Notities Onderweg: December 2002

  Kerk en kerken  In de moskee van Parijs 
  Gezinnen uit Mali uiutgewezen 
  José Bové veroordeeld   
  Archiv
  Bibliotheek - frans van Bisschop Jacques Gaillot 
  Geschiedenis van het Bisdom Partenia, Biografie van Bisschop Jacques Gaillot



Partenia

De brief

Notities

Bijbel

Kerk en kerken

De bijlslagen in de deur van de Sint-Bernarduskerk te Parijs en de harde aanpak van de ordestrijdkrachten bij de evacuatie van de mensen-zonder-papieren toen - dat is wat het geweest is. Men heeft toen een drempel overschreden. Het 'asielrecht' in de kerken, dat was voorbij. Maar de zaak kende zo'n weerklank dat velen er niet méér dan een vergissing wilden in zien.

De mensen-zonder-papieren worden geregulariseerd 'geval per geval', d.w.z. druppelsgewijs. Als ze er geen doen meer aan zien, beschouwen velen de bezetting van een kerk als een laatste middel om de aandacht te trekken.

Saint-Denis In augustus 2002 wordt de basiliek Saint-Denis twee weken lang bezet. In alle kalmte. En met de stilzwijgende goedkeuring van de pastoor. Maar niet met de goedkeuring van de bisschoppen van Ile de France. Zij ondertekenen op 23 september een persmededeling waarin staat dat "dergelijke acties de zaak van de mensen-zonder-papieren niet dienen en geen verbetering brengen in hun situatie". In min of meer afgewogen bewoordingen bevestigen deze bisschoppen hun solidariteit op voorwaarde dat de mensen-zonder-papieren zich ver van de kerken houden. 

Een communiqué voor de gelegenheid? Hoegenaamd niet! Terwijl de Franse bisschoppen in Lourdes bijeen zijn bezetten mensen-zonder-papieren opnieuw een kerk in Parijs. Bijna onmiddellijk komt de politie tussen en zegt nadrukkelijk dat ze dit doet "op vraag van de verantwoordelijken".

Het kwaad is geschied. Voortaan zullen mensen-zonder-papieren geweten hebben dat ze niet meer veilig zijn als ze een kerk bezetten.  interdit

     

Terugblik

Archiv

Link

email

  

 

In de moskee van Parijs

Mosquée de Paris De rector en de grote moefti van de Parijse moskee hebben mij ontvangen, samen met het Comité van de daklozen. De sfeer in het salon was buitengewoon gemoedelijk. Twee uur lang waren we broederlijk bijeen, terwijl we met vreugde en in alle eenvoud van gedachten wisselden. 

We kwamen de rector heel officieel vragen tussen te komen bij de president van de Republiek om hem te spreken over de moeilijkheden en de remmingen waarmee de mensen-zonder-papieren op dit moment te maken hebben. In deze tijd van het jaar, waarin de grote religieuze tradities zich klaarmaken om belangrijke spirituele gebeurtenissen te herdenken (tijd van de Ramadan, Kerstmis, Hanoeka) dringen wij aan op een duidelijk gebaar inzake regularisatie.

Zonder het minste voorbehoud verklaarde de rector zich onmiddellijk akkoord om de gevraagde stappen te zetten en naar de president te gaan. Samen hebben we een tekst opgesteld. We hebben hem herlezen, geamendeerd, ondertekend en aan de pers doorgegeven.

De rector bedankte ons, niet alleen omdat we zijn hulp hadden ingeroepen, maar vooral omwille van onze solidariteit met die jonge mensen zonder papieren, voor wie het leven zo hard is. Was er de Ramadan niet geweest, dan had hij ons uitgenodigd om te blijven eten.  solidarité

Bij het verlaten van de moskee waren de jonge Algerijnen van het Comité tegelijk gelukkig en fier om het heerlijke onthaal dat ons te beurt was gevallen.

   

 

     
   

Gezinnen uit Mali uitgewezen

Jarenlang hebben ze om huisvesting gevraagd. Maar tevergeefs. Om eens en voorgoed een einde te stellen aan hun zeer armoedige huisvesting hebben ze besloten enkele lege appartementen in een verlaten wijk te kraken.

jeter dans la rue Herhaalde malen heeft de politie hen er met veel machtsvertoon buitengezet. Ze vlogen op straat, gezinnen met kleine kinderen. 

Ze werden opgevangen door gezinnen die nog niet waren buitengezet. Solidariteit is niet vrijblijvend! Maar hoe leven ze daar nu, opeengehoopt, in die appartementen zonder gas of elektriciteit? Op uitnodiging van het steuncomité ga ik er met hen een namiddag doorbrengen.

Het raakt me als ik die vrouwen zie, moe maar vastberaden; die kinderen, die niet naar school kunnen; die vaders, die wel papieren hebben en werk, maar niet in staat zijn om voor hun gezin een treffelijk onderkomen te vinden. Bij zo'n schandaal kan ik me niet neerleggen. De media zijn aanwezig en vergewissen zich van de omvang van deze trieste situatie.

Op de prefectuur vindt uiteindelijk een ontmoeting plaats. De gezinnen staan allemaal buiten in de ijskoude regen. Ze zullen daar uren blijven staan, omringd door agenten, terwijl er plaats genoeg is in de immense goed verwarmde hall van de prefectuur. Samen met de delegatie waarvan ik deel uitmaak bevinden we ons aan de onderhandelingstafel.

bureaucratie De toon is vlug gezet: "Mijnheer de prefect, er zijn vrouwen en kinderen die in gevaar verkeren!". Ze zullen niet meer buitengezet worden en men zal 12 woningen vinden. De rest zal volgen. Het is donker als wij weggaan. Iedereen staat daar nog onder de regen, wachtend op woorden van hoop en liefst geen ijdele beloften. 

   

 

     
   

José Bové veroordeeld

connaître son visage Ik ben uitgenodigd door "Peuples Solidaires" in Embrun (Hautes Alpes), voor een conferentie en een debat: "Bij hen zijn ze arm, bij ons zonder papieren: wat mogen ze nog verwachten in de toekomst?". De feestzaal is omringd door standjes van solidariteitsverenigingen.  

Men mag gerust zeggen dat de hele wereld hier aanwezig is. Zoals altijd stel ik vast dat het erg belangrijk is dat de mensen iemand zonder papieren ontmoet hebben, persoonlijk kennen en in contact staan met hem. Alles verandert dan. Anders blijven ze steken in algemene ideeën en met angst voor de vreemdelingen.

Na deze mooie ontmoetingsdag ben ik vertrokken naar een bevriend koppel van de landbouwconfederatie. In de bergen, waar de lucht zo zuiver is, runnen ze een geitenboerderij en verkopen hun kazen. Samen met hun twee kinderen leiden ze een gelukkig, eenvoudig leven, dicht bij de natuur. Ik ben graag bij hen.

José Bové Op het einde van de dag vernemen we op de radio dat José Bové veroordeeld is tot 14 maanden gevangenisstraf. We zijn verbijsterd. Zijn strijd tegen de genetisch gemanipuleerde organismen is een zaak waarvoor gestreden dient te worden, want het gaat om de toekomst.  

Een verantwoordelijke van de vakbond naar de gevangenis sturen zal gevolgen hebben. Eens te meer hebben we het gevoel dat de rechtspraak werkt met twee maten en gewichten.