Notities Onderweg: Februari 2003

Het huwelijk van Rana

De vereniging "Solidarité Palestinienne 18" nodigt me uit in de cinemazaal "Les 3 Luxembourg" om een debat te leiden. Ik kan niet weigeren als men me vraagt iets te doen voor de Palestijnse zaak. Vandaar dat ik mij, na de betoging tegen de oorlog in Irak, naar de studio begeef waar de film "Het huwelijk van Rama" vertoond zal worden, film die het debat zal voorafgaan.

Zoals de meeste toeschouwers, waaronder vele studenten aan de Sorbonne, ontdek ik een film waar ik van hou. Rama beslist te trouwen, in Jeruzalem te blijven en niet met haar vader naar Egypte te vertrekken om 16 uur. Dan begint er een waanzinnige wedren, tegen het uurwerk en tegen allerlei hindernissen. Telkens als een hindernis overwonnen is daagt er een andere op en de tijd loopt onverbiddelijk door. Op het laatste nippertje kan het huwelijk toch doorgaan! Een sprankel hoop die aantoont dat het Palestijnse volk de zaak zal winnen. Zij zullen erin slagen alle hindernissen te overwinnen en eens komt de dag waarop ze zich zullen kunnen verheugen en feest vieren.

Op het moment van het debat merk ik tot mijn vreugde dat Youssef samen met mij het debat zal leiden. We maakten samen deel uit van dezelfde delegatie naar Palestina. Youssef is een boeiende en prachtige kerel. Twee van zijn tussenkomsten heb ik bijzonder gewaardeerd. De eerste in verband met de checkpoints: "De bedoeling van die versperringen is niet de doorgang van de mensen te verhinderen, want uiteindelijk geraakt iedereen er wel door.

 

Wat de militairen echter beogen is de menselijke en sociale relaties van de Palestijnen kapot te maken. Ze bemoeilijken hun de gewone contacten om hen wat meer te isoleren."

 

Een andere tussenkomst ging over de kolonisten: "Zij weten dat ze zich nooit thuis zullen voelen. Wat ze ook doen of zeggen, ze bezetten grond die hen niet toebehoort. Dat is de reden waarom zij bij zichzelf een eeuwige onzekerheid voelen".

Waarlijk, een fijne avond!

Genetisch gemanipuleerde organismen: een gevaar

Place de la Nation in Parijs, 6.30 uur. In de stilte van de nog slapende stad hebben zich een vijftigtal mensen verzameld: cineasten, acteurs, wetenschappers, verkozenen … We nemen plaats in voertuigen met een onbekende bestemming, maar met één doel: iets doen voor José Bové en de actievoerende boeren die tot zware gevangenisstraffen werden veroordeeld.

Zoals bijna driekwart van de Europese bevolking willen ook wij niet weten van genetisch gemanipuleerde organismen, niet in de velden - die omgevormd zijn tot laboratoria - en niet in ons bord.

Wij zijn van mening dat dit gevaarlijk is voor het milieu en voor de gezondheid en eisen een echt democratisch debat over dat onderwerp.

Rond 10 uur dwarst een lange stoet auto's Châlons-en Champagne, op weg naar de velden die zover het oog reikt met sneeuw bedekt zijn. We houden halt op de plaats waar het instituut Cetion gevestigd is. Hier doet men proeven op transgenetisch koolzaad.

Symbolisch trekken wij wat koolzaad uit om er enkele 'zuivere' struiken voor in de plaats te zetten. Zo doen we nog eens over wat José Bové en zijn kameraden gedaan hebben.

Zullen wij hetzelfde lot ondergaan? We verlaten deze desolate velden zonder de politie gezien te hebben.

Welk soort kerstfeest voor mensen-zonder-papieren?

De mensen-zonder-papieren hebben ervoor gekozen om in de namiddag van de zaterdag voor kerstmis, terwijl massa's volk zich een weg zoeken in het grootwarenhuis La Fayette (Parijs), eraan te herinneren dat zij bestaan. Ik liep tussen hen in op de boulevard, begeleid door tamtamgeroffel en alle spandoeken wijdopen. De menigte keek niet langer naar de uitstalramen maar naar die vreemde stoet van Afrikanen die voorbijtrok. Zoals bij de muren van Jericho deden we meerdere malen de ronde van de wijk, onder het waakzame oog van de politie.

Op zeker ogenblik hielden de manifestanten stil voor de kerk Saint Louis d'Antin. Enkelen beklommen de trappen om er het woord te nemen. Onmiddellijk gingen de grote kerkdeuren dicht om de bedreiging van een inval af te weren. Maar dat waren we niet van plan. We hadden genoeg aan de openbare ruimte van de straat.

Boven op de trap hield een manifestant met open armen een groot bord vast waarop geschreven stond: "Jezus liet de vreemdelingen bij zich komen. De Kerk gooit ze buiten".

U moet weten dat politie-eenheden de avond voordien, op vraag van de betrokken pastoors, de vreemdelingen hadden buitengezet uit twee kerken waarin ze hun intrek hadden genomen.

Bij de trappen bevond zich een groep die met krachtige stem voor de micro kerstliederen zong, duidelijk om de mensen-zonder-papieren te overstemmen. Wat dezen zegden? "Op het kerstfeest zullen wij niet hetzelfde geluk kennen als u, want wij zijn ver weg van onze families, van ons land, ons dorp. Fundamentele mensenrechten worden ons ontzegd: werk, woning, bewegingsvrijheid… Wij vechten zonder ophouden voor onze regularisatie. Kunt u werkelijk kerstmis vieren als er voor ons geen plaats meer is?"

Steun aan Rom-zigeuners

Het steuncomité voor de Roms van Achères (buitenwijk van Parijs) had me uitgenodigd om gemeentelijke verantwoordelijken te ontmoeten om een moeilijke situatie te deblokkeren. Ik vroeg om ter plaatse de Roms te ontmoeten.

Samen met de burgemeester, een gemeenteraadslid, journalisten en de televisie engageren wij ons in verband met een weg die quasi onbegaanbaar is. Om het kamp van de Roms te bereiken moet men over een heel modderig stuk grond dat overdekt is met afval. Ik vind het verschrikkelijk als ik er ontdek op welke manier 200 mannen, vrouwen en kinderen in vervallen caravans wonen of in een soort hutten, gebouwd met materialen die men her en der gevonden heeft. Ik word hartelijk ontvangen door deze families die hier sinds anderhalf jaar overleven. Sommigen hebben geen verwarming. Eén van de twee stroomgeneratoren werkt niet meer en de helft van de Roms zit zonder verlichting. Ik kan maar niet wennen aan dit soort miserie.

Ik ga een jonge vrouw bezoeken met een baby die pas drie weken oud is. Dit kind wordt echt bemind, en toch ontbreekt het dit gezin aan zowat alles! De naburige gemeenten zijn de rijkste die men zich kan indenken. Hoe kunnen zij een dergelijk schandaal aan hun achterdeur verdragen?

Partenia: een raam op deze planeet

Op 13 januari 2003 heeft Partenia als virtueel bisdom zijn zevende verjaardag gevierd. Internet maakt de brug tussen Partenia en de hele wereld. De vrije stem van Partenia "on line" wordt gehoord. Zij vindt weerklank, lokt reacties uit en brengt dialoog tot stand.

U bent talrijk die deze site bezoekt: gelovigen uit verschillende godsdiensten, agnostici, atheïsten, vrijzinnigen, zoekers naar God… Scholieren en universitairen vullen het mozaïek van de bezoekers van Partenia op internet aan. Op het einde van het jaar waren we zeer vereerd toen we vernamen dat de prestigieuze "Harvard Business School" onze site had geïntegreerd in haar leerprogramma!

Het virtuele bisdom kent geen eenrichtingsverkeer. Via het forum, het chatten en de mails komen velen in dialoog met ons.

Ook vrienden uit Zuid-Amerika en Oost-Europa, die zich nu voegen bij onze vrienden van Europa, Amerika, Canada en Australië. Zelfs Afrika ontbreekt niet. Partenia is niet langer een onbekende woestijn.

Dank zij vrienden en vrijwilligers is het mogelijk Partenia te laten bestaan in zeven talen. Het aantal bezoekers neemt voortdurend toe. Het gemiddelde aantal bezoekers per maand is gestegen van 7000 naar 45000. We maken van de gelegenheid gebruik om onze vrienden vrijwilligers te danken voor hun trouw. Moge dit uitgebreide net een teken zijn van menselijkheid voor de toekomst.