- Familiebijeenkomst
In een dorp in het Zuiden van Frankrijk vierde een nicht haar gouden kloosterjubileum. Ze kwam vanuit Jeruzalem, waar ze meer dan veertig jaar gewerkt heeft in klinieken. De uitgebreide familie vond dat deze gebeurtenis op een waardige wijze moest gevierd worden. Hier maakt iedereen, jong en minder jong, er een erezaak van naar de kerk te komen. 
De festiviteiten begonnen met een eucharistieviering in de dorpskerk. De jongeren waren belast met de animatie. Bij de aanvang van de mis kwam bij mij de idee op geen sermoen te geven. Zou het niet beter zijn mijn nicht aan het woord te laten? Na de plechtige voorlezing van het evangelie riep ik haar aan de micro voor een interview. Ik vreesde dat ze zou weigeren, maar ze liet zich zonder problemen doen en gaf een mooi geloofsgetuigenis voor de hele familie die daar bijeenzat. Toen ik haar vroeg wat voor haar het meest waardevolle geweest was in de loop van die vijftig jaar religieus leven, antwoordde ze: "Het feit door God bemind te zijn en in de loop der jaren te mogen ervaren hoe trouw Hij is". Ik kon het niet laten een vraag te stellen over de Palestijnen: "Hoe heb je die verscheurdheid tussen twee volkeren beleefd?". "Het is pijnlijk, tot in mijn eigen communauteit. Maar ik heb het lijden van de Palestijnen gezien en het onrecht waarmee ze elke dag te maken hebben". Het was muisstil in de kerk! 
- In de feestzaal van de gemeente stond een grote tafel gedekt met drank en allerlei schotels die de familie had meegebracht. Iedereen kwam en ging in alle vrijheid. Het ging er heel eenvoudig aan toe. Het was goed samen te zijn.
Een verrassend akkoord
|
Het comité van de mensen-zonder-papieren van Rijsel had me uitgenodigd voor een ontmoeting met de hongerstakers die aan hun 56e dag waren, in het bijzonder met hen die in het hospitaal waren opgenomen en er ernstig aan toe waren. Het was snikheet. |
Ik werd opgehaald aan het station en onmiddellijk naar de Werkbeurs gebracht. Onder tentzeilen, lagen ze naast elkaar, moe en erg vermagerd, groepen buitenlanders van verschillende nationaliteiten. Er zijn vrouwen bij. Ik vind het belangrijk ze allemaal persoonlijk te begroeten. Ik roep hen op om de moed te bewaren. Ze glimlachen en applaudisseren als ik hun zeg: "En als de papieren in orde zijn, dan vieren we feest. Vergeet niet me uit te nodigen als ik u weer rechtop zie".
| Het bezoek in de hospitalen van de streek is een beproeving. Ik druk de hand van jongeren die vooral met hun ogen spreken. Er is wanhoop. |
|
Verrassing. De prefect van de regio organiseert een bijeenkomst. Ik verlaat in allerijl het hospitaal om contact op te nemen met de rector van de moskee van Rijsel en de hulpbisschop. De prefect vraagt de hongerstaking te beëindigen. Hij aanvaardt om de dossiers aan een hernieuwd, welwillend onderzoek te onderwerpen, zodat in de komende maanden een regularisatie mogelijk wordt.
Ik ga terug naar de hospitalen om het nieuws mee te delen aan de mensen-zonder-papieren. Het is voor hen ongelooflijk goed nieuws. Velen schreien van vreugde. Op de diensten zijn dokters, verplegers en verpleegsters blij en opgelucht. Aan de hongerstaking komt een einde.
Op de markt in het dorp
| Vergezeld van een neef en een achterneef ging ik enkele inkopen doen. We hielden halt bij een stand van trainingspakken en sportartikelen. De jonge verkoper was een kleurling. Hij bekeek me aandachtig. Ik zag hem aarzelen maar deed niets om hem te helpen. |
|
Na een ogenblik reikte hij me resoluut de hand: "Ik herken u". Je kon zien dat hij gelukkig was dat hij het gevonden had. Ik wenste hem proficiat. Ik vernam dat hij een Pakistaan was.
"Ik weet wat u voor de vreemdelingen doet", zei hij, "en waardeer het dat u aandacht hebt voor iedereen.".
|
Dit onverwachte woord deed mij onmiddellijk denken aan de houding van Jezus. Als hij iemand onderweg ontmoet, dan neemt hij al zijn tijd om bij die persoon te zijn. Hij geeft hem tijd, zodat hij kan veranderen en hem (h)erkennen. Hij verlaat de groep, de menigte, om bij die persoon aanwezig te zijn. |
Nodigt hij ons niet uit tot dezelfde houding? "Al wat u zult doen voor een van deze kleinen die mijn broeders zijn". Jezus zegt niet "wat u zult doen voor 'de menigte' ", maar "voor 'één' van deze kleinen". De jonge Pakistaan keek me nog altijd aan. Hij wou me iets cadeau doen. Een cadeau waarvan mijn achterneef zou profiteren.