| Het doopsel van Axel |
|
- In de kerk van een dorp in Lotharingen hebben een honderdtal
personen plaatsgenomen. Ze komen vanuit heel Frankrijk en zelfs
vanuit het buitenland. Het merendeel van hen gaat niet naar de
kerk. Er zijn ook een aantal moslims onder de aanwezigen. Naast
mij staat een dominee. Het is een jong publiek, mensen die blij
zijn elkaar weer te zien op dit feest. Ze zijn er met hun emoties,
hun verlangens, hun levensvreugde, hun kwetsbaarheid, hun twijfels…
- De vader van Axel heet hen van harte welkom. In zijn eigen woorden legt hij uit waarom hij en zijn vrouw ervoor gekozen hebben hun kind van tweeëneenhalf jaar te laten dopen. Zijn woorden klinken echt. Er waait een geest van menselijkheid en authenticiteit over de aanwezigen. Er is nochtans geen muziek en geen koor, maar het evangelie valt in goede aarde en de rituele gebaren hebben betekenis.
- Axel staat vooraan rechtop. Onbewogen, met een ernstig gezicht, ontvangt hij het water op zijn voorhoofd, en daarna de zalving met chrisma. Hij houdt de brandende kaars in zijn hand - hij is het reeds die licht brengt bij de aanwezigen, die naar hem blijven kijken. Iedereen is onder de indruk. Er is iets gebeurd dat de harten heeft geraakt.
- Het feest gaat verder in de weide en zal duren tot laat in de nacht. De ouders van Axel zien er stralend uit en zijn buitengewoon gastvrij. Ze maken iedereen gelukkig. Ze geven alles. Daarom krijgen ze ook alles.
Leden van de Iranese verzetsbeweging
Ze wonen in de buurt van Parijs, in Auvers-sur-Oise, al meer dan twintig jaar, en genieten de bescherming van de Franse gendarmerie. Ze hebben zich snel aangepast aan de dorpsbevolking. De kinderen lopen er school. De dorpsbewoners beschouwen hen als vrienden. Maar op een morgen, bij het krieken van de dageraad, werden deze tegenstanders van het huidige regime in Iran door een grootscheepse politieoperatie overvallen.
| Een aardschok voor het dorp. Hun aanhouding, vooral die van hun presidente, Maryam Radjavi, bracht een echte schok teweeg. |
|
Men vraagt me om in Auvers een bezoek te brengen aan de vrouwen en de mannen die aan een hongerstaking begonnen zijn. We zijn in de hondsdagen. Ik luister naar de trieste verhalen van deze erg verzwakte mensen. Hun gezichten en hun blikken maken indruk op mij, net als bij bedevaarten in Lourdes, wanneer ik aan elke zieke voorbijkom. In aanwezigheid van de menigte spreek ik een gebed uit tot God.
|
Complete ommekeer: iedereen wordt weer in vrijheid gesteld. Vreugde in Auvers, en op de eerste plaats bij het gemeentebestuur. Ze nodigen me opnieuw uit. De vreugde staat op alle gezichten. |
Aan journalisten die me ondervragen antwoord ik: "Ze hebben vernedering en smaad gekend, vandaag kennen ze de overwinning. Ik was bij hen toen ze beproefd werden, het is dus normaal dat ik ook bij hen ben voor het feest".
Een mensonwaardige evacuatie
|
Ik zit aan tafel met mensen-zonder-papieren die uit het Maison des Ensembles werden gezet om 6 uur in de ochtend. |
De politie heeft hen behandeld met geweld buiten alle proporties. Ze zijn met een stormram binnengebroken zonder voorafgaande verwittiging, hebben gas gebruikt, sloegen er op los met gummiknuppels, oefenden verbaal geweld uit. De solidariteitskas van het collectief en alle officiële documenten werden in beslag genomen. Terwijl de autoriteiten wisten dat ze van plan waren het gebouw vrijwillig te verlaten zodra de kleine rest zou geregulariseerd zijn.
 |
Ik zie voor mijn ogen menselijke wezens, uiterst kwetsbaar geworden, kapot van een strijd die in augustus 1999 begon en nu bedreigd is omdat de leden van het collectief overal verspreid zijn. Ze zijn niet op wraak bedacht en zeker niet op haat. Ze zoeken geen geweld. Maar meer dan ooit willen ze met elkaar solidair blijven en vastberaden verder strijden tot de dag komt waarop de rest van het collectief geregulariseerd zal zijn. Ze zullen het halen.
|
Waar aankloppen? |
Juist voor de trein het station van Nancy binnenrijdt komt een jonge man naar me toe met een video in de hand: "Kent u dit?". Ik bekijk de video die als titel draagt: De mooiste liefdesgeschiedenis. Men ziet Jezus die verschijnt aan zijn apostelen. "Dat moet ongetwijfeld een beetje stijl Hollywood zijn", zegt hij, "maar ik heb niets anders gevonden. Ik wil weten wie Jezus is. Ik weet niets af van het christendom. Op dat gebied sta ik nergens".
|
Ik luister met bewondering naar deze man die op zo'n eenvoudige manier zijn verlangen uitdrukt om Jezus te leren kennen en die zich in zijn zoektocht alleen voelt. Hij is gehuwd, vader van twee kinderen, studeert in Parijs. "Ik heb een catechismus nodig" zegt hij nog. |
Daarop haal ik uit mijn handtas "Un catéchisme au goût de liberté"*** die ik ga schenken aan een gezin waar een zoon gedoopt zal worden, en toon hem het boek. Als ik zie met hoeveel belangstelling hij het doorbladert, zeg ik hem: "Ik stuur het je op". De weg ligt open.
| *** Jacques Gaillot, Alice Gombault en Pierre de Locht, "Un catéchisme au goût de liberté" ("Een catechismus die naar vrijheid smaakt"), Editions Ramsay, mai 2003 - ISBN 2-84114-631-6. pour l'edition française cliquez: Bibliographie |