- Steun voor Radia Nasraoui
Radia's gezondheidstoestand is er fel op achteruit gegaan. Ze is op 15 oktober 2003 begonnen met haar hongerstaking om een einde te maken aan de vele manieren - met dreigementen en vernederingen - waarop haar en haar gezin het leven zuur wordt gemaakt door het antidemocratisch regime van Tunesië. - Verscheidene keren viel de politie binnen in haar kantoor en plunderde het. De inlichtingendiensten namen dossiers van haar cliënten mee. Ze eist het recht een waardig leven te kunnen leiden en in vrijheid haar beroep van advocaat te kunnen uitoefenen.
- Het comité voor de verdediging van de mensenrechten in Tunesië is in Parijs bijeengekomen, samen met advocaten die speciaal uit Tunesië zijn overgekomen. Wij brengen de media op de hoogte, schrijven een brief naar Jacques Chirac, die naar Tunesië moet voor een staatsbezoek.
- Radia is een moedige vrouw die ik erg bewonder. Als ik naar Tunis ga wacht ze me op het vliegveld op. Als een politieagent mij juist voor de gevangenis van Tunis arresteert, barst ze in woede uit. Zo is Radia. Ze is voor niemand bang.
Het is haar gelukt de aandacht te trekken van de publieke opinie en van de regering in haar land. Wij zijn blij dat ze haar hongerstaking beëindigd heeft. 
De eerste steen
In een voorstad van Parijs. Op deze zondagmorgen zijn de moslimgemeenschap en mensen van de wijk bijeengekomen in een grote hangar om er de eerstesteenlegging bij te wonen van het toekomstige Cultureel Centrum.
|
Tien jaar lang heeft een vereniging zich ingezet om een gebedsruimte en een vormings- en ontmoetingscentrum te bekomen. Uiteindelijk werden alle obstakels overwonnen en nu is er hoop. Als alles goed gaat zal het Centrum over een jaar klaar zijn, tegen de volgende ramadan. |
De burgemeester houdt een toespraak, daarna de imam. Ook ik krijg het woord. "Bij u voel ik me thuis. We kunnen niet anders dan blij zijn als we denken aan allen die naar dit Centrum zullen komen. Hun blik zal zich vernieuwen. Hun hart zal zich openen. Ze zullen vorming krijgen. En zouden we dan niet mogen dromen, die oude droom van zoveel mannen en vrouwen doorheen de eeuwen? De droom van de gelijkheid tussen de mensen. Zoveel mannen en vrouwen hebben gevochten, geleden en hun leven gegeven voor de opbouw van een meer broederlijke wereld! Moge deze plaats van vrede ons allen meevoeren op de wegen van de ontmoeting en de dialoog." De families hadden taarten en drank klaargemaakt. Het was goed samen te zijn.
Het onmogelijke proberen
| De lokalen van de vereniging leken toch wel erg klein voor het onthaal van de jongeren zonder papieren: Afghanen, Iraniërs, Koerden, Algerijnen… maar op dit uur komt de soep aan en de maaltijden waarvoor de stad Parijs zorgt. |
|
Ik baan mij een weg tot aan een klein overvol lokaaltje. Een Afghaan rakelde bangelijk enkele Franse woorden bijeen om zijn vraag voor te leggen aan de verantwoordelijke, die achter zijn bureau zat. Hij had toestemming gekregen om 7 dagen te logeren in een klein hotelletje. Die termijn is nu om. Hij weet niet waar hij vanavond naartoe kan. De verantwoordelijke antwoordt geïrriteerd: "Ik heb het je al gezegd. Er is geen plaats meer. Onnodig aan te dringen. Je 7 dagen zitten er op. Nu zijn anderen aan de beurt." Ik zie dat het al donker wordt en dat het erg koud is, en meng me in het gesprek: "Er blijft jou niets anders over dan een mirakel te verrichten! Wanneer er niets meer aan te doen is moet je het onmogelijke proberen." Iedereen schiet in een lach. De jonge Afghaan ziet dat hij in mij een bondgenoot gevonden heeft en vat weer moed. Maar de verantwoordelijke houdt hardnekkig vol: "Het is iedere dag hetzelfde. Prent het goed in je hoofd, we doen niet wat we willen. We mogen het vastgestelde aantal kamers niet overschrijden."
|
|
De exorcist (duivelbezweerder)
- Eén keer mag een uitzondering zijn: ik ben uitgenodigd
bij de exorcist van Parijs. Hij werkt niet op zijn eentje, maar
samen met een team van 10 personen: ervaren mannen en vrouwen
met inzicht, getraind in het luisteren. Onder hen ook een dokteres.
- Ik mag deelnemen aan hun ochtendbijeenkomst. Elke week komen ze bijeen en praten over de moeilijkheden waarmee ze te maken hadden, peilen naar wat mensen belet voluit te leven, en besteden aandacht aan de gang zijnde bevrijdingsprocessen.
- Ik ben getroffen door het realisme van wat ze voorstellen. Dit team staat met beide voeten op de grond.
Veel mensen doen een beroep op hen. Bij hen komen aankloppen is het begin van een weg naar genezing. Ze gaan afstand nemen van wat ze beleven. 
- Het is een mooie taak, mensen van hun blinddoek bevrijden opdat ze hun eigen weg zouden kunnen gaan!
- Na deze uitwisseling ga ik voor in de eucharistie en neem met hen de maaltijd.
- Ik mag deelnemen aan hun ochtendbijeenkomst. Elke week komen ze bijeen en praten over de moeilijkheden waarmee ze te maken hadden, peilen naar wat mensen belet voluit te leven, en besteden aandacht aan de gang zijnde bevrijdingsprocessen.