierd worden!
1904-2004. Het communistisch dagblad "l' Humanité", gesticht door Jaurès, bestaat honderd jaar. - Alles wat in die voorbije eeuw ophef heeft gemaakt vond zijn weerslag in deze krant, die zoveel mannen en vrouwen terzijde heeft gestaan in hun strijd voor gerechtigheid en vrede.
- De grote hall van La Vilette in Parijs biedt plaats aan 5000 genodigden uit alle hoeken van Frankrijk. Ook ik ben uitgenodigd en neem plaats in de buurt van de secretaris-generaal van de communistische partij en van een gewezen minister.
Er is een gemoedelijke atmosfeer. Er is vreugde op alle gezichten. Het is het feest van de broederlijkheid. - Er komt maar geen einde aan het handen drukken en signeren van het speciale nummer van "l 'Humanité", waarin aan mensen van uiteenlopende strekkingen het woord is verleend.
- Tijdens de maaltijd volgen de toespraken aan de micro elkaar op. Ik kom ook aan de beurt. Ik roep het beeld van Jaurès op en zijn droom van gelijkheid tussen alle mensen. De toekomst moeten we maken. Wij zijn verantwoordelijk voor de toekomst.
- Het waren gelukkige mensen van wie ik afscheid nam. Het feest zou blijven duren tot laat in de nacht. Als het leven hard is, is het belangrijk vreugdevolle momenten te kunnen beleven.
Een film over de Roma's
|
Het is een mooie film, ontroerend voor mij. Ik zie opnieuw bekende gezichten, woonwagens waarin ik te gast geweest ben, en plaatsen die er heel verwaarloosd uitzien en waar niet veel mensen zich wagen. |
Proficiat aan de twee jonge mensen die in het kader van hun werk deze film hebben gemaakt.
De Roma's praten heel menselijk over hun leven van elke dag, over de onzekerheid waarin ze leven. Ze zouden zo graag willen leven zoals iedereen! Ze sloven zich uit om te maken dat hun kinderen kunnen school lopen, Frans spreken, een toekomst hebben.
| Maar de dreigende uitwijzing neemt steeds preciezere vormen aan. De burgemeester, de pastoor, de schooldirectrice, actieve mensen uit het verenigingsleven - allen betuigen hun solidariteit. In deze nacht, waarin het ergste verwacht wordt, zijn ze bij hen aanwezig. |
|
Plots hoort men het lawaai van politiewagens de stilte verscheuren. Er wordt getrokken en geduwd, geroepen en geweend. De gezinnen worden weggevoerd naar een onbekende bestemming. Een razzia.
In de loop van de dag komt een kraan de caravans, met alles wat erin is, een voor een vernietigen. Hard om aan te zien.
|
De Roma's zijn de paria's van Europa. Nu Europa zich uitbreidt met de intrede van tien nieuwe landen stelt de uitwijzing van de Roma's ons een vraag: hoe willen we Europa tot stand brengen als we geen respect hebben voor de zwaksten en als de minderheden niet kunnen genieten van hun rechten? |
Op de ambassade van Syrië
Aktham Naisse is een Syrisch advocaat, 53 jaar oude, goed bekend bij Amnesty International. Hij is voorzitter van de Comités voor de Verdediging van de Democratische Vrijheden en de Rechten van de Mens in Syrië. - Hij werd aangehouden toen hij gehoor gaf aan een oproep van het departement van de militaire veiligheid in de stad Lattakié. Aktham Naisse zat reeds in de gevangenis in 1991 en in 1998 als gevolg van de stelling die hij innam ten gunste van een rechtsstaat in zijn land. Ik heb in die tijd mijn steun verleend aan deze onvermoeibare activist, altijd op de bres. In mijn ogen belichaamt hij de macht van de zwakke. Iemand die niet bang is voor hen die optreden in naam van de regering.
- Tijdens zijn recente opsluiting zou Aktham het slachtoffer geworden zijn van een hersenberoerte waardoor hij gedeeltelijk verlamd zou zijn.
Ik ben aanwezig op een bijeenkomst met de verschillende organisaties ter verdediging van de mensenrechten om hem, en allen die in Syrie in de gevangenis verblijven omwille van hun overtuiging, te verdedigen. 
- De politie verbiedt ons de ambassade te naderen en geen enkele delegatie wordt ontvangen. Maar er zijn enkele journalisten, en vooral de televisiezender Al Jazira, waarnaar velen in de Arabische landen luisteren.