Notities Onderweg: Mei 2004

  Auteurs zonder grenzen Geloof kost twijfel
  Erfgenamen van anderen  Vastensermoenen
  Archiv
  Bibliotheek - frans van Bisschop Jacques Gaillot 
  Geschiedenis van het Bisdom Partenia, Biografie van Bisschop Jacques Gaillot



Partenia

De brief

Notities

Bijbel
Auteurs zonder grenzen
 
Men heeft me gevraagd om in Parijs in een cinemazaal een debat te leiden, aansluitend bij een filmdocumentaire over Palestina.
Gehoor gevend aan de oproep van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish is een delegatie van auteurs uit acht landen en vier continenten naar Palestina geweest. Een mooie film brengt de reis van deze schrijvers zonder grenzen naar Ramallah en Gaza in beeld. Hij ontroert me als ik hem zie.
 
insoutenable Ik ben ondersteboven van de scène met de olijfbomen. In de vreedzame stilte van een olijfgaard duikt plots een Israëlisch soldaat op met een kettingzaag in de hand. Beschermd door twee gewapende militairen begint hij die olijfbomen één voor één te vernietigen. Hij doet het zonder aarzelen of problemen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. 
 
Op een helling zit een jonge huisvader te wenen. Hij kan zijn tranen niet bedwingen bij het zien van dit ondraaglijk schouwspel: "Het zijn mijn olijfbomen, het is alles wat me nog overbleef".
 
Deze olijfgaard was zijn enige bron van inkomsten om zijn gezin te voeden. Door geweld te plegen op deze olijfbomen pleegde men geweld op deze man. Het snerpend geluid van de kettingzaag ging hem door merg en been. Zijn olijfgaard moest wijken voor de "muur", die muur van de schande die het Palestijnse volk gevangen zet. 

ressource

     

Terugblik

Archiv

Link

email

  

 

Geloof kost twijfel

La foi au prix du doute
Iemand waarmee ik al heel lang bevriend ben is overgestoken. Aan tafel praten we bij. Beroepshalve komt hij in dagelijks in contact met een bevolkingslaag die in armoede leeft.
Ik heb hem gekend als iemand die blij was met zijn geloof en met zijn gezin in de parochie geëngageerd was. Vandaag vertrouwt hij mij zijn twijfels toe.

 

 
"Het instituut Kerk heeft voor mijn leven geen betekenis meer. Haar riten lijken me dood. De religieuze taal zegt me niets meer. Het echte leven speelt zich elders af. Ik, die op mijn werk groepsgesprekken gewoon ben, voel me een vreemde in vieringen waar geen enkele ruimte is voor een wederwoord".
 
Zoals zovelen maakt hij die diepe verschuiving mee naar de individualisering van het geloof. De grootschalige emancipatie van de individuen t.o.v. de instellingen doet vragen rijzen over de manier waarop Kerken functioneren. Het geloof geniet niet meer van de zekerheid van een instituut. Het beschikt niet langer over een tempel om in te schuilen.
 
Geloven is reizen. De leerlingen van Jezus zijn mensen onderweg. Ze worden opnieuw nomaden. 

La foi est voyage

   

 

     
   

Erfgenamen van anderen

Jacques Gaillot et Albert Jacquard Ik ben opnieuw bij Albert Jacquard, in zijn smalle bureel op de zesde verdieping van een flatgebouw. De televisie is er om een film te maken over onze overleden vriend Leon Schwarzenberg.  

We hadden de gewoonte met ons gedrieën te vergaderen, want we deelden het voorzittersschap van een vereniging voor de rechten van vreemdelingen. Terwijl we voor de camera herinneringen aan Leon naar boven haalden hadden Albert en ik het gevoel dat we nog altijd met zijn drieën waren. We gingen niet erg in op die verleden tijd, maar riepen een aantal riskante acties voor de geest die we samen met hem hadden gevoerd.

Leon was nergens bang voor. Op momenten waarop niemand anders dat durfde nam hij het woord. Hij kon geen onrecht verdragen en had de moed om de wet te overtreden en anderen tot ongehoorzaamheid op te roepen. Hij was ongetwijfeld de meest subversieve van ons gedrieën. 

Léon Schwartzenberg

We werden ons bewust van alles wat we van onze gemeenschappelijke vriend geërfd hadden. We zijn het product van de band, erfgenamen van anderen, het resultaat van alle mensen die we op onze weg ontmoet hebben.

   

 

     
   

Vastensermoenen

Jésus les laisse à leur liberté Voor deze traditionele predikatie inviteerden protestanten me naar Neuchâtel in Zwitserland en katholieken naar Würzburg in Beieren. Het ontbrak hun kerken niet aan schoonheid. Maar het is omdat beide kerken vol zaten dat ik ze mooi vond! 
 
Me richten tot een publiek dat ik niet ken is een moeilijke oefening voor mij. Des te meer omdat ik nadien nooit meer de kans zal hebben hen terug te zien. Ik wen stilaan aan de idee tot een auditorium te spreken dat de kans niet meer zal hebben vragen te stellen. Dat is nu eenmaal zo bij een vastensermoen.
 
Ik hou eraan de gezichten van de mensen te bekijken en ik zorg ervoor dat ik hoor hoe stil het publiek is. Ik ben er diep van overtuigd dat allen die zich hier vóór mij bevinden geroepen zijn tot vrijheid. Als Jezus in het evangelie de mensen die hem komen opzoeken geneest, bevrijdt, opricht, dan stuurt hij ze vaak weg met dit eenvoudige woord: "Ga…". Hij laat hen hun vrijheid. En de mensen gaan vandaar weg waarheen ze willen. Jezus bekeert hen niet, neemt hen niet in dienst, inviteert hen niet om nog eens terug te komen. Hij houdt het gewoon bij "Ga…".
 
Op mijn beurt zaai ik het woord, en laat ik de mensen weer weggaan waarheen ze zelf willen. 

sèmer la parole