|
|
- Auteurs zonder grenzen
-
- Men heeft me gevraagd om in Parijs in een cinemazaal een
debat te leiden, aansluitend bij een filmdocumentaire over Palestina.
- Gehoor gevend aan de oproep van de Palestijnse dichter
Mahmoud Darwish is een delegatie van auteurs uit acht landen
en vier continenten naar Palestina geweest. Een mooie film brengt
de reis van deze schrijvers zonder grenzen naar Ramallah en Gaza
in beeld. Hij ontroert me als ik hem zie.
-
|
Ik ben ondersteboven van de scène met de olijfbomen.
In de vreedzame stilte van een olijfgaard duikt plots een Israëlisch
soldaat op met een kettingzaag in de hand. Beschermd door twee
gewapende militairen begint hij die olijfbomen één
voor één te vernietigen. Hij doet het zonder aarzelen
of problemen, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. |
-
- Op een helling zit een jonge huisvader te wenen. Hij kan
zijn tranen niet bedwingen bij het zien van dit ondraaglijk schouwspel:
"Het zijn mijn olijfbomen, het is alles wat me nog overbleef".
-
Deze olijfgaard was zijn enige bron van inkomsten om zijn
gezin te voeden. Door geweld te plegen op deze olijfbomen pleegde
men geweld op deze man. Het snerpend geluid van de kettingzaag
ging hem door merg en been. Zijn olijfgaard moest wijken voor
de "muur", die muur van de schande die het Palestijnse
volk gevangen zet. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Geloof kost twijfel
|
- Iemand waarmee ik al heel lang bevriend ben is overgestoken.
Aan tafel praten we bij. Beroepshalve komt hij in dagelijks in
contact met een bevolkingslaag die in armoede leeft.
- Ik heb hem gekend als iemand die blij was met zijn geloof
en met zijn gezin in de parochie geëngageerd was. Vandaag
vertrouwt hij mij zijn twijfels toe.
|
-
- "Het instituut Kerk heeft voor mijn leven geen
betekenis meer. Haar riten lijken me dood. De religieuze taal
zegt me niets meer. Het echte leven speelt zich elders af. Ik,
die op mijn werk groepsgesprekken gewoon ben, voel me een vreemde
in vieringen waar geen enkele ruimte is voor een wederwoord".
-
- Zoals zovelen maakt hij die diepe verschuiving mee naar
de individualisering van het geloof. De grootschalige emancipatie
van de individuen t.o.v. de instellingen doet vragen rijzen over
de manier waarop Kerken functioneren. Het geloof geniet niet
meer van de zekerheid van een instituut. Het beschikt niet langer
over een tempel om in te schuilen.
-
Geloven is reizen. De leerlingen van Jezus zijn mensen onderweg.
Ze worden opnieuw nomaden. |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Erfgenamen van anderen
|
Ik ben opnieuw bij Albert Jacquard, in zijn smalle bureel
op de zesde verdieping van een flatgebouw. De televisie is er
om een film te maken over onze overleden vriend Leon Schwarzenberg.
|
We hadden de gewoonte met ons gedrieën te vergaderen,
want we deelden het voorzittersschap van een vereniging voor
de rechten van vreemdelingen. Terwijl we voor de camera herinneringen
aan Leon naar boven haalden hadden Albert en ik het gevoel dat
we nog altijd met zijn drieën waren. We gingen niet erg
in op die verleden tijd, maar riepen een aantal riskante acties
voor de geest die we samen met hem hadden gevoerd.
Leon was nergens bang voor. Op momenten waarop niemand anders
dat durfde nam hij het woord. Hij kon geen onrecht verdragen
en had de moed om de wet te overtreden en anderen tot ongehoorzaamheid
op te roepen. Hij was ongetwijfeld de meest subversieve van ons
gedrieën. |
|
We werden ons bewust van alles wat we van onze gemeenschappelijke
vriend geërfd hadden. We zijn het product van de band, erfgenamen
van anderen, het resultaat van alle mensen die we op onze weg
ontmoet hebben. |
|
|
|
|
|
|
|
|
Vastensermoenen
|
Voor deze traditionele predikatie inviteerden protestanten
me naar Neuchâtel in Zwitserland en katholieken naar Würzburg
in Beieren. Het ontbrak hun kerken niet aan schoonheid. Maar
het is omdat beide kerken vol zaten dat ik ze mooi vond! |
-
- Me richten tot een publiek dat ik niet ken is een moeilijke
oefening voor mij. Des te meer omdat ik nadien nooit meer de
kans zal hebben hen terug te zien. Ik wen stilaan aan de idee
tot een auditorium te spreken dat de kans niet meer zal hebben
vragen te stellen. Dat is nu eenmaal zo bij een vastensermoen.
-
- Ik hou eraan de gezichten van de mensen te bekijken en
ik zorg ervoor dat ik hoor hoe stil het publiek is. Ik ben er
diep van overtuigd dat allen die zich hier vóór
mij bevinden geroepen zijn tot vrijheid. Als Jezus in het evangelie
de mensen die hem komen opzoeken geneest, bevrijdt, opricht,
dan stuurt hij ze vaak weg met dit eenvoudige woord: "Ga
".
Hij laat hen hun vrijheid. En de mensen gaan vandaar weg waarheen
ze willen. Jezus bekeert hen niet, neemt hen niet in dienst,
inviteert hen niet om nog eens terug te komen. Hij houdt het
gewoon bij "Ga
".
-
Op mijn beurt zaai ik het woord, en laat ik de mensen weer
weggaan waarheen ze zelf willen. |
|
|
|
|
|