Notities Onderweg: Maart 2004

  Priester-arbeiders Betoging tegen het hoofddoekverbod
  De wil om te slagen  Vrijheid voor Cesare Battisti
  Archiv
  Bibliotheek - frans van Bisschop Jacques Gaillot 
  Geschiedenis van het Bisdom Partenia, Biografie van Bisschop Jacques Gaillot



Partenia

De brief

Notities

Bijbel
Priester-arbeiders
 
Vijftig jaar geleden, op 1 maart 1954, kwam de brutale veroordeling van de priester-arbeiders. Een onherroepelijk verbod vanwege paus Pius XII. Een drama. Ze waren toen met een kleine honderd. Iets meer dan de helft van hen besloot aan het werk te blijven. Ik ken een van hen heel goed, hij is voor mij altijd een moedige getuige van het evangelie geweest.
 
compagnons de travail Vandaag zijn ze niet talrijk meer. Diegenen die uit die tijd nog overgebleven zijn, stonden er op om uiting te geven aan de betekenis van hun keuze. 
 
Door zij aan zij bij hun werkmakkers te blijven zijn ze getuige geweest van hun waarden: "solidariteit in het leven en op het werk, een vaak gekwetste maar altijd opnieuw opgeëiste waardigheid, en vooral de roep om gerechtigheid, waarmee diegenen die macht en geld hebben de spot dreven. Een roep om gerechtigheid, niet als een vernederende vorm van liefdadigheid, maar als een recht".
 
Deze priester-arbeiders, die het instituut aan de kant heeft gezet, hebben de Kerk aanwezig gebracht in een milieu dat de Kerk vreemd was.
 
Ik ben gevoelig voor de slotparagraaf van hun verklaring: "Deze vaststelling dringt zich aan ons op: de onbekwaamheid van het instituut Kerk om ruimte te geven aan andere culturen en aan het verlangen van de mens om vrij en verantwoordelijk mee te werken aan de opbouw van de wereld. We hebben alle verbittering van ons afgelegd en kunnen nu zeggen dat die jaren ons vrede hebben gebracht".
     

Terugblik

Archiv

Link

email

  

 

Betoging tegen het hoofddoekverbod.

De stoet begaf zich naar de Place de la Nation. Er waren veel vrouwen met hoofddoek. Ik las met veel belangstelling wat op de spandoeken stond. Ik beluisterde de toespraken.

"Iedereen heeft het wel door: de wet die uitgesproken religieuze symbolen op school verbiedt viseert vooral de islamitische hoofddoek. Het is alleen daarover dat het gaat de laatste zes maanden. Wat men ook mag denken over het dragen van de hoofddoek en over de weigering om die op school af te nemen, deze weigering rechtvaardigt geenszins een zo zware maatregel als het wegzenden uit de openbare school."

porter le foulard Nog interessanter is het te horen wat vrouwen zeggen: "Deze wet wordt voorgesteld als een 'feministische' maatregel, om de gelijkheid tussen mannen en vrouwen te bevorderen door een symbool van de onderdrukking aan te vallen.  

Welnu, als wij weigeren te aanvaarden dat vrouwen gedwongen worden de hoofddoek te dragen, dan weigeren wij ook dat andere vrouwen gedwongen worden hem af te nemen. Emancipatie gebeurt niet door repressie, maar door het verwerven van rechten. Waar feministen strijd hebben gevoerd was het nooit met de vraag om onderdrukt te worden. Het is om rechten te verwerven dat we altijd hebben gevochten".

Voor deze vrouwen is één ding zeker: de wet die op stapel staat zal niets oplossen.

   

 

     
   

De wil om te slagen

Ik ontmoet een vriend die directeur is in een college in een buitenwijk van Parijs. Hij is jong en zet zich nu al vier jaar in om het slechte imago van zijn school te verbeteren.

la volonté de réussir Van de 450 leerlingen zijn er heel veel van (Noord-)Afrikaanse herkomst. Sinds kort zijn er ook een dertigtal doven opgenomen. De leerlingen komen uit gezinnen in moeilijkheden, waar de vrouw vaak alleen voor de opvoeding instaat. 

Deze directeur is tenger en klein van gestalte. Maar welk een geestkracht vanbinnen! Hij is voor niets bang. Barst er een vechtpartij uit op de speelplaats, dan gaat hij er middenin staan en dwingt respect af. Hij kent elke leerling bij naam en voornaam en vergist zich nooit als hij iemand aanspreekt. "Hoewel", zegt hij, "niet iedereen Mohammed of Fatima heet!" Dat is zijn sterkte.

Hij maakt dat hij zoveel mogelijk bij de leerlingen is, niet alleen op de speelplaats, maar ook op straat als ze de school verlaten. Soms zakt de moed hem in de schoenen. Het geweld, dat sterk gedaald is, duikt plots weer op nu er sneeuw valt. Bij het verlaten van de school steken een aantal jongeren keien in sneeuwballen en bekogelen daarmee de ruiten van auto's.

De leerlingen kennen goed de woorden waarmee hij zijn ambitie voor hen uitdrukt: "Je moet je er doorslaan", "Je kunt het".

Een betrouwbaar teken dat hij aan het slagen is: de katholieke scholen, waar de meer bemiddelde laag van de stadsbevolking naartoe trekt, aarzelen niet meer om de leerlingen waarvan ze zich willen ontdoen aan die school in de buitenwijk toe te vertrouwen.

De televisiezenders dringen van alle kanten aan om op zijn school reportages te maken in verband met het dragen van de hoofddoek. Hij gaat er niet op in, want geen enkel meisje draagt er een hoofddoek. Ontgoocheling voor de journalisten!

   

 

     
   

Vrijheid voor Cesare Battisti

Veertien jaar geleden kwam deze Italiaan naar Frankrijk omdat de Franse Republiek, bij monde van zijn toenmalige president, de beslissing nam om asiel te verlenen aan mannen en vrouwen die door het Italiaanse gerecht ernstig bedreigd werden. In 1991 heeft het Hof van Beroep in Parijs een ongunstig advies uitgebracht met betrekking tot hun uitwijzing.
 
Cesare Battisti
Cesare Battisti werd aangehouden toen hij zijn post uit de brievenbus haalde. Hij is in de gevangenis "la Santé" in Parijs.
We kunnen niet dulden dat zij die ooit in Frankrijk welkom werden geheten vandaag verraden worden. Om recht te doen moet deze beslissing herroepen worden.

 

 
Cesare is schrijver, heeft een gezin en gedraagt zich als iedereen. Hij heeft het in hem gestelde vertrouwen niet beschaamd.
 
De beroering is groot in de Italiaanse gemeenschap en bij zijn talrijke vrienden. De politieke vluchtelingen uit Italië worden bang. Morgen zijn zij aan de beurt. Men speelt niet met het leven van de mensen. Onmiddellijk wordt het verzet georganiseerd. Op een zaterdagmiddag, ondanks de schoolvakanties en een belangrijke rugbymatch, komen tweehonderd mensen bijeen in het verenigingslokaal. De solidariteit krijgt vorm. Ze ontplooien een hele waaier van initiatieven.
 
Zonder toelating te vragen plannen ze een betoging tegenover de gevangenis om voor Cesare de voorlopige invrijheidsstelling te eisen terwijl hij wacht om naar het Justitiepaleis te gaan.