Feest na strijd
Youssef is een jonge Tunesische onderdaan. Door een uitspraak van de rechtbank van Créteil is hij het voorwerp geworden van een gerechtelijke uitwijzing uit het Franse grondgebied wegens een schending van de wet op de vreemdelingen. Hij is het slachtoffer van een dubbele straf. We zijn met velen die Youssef kennen en van hem houden. - Hij is gehuwd en heeft een kindje van enkele maanden oud. Een mobilisatie zonder voorgaande is tot stand gekomen rond het syndicaat CGT. Ik heb een persoonlijke brief ontvangen van de minister van binnenlandse zaken die me verzekert dat Youssef een verblijfsvergunning zal krijgen zodra de rechtbank uitspraak heeft gedaan.
De strijd heeft resultaat. Youssef heeft het proces gewonnen. Het was onmiddellijk feest. De vakbond CGT organiseerde een aperitiefbuffet. We waren allemaal bijeen rond Youssef, die er stralend uitzag. Ook zijn vrouw en de kleine waren er. Met ontroering verklaarde hij: "Ik dacht niet dat ik zoveel broers had in Parijs. Het is aan jullie te danken dat ik hier ben vanavond. Van harte bedankt". 
Getuigenis van een jongere
|
Vooraleer de mis van 11 uur te celebreren in de katholieke kerk van Zürich heb ik het geluk de groep van de vormelingen te ontmoeten met de pastorale vrijgestelde. Jongeren van 16 en 17 jaar. Iemand die in de voorbije jaren werd gevormd is op bezoek bij de groep. Hij is 20 jaar oud. Hij blijft bij ons. Een buitenkansje voor mij. Ik haast me om hem te ondervragen: "Kun je ons zeggen wat het vormsel jou heeft bijgebracht?" |
Hij had zich aan deze vraag niet verwacht. Duidelijk op zijn ongemak begint hij met te bekennen dat er met de viering van het vormsel voor hem niets gebeurd is. Niets opvallends. Maar dan voegt hij er aan toe: "Voordien, toen ik deel uitmaakte van de groep vormelingen, dacht ik zoals de pastorale vrijgestelde. Ik verliet me op hem voor wat ik moest geloven. Hij was mijn referentiepunt. Nu is dat niet meer het geval. Mijn geloof is iets persoonlijks geworden. Ik ben het zelf die kies. Ik beslis". Bij het horen van die woorden voelde ik veel bewondering.
| Ik bedankte de jongeman voor zijn onvoorziene getuigenis. Het drukte zo goed de overgang uit van vroeger naar nu, van een onpersoonlijk geloof naar het geloof van iemand die "ik" kan zeggen. |
|
Voor het stadhuis van Montreuil
|
We zijn met niet velen opgedaagd om te protesteren tegen de uitdrijving van 150 Roemeense Roms door de ordestrijdkrachten. Sinds 2001 hielden ze een pand bezet dat eigendom is van de diensten van de staatsdomeinen. Hun kinderen liepen school. |
De interventie was begonnen om 6 uur 's morgens. Politiewagens sloten de hele buurt af. Zodra de bezetters buiten waren werd het gebouw afgebroken. Dat alles is in stilte gebeurd, de publieke opinie en de media waren alleen met Irak bezig.
Op de trappeni van het stadhuis, toen de toespraken begonnen, vroeg een journaliste me: "Riskeren de Roms veel als ze naar hun land terugkeren?" Ze vinden er vast en zeker opnieuw de miserie, het misprijzen en de discriminatie vanwege de bevolking.
|
De Roms trekken niet rond. Ze wonen op een vaste standplaats en overleven in achtergestelde buurten aan de rand van een of andere stad. 80% van hen zijn werkloos. Zonder inkomen, zonder ziekteverzekering - en daarom wijken ze uit. |
Deze uitwijzing is de vijfde in haar soort sinds verleden zomer. De Roms zijn nergens thuis.
Conferentie in Wenen
Vier dagen Oostenrijk hebben me de kans gegeven vaak het woord te nemen voor allerlei soorten toehoorders, met inbegrip van scholieren.
|
Maar de eerste conferentie in Wenen heeft me bijzonder geraakt, want ik richtte me tot sociale werkers die zich beroepen op het evangelie. |
Ze hadden me gevraagd iets te zeggen over "politiek engagement en de zaligsprekingen".
Het publiek maakte op mij een sterke indruk door zijn rijkdom aan menselijke en spirituele ervaring: engagement bij uitgeslotenen, strijd tegen onrecht, geloof in Christus. Deze vrouwen en mannen hebben mislukking en ontmoediging gekend, maar ze waren nooit alléén. Ze maakten deel uit van een organisatie die al bewezen had wat ze kon. Juist voor mij bevond zich een man die in een onthaaltehuis samenwoonde met vluchtelingen uit Kosovo. Op zijn gelaat stond de barmhartigheid te lezen.
|
Een gouden publiek. Want mijn woord kon aansluiting vinden bij hun ervaring, en die duiden. |
De deelnemers beleefden reeds wat ik hen zei, of beter nog, ze herkenden zich in mijn woorden. En wat mij maar heel zelden overkomt - ik heb me laten gaan en ben anderhalf uur lang aan het woord geweest!