- Ontmoetingen in Beieren
- Er wachtte mij een warm onthaal in een buitenwijk van München waar ik moest spreken. Toen de aanwezigen aan het woord kwamen waren er twee tussenkomsten die mijn bewondering wekten.
Een vrouw vroeg me: "Wat kan ik doen om arm te zijn? Ik geef me er rekenschap van dat ik door mijn opvoeding en mijn situatie niet arm kan zijn." Het klopt dat men rijk is door zijn cultuur, zijn relaties, de mogelijkheid om de hele wereld af te reizen, de bekwaamheid om zich uit te drukken… Dat zijn een kostbare verworvenheden die men niet kan kwijtspelen. Maar kan een rijke niet ophouden rijk te zijn, dan rest hem nog altijd de mogelijkheid om voor de armen te kiezen. Hij kan voor de armen een partner worden en op die manier breken met hen die hun vijanden zijn. - Een jonge vrouw nam het woord: "Toen u in 1995 Evreux moest verlaten heb ik de Kerk de rug toegekeerd. Ik kon dat onrecht niet verdragen. Vandaag stel ik me vragen, want u hebt de Kerk niét verlaten en, nog meer, u strijdt er ook niet tegen".
Tijdens een viering gaf de Taborgemeenschap van München een ontroerend getuigenis. Een jongere die aan de drugs was geweest richtte zich tot de aanwezigen: "Ik heb geluk gehad. Op het moment dat ik in zware moeilijkheden zat heeft iemand me een hand weten te reiken". Een vroegere alcoholicus die in de gevangenis had gezeten verklaarde: "Als ik eruit ben geraakt, dan is dat dank zij de gemeenschap. Ik was niet langer alleen". 
Correspondentie met een atheïste
Al enkele jaren schrijft een mij onbekende vrouw mij brieven waarin ze uitdrukking geeft aan al het kwaad dat ze de katholieke Kerk, en in het bijzonder de paus, toeschrijft. Ik hoedde me ervoor in mijn antwoorden op dat terrein van de kritiek in te gaan. Omdat ik iets aanvoelde van haar rebelse natuur en haar zin voor rechtvaardigheid verkoos ik haar te vertellen van mijn eigen strijd.
Geleidelijk aan is die vrouw ertoe gekomen me over haarzelf te praten. Zo vernam ik dat ze joodse was en veel had geleden tijdens de oorlog 1940-45, waarin ze voortdurend verplicht was zich met haar zonen te verbergen. Nu is ze hoogbejaard, maar heeft haar strijdlust bewaard. Ze verdraagt nog altijd geen onrecht, en ook niet de plaag van de godsdiensten.
"Eerste communie, vormsel - dat waren voor mij theaterstukken. Ik speelde erin mee zonder enige religieuze gedachte. Ik kon niet aanvaarden wat priesters en zusters van Sion mij wilden inprenten. Tot mijn ontsteltenis zag ik dat sommige van mijn vriendinnetjes met overtuiging baden. Geloven is zoiets als een zware last die men op de grond neerzet en die u op die manier helpt om te leven. Ik, die in niets geloof, ik voel me licht bij dat ongeloof."
|
Nu een uitgezaaide kanker haar heeft aangetast weet mijn correspondente dat haar niet veel tijd meer gegeven is. "Deze nakende dood verandert niets aan mijn bestaan. Ik zoek nog altijd om bij te leren, net alsof mij nog toekomst gegeven was". |
- "Ik heb gevraagd dat men u zou schrijven om u
mijn overlijden te melden. Bid vooral niet voor mij. U zou me
ermee beledigen. Stop het gejammer!"
- "Mijn gedachten gaan dikwijls naar u…"
De Modjahedins van Irak
In Parijs vond een internationale bijeenkomst van juristen plaats, in aanwezigheid van Danielle Mitterand en vele personaliteiten. Er werd een boodschap van abbé Pierre voorgelezen.
|
Men behandelde er het lot van de 18.000 Modjahedins die zich al 18 jaar in Irak bevinden om te strijden tegen de dictatuur van de mollahs. De bevolking van Irak heeft hen zonder problemen verwelkomd. Hun aanwezigheid was nooit een probleem. |
Op dit ogenblik bevinden de Modjahedins zich op de basis van Achraf, ten noordoosten van Bagdad, onzeker over het lot dat hen te wachten staat. De hoogste autoriteiten van het Iraans regime hebben inderdaad aan de voorlopige regering van Irak om hun uitlevering gevraagd. Alles hangt af van wat de Verenigde Staten willen.
| Het is een cruciaal en kritiek moment voor de toekomst van de Modjahedins, die al veel geleden hebben. |
|
Als ze aan Iran uitgeleverd worden zullen ze worden gevangen genomen, gefolterd en zelfs ter dood veroordeeld. Dit zou een misdaad tegen de menselijkheid zijn. Vandaar de protestacties in verscheidene landen om hun verdediging te organiseren.
Als ik die eminente juristen beluisterde zag ik het duidelijk: de Modjahedins hebben het internationaal recht aan hun kant. Ze genieten van de vierde conventie van Genève. Hen uitleveren aan Iran zou ingaan tegen elke juridische norm.
Het vervelende is dat het recht niet altijd wordt toegepast. De politieke logica komt in de plaats van het recht. Kan men de politiek doen wijken ten voordele van het recht? Als dat zou kunnen, dan zouden de Modjahedins in Irak kunnen blijven. Het zou een overwinning betekenen voor het recht en tegelijk een dienst zijn aan de mensheid.
Einde van de winterstop
- Vanaf 15 maart, de fatale datum die het einde van de winterstop
aankondigt, zullen honderden gezinnen brutaal op straat worden
gezet. Waar moeten ze naartoe? Voorlopig op hotel, bij een verwante
of in een ander tijdelijk onderkomen.
- Om die reden wordt in Parijs, zoals ieder jaar, op die
datum een bijeenkomst gehouden op de Place de la République.
De grote menigte is er niet, maar de zon schijnt. Voor mij is
het een gelegenheid om veel actievoerders en ook families te
ontmoeten. Het weerzien doet ons deugd.
- Een uur later zet de stoet zich in beweging richting Place du Châtelet.
Regelmatig weerklinken de slogans: "Een dak is een recht. Geen uitwijzing zonder nieuwe huisvesting". - Gezinnen die in een hotelkamer logeren beschikken niet over een keuken, en betalen veel. Huren zou goedkoper uitkomen. Maar deze gezinnen bieden te weinig waarborgen voor de verhuurders. Bijgevolg hebben ze geen adres, wat dan zaken als het schoolbezoek van de kinderen of de sociale zekerheid bemoeilijkt.
- In de omgeving van Parijs groeit het aantal uitwijzingen. De huurders kunnen minder dan ooit tevoren een overdreven hoge huurprijs betalen. Wie zijn zij? Immigranten, jongeren, studenten, gehandicapten, grote gezinnen, alleenstaande ouders… Vandaag buitengezet worden betekent rondzwerven in de stad: in foyers, hotels of andere voorlopige onderkomens. Families gaan eraan kapot.
- Vanwaar dat groeiend aantal uitwijzingen? Vanwege de speculatie in de vastgoedsector, de ongecontroleerde plotse stijging van de huurprijzen, het gebrek aan sociale woningen en de grotere armoede van de huurders. De voornaamste verantwoordelijken zijn de overheid en in het bijzonder de regering.