Tegen de oorlog in Irak
|
Opnieuw ben ik in de straten van Parijs gaan manifesteren tegen de oorlog in Irak. De betogers vormen helaas geen grote menigte, maar ze zijn er, om mensen eraan te herinneren dat de vrede in onze broze handen ligt. Ze komen de straat op om van zich te laten horen. Op een spandoek lees ik: "We verklaren de oorlog buiten de wet". |
Het is een vreugde voor mij me te bevinden tussen jonge actievoerders die geweldloos vechten voor de vrede. Ze blijven niet bij de pakken zitten zoals veel anderen die zeggen: "Waartoe dient dat? Hoe dan ook, de oorlog tegen Irak is toch al een uitgemaakte zaak." Nee. De oorlog is niét onafwendbaar. De vrede is een strijd. Het is onze zaak.
|
De oorlog word geglobaliseerd, niet de vrede. |
Sociale vooruitgang, eerbied voor de mensenrechten, ontwikkeling, gezondheid, milieubescherming, culturele verscheidenheid - dat alles wordt op de proef gesteld door de globalisering van de economische relaties die geen andere regels kent dan die van de competitie en de markt. Veel jongeren, over de hele wereld verspreid, staan op om die onrechtvaardige orde aan te klagen. Men kan gerust zeggen dat ze de vrede op een plateautje aanbrengen!
Vragen van jongeren
| Voor ik op bezoek kwam op hun middelbare school (in België) hadden de jongeren me hun vragen overgemaakt. Ik was enorm geboeid door de verwachtingen die ze in alle eenvoud hadden uitgedrukt. |
|
Er waren natuurlijk vragen bij die tot mij persoonlijk werden gericht, zoals "Hoelang denkt u nog verder te doen wat u doet?", of die te maken hadden met de kerk: "Waarom heeft men de Kerk eigenlijk nodig?". Maar hoofdzakelijk ging het over hun eigen bekommernissen: "Het leven, wat is dat?". "Waarin bestaat het geluk?". "Wat is het belangrijkste als je werkelijk echt gelukkig wilt zijn?". "Zou u ons iets kunnen zeggen over de vriendschap, de liefde, het gevoel verliefd te zijn?"
|
Die tweehonderd jongvolwassenen luisterden aandachtig. Voor alles waren ze erop uit om zich goed te voelen in hun eigen huid, om gelukkige mensen te worden, om op een echt menselijke manier te leven, om te ervaren zichzelf te zijn, te beminnen en bemind te worden. Het verlangen om te leven en te beminnen in deze tijd. |
Het is deze ervaring die hen ongetwijfeld zal voorbereiden om zich open te stellen voor de mensheid en voor solidariteit met de zwaksten in de maatschappij.
Bijna twee uur lang brachten we door in een klimaat van vreugde en vriendschap, gelukkig samen te zijn. Er was duidelijk overeenstemming tussen de vragen die gesteld werden en wat de groep beleefde.
Steun aan een cyberdissident
|
Tunesiërs die actie voeren voor de mensenrechten vragen me het voorzitterschap waar te nemen in een steuncomité voor Zouhair Yahyaoui. Ik kan dit niet weigeren. De meest bekende webmaster van Tunesië is een pure rebel die bereid is van alles afstand te doen, liever dan medeplichtig te zijn aan een systeem waarmee hij het niet eens is. Zijn humor doet wonderen. Maar het is een geducht wapen. |
President Ben Ali, die het moet ontgelden, verdraagt niet dat met hem de spot wordt gedreven.
Zouhair werd aangehouden en op hetzelfde ogenblik werd zijn website gesloten en werd zijn materiaal in beslag genomen. Hij moest veroordeeld worden tot twee jaar strenge gevangenisstraf. Dit alles omdat hij het gewaagd had in zijn forum "Tunezine" op internet kritiek uit te oefenen op het regime van Ben Ali.
Onze vriend bevindt zich in een gevangenis waar de levensomstandigheden erbarmelijk zijn. Voor zijn verjaardag werden hem een massa wenskaarten toegestuurd. Een manier om aan de overheid te tonen dat hij door een breed netwerk gesteund wordt.
| Samen met hem verblijven wel duizend Tunesiërs in de gevangenis, van hun vrijheid beroofd omwille van hun overtuiging. Tunesië is een grote gevangenis geworden met onzichtbare tralies. |
|
Razzia in Choisy-le-Roi
|
In de nacht en in de kou kwamen we met enkele honderden bijeen in Cho!isy-leRoi, een voorstad van Parijs, waaruit Rom-zigeuners en Roemenen verdreven werden die zich er gevestigd hadden in een sloppenwijk. |
We protesteren tegen de brutaliteit waarmee de politie is tussengekomen, buiten alle proporties. De politie heeft die arme sukkelaars van elkaar gescheiden en uiteengejaagd en daarna de sloppenwijk vernietigd. De overheid, zowel de regering als de gemeente, heeft het winterbestand van de uitwijzingen geschonden.
Om beurten nemen wij het woord om onze steun te betuigen aan de zigeunerfamilies en om het geweld aan te klagen dat werd uitgeoefend op deze armsten van de armen. Men zal de ellende niet doen verdwijnen door sloppenwijken te vernietigen en de mensen die er woonden te verjagen.
| Door de fundamentele rechten van de Roms niet te eerbiedigen maakt onze maatschappij zich te schande en kwetsbaarder. Wie komt morgen aan de beurt? |
|