Ontmoetingen onderweg
Een vrouw spreekt me aan: "Ik heb u onlangs 's avonds op tv gezien. Zegt u mij eens, wat kan men doen als men door zijn partner in de steek wordt gelaten?" - "In de steek gelaten?" - "Jawel. Mijn man heeft mij verlaten. Hij is weggegaan en laat mij alleen achter met vier kinderen". Ik laat haar uitspreken. Ze moet het aan iemand kunnen vertellen. Hartje Parijs loopt ze met al wat in haar omgaat eenzaam rond. Haar leven ligt overhoop. - Op de trein naar Brussel komt een jonge man, een Aziatisch type, naar me toe: "Wilt u over mij een gebed uitspreken?" De plaats naast mij was vrij en ik nodigde hem uit om bij me te komen zitten en met elkaar wat kennis te maken. Hij komt uit Laos. Hij gelooft in Gods aanwezigheid in hemzelf, in de mensen, in de natuur. Hij kent nu een moeilijk moment in zijn leven. Ik kijk naar hem met sympathie. Opnieuw vraagt hij me: "Spreek een gebed uit over mij". Hij sluit zijn ogen. Zijn gelaat wordt heel ontspannen. Ik leg mijn hand op hem, teken een kruis op zijn voorhoofd en spreek een zegengebed uit.
De trein rijdt het station van Brussel binnen. Plots duikt een man voor me op en legt een dik boek in mijn handen. Hij kijkt me in de ogen: "Ik geef u dit boek. Wilt u het lezen en me zeggen wat u ervan denkt?". Ik heb met moeite ja geknikt of hij is er al van door. Ik zie dat het over Raouf Oufkir gaat, de zoon van generaal Oufkir, die door een staatsgreep gepoogd heeft koning Hassan II van Marokko van de troon te stoten. Raouf en zijn familie brachten twintig verschrikkelijke jaren door in de gevangenissen van de koning. Hij schreef zijn eerste boek. 
|
|
| De oecumenische bijeenkomst verliep in een sfeer van vrijheid en vreugde. Het aanbod was zeer groot en gevarieerd. De massa, altijd onderweg, maakte keuzes naar eigen wensen. |
|
De Franciscanen waren ook aanwezig. Op geregelde tijdstippen komen ze bijeen aan de voet van de twee grote torens van Frankfurt, symbolen van de financiële macht, om met aandrang de verdeling te eisen van de rijkdommen met de landen van het Zuiden. Ze hadden een bijeenkomst voorzien in het centrum van de stad, voor de bank, om er samen met de daklozen een maaltijd te houden. Eén groot symbool.
Er was veel volk. Ik was gevraagd om de maaltijd in te leiden en herinnerde eraan dat er op onze planeet, waar alles te koop is en tot koopwaar wordt herleid, steeds meer mensen zijn die uitgesloten zijn en niet uitgenodigd op het neoliberale banket. Door alles wat we meegebracht hebben te delen, worden we broers. Door te delen worden we broers. Als we vandaag in staat zijn broers te zijn, zullen we morgen geen schrik meer hebben.
|
Samen met anderen bleef ik maar brood uitdelen aan de uitgestoken handen. Er was genoeg voor iedereen. In het hart van deze oecumenische bijeenkomst werd dit symbolisch gebaar gesteld om allen te herinneren aan onze solidariteit bij het zien van het onrecht in de wereld. |
Napels: burgers in het verzet
|
Ik werd uitgenodigd naar aanleiding van het verschijnen van een van mijn boeken in het Italiaans. Ik zie bekende gezichten terug van vrienden, in het bijzonder die van Partenia, vol levenslust. |
De hitte overvalt me en zelfs de Napolitanen hebben er last van! Maar dat belet hen niet weerbaar te blijven.
Jongeren die deel uitmaken van de belangrijke "Beweging van de Ongehoorzamen", blokkeren een boot met wapens voor Irak. Een aantal religieuzen (Combonianen) ketenen zich vast voor de Prefectuur uit solidariteit met mensen-zonder-papieren die om hun regularisatie vragen. Een jonge pastoor is actief in de beweging van de andersglobalisten. Hij was aanwezig op de schaduwtop van de G8. Hij zet zich in voor de vrede en voert strijd tegen de bewapening. Zijn bisschop heeft hem zopas uit zijn functie ontzet. De bevolking komt daartegen op en protesteert. Ik ben blij dat ik bij hen ben.
|
Dit verzet van burgers is een teken van de vitaliteit waarover de Napolitanen het hebben. Het zijn daden waarin ze zich engageren en waardoor ze aan hun leven een zin geven. |
De onaangename kanten van een staking.
|
De televisie had aangekondigd dat de staking bij het vervoer zou beëindigd worden. 's Anderendaags zou alles weer normaal zijn. Er was niets van aan… |
Ik neem een metro die aan het perron blijft staan. Een stem roept voortdurend om: "Ingevolge sociale acties…" Eindelijk vertrekt de metro. Hij blijft staan in het Noordstation. Ik zoek een trein om op de luchthaven te geraken. Op het perron wacht een enorme menigte op een trein die maar niet komt. Onmogelijk dat een dergelijke menigte op één trein zou kunnen plaatsnemen, hoe groot die ook zou mogen zijn! Eindelijk komt de trein aan. Een stormloop. Uiteraard kunnen de deuren niet dicht. De conducteur waarschuwt: "We kunnen onmogelijk vertrekken als de deuren niet dicht zijn". Tevergeefs.
We staan dicht opeengepakt. De hitte is al voelbaar. Er is een gebrek aan lucht. Een jongeman, heel bleek, wordt onwel. Men slaagt erin hem te laten neerzitten dank zij iemand anders die zijn plaats afstaat.
| Ik bewonder het geduld van de mensen. Ze zien af zonder te klagen. |
|
Sommigen telefoneren, anderen lezen. Na een half uur kondigt men aan dat we moeten veranderen van perron en een andere trein nemen. Opnieuw lopen en duwen.
Als ik op de luchthaven aankom heb ik me er al bij neergelegd dat het vliegtuig zal vertrokken zijn. Maar ook het vliegtuig heeft vertraging, veel vertraging. Een vertraging die nu toch meevalt!