Gezinnen uit Mali uitgewezen
Jarenlang hebben ze om huisvesting gevraagd. Maar tevergeefs.
Om eens en voorgoed een einde te stellen aan hun zeer armoedige
huisvesting hebben ze besloten enkele lege appartementen in een
verlaten wijk te kraken.
|
Herhaalde malen heeft de politie hen er met veel machtsvertoon
buitengezet. Ze vlogen op straat, gezinnen met kleine kinderen. |
Ze werden opgevangen door gezinnen die nog niet waren buitengezet.
Solidariteit is niet vrijblijvend! Maar hoe leven ze daar nu,
opeengehoopt, in die appartementen zonder gas of elektriciteit?
Op uitnodiging van het steuncomité ga ik er met hen een
namiddag doorbrengen.
Het raakt me als ik die vrouwen zie, moe maar vastberaden;
die kinderen, die niet naar school kunnen; die vaders, die wel
papieren hebben en werk, maar niet in staat zijn om voor hun
gezin een treffelijk onderkomen te vinden. Bij zo'n schandaal
kan ik me niet neerleggen. De media zijn aanwezig en vergewissen
zich van de omvang van deze trieste situatie.
Op de prefectuur vindt uiteindelijk een ontmoeting plaats.
De gezinnen staan allemaal buiten in de ijskoude regen. Ze zullen
daar uren blijven staan, omringd door agenten, terwijl er plaats
genoeg is in de immense goed verwarmde hall van de prefectuur.
Samen met de delegatie waarvan ik deel uitmaak bevinden we ons
aan de onderhandelingstafel.
|
De toon is vlug gezet: "Mijnheer de prefect, er zijn
vrouwen en kinderen die in gevaar verkeren!". Ze zullen
niet meer buitengezet worden en men zal 12 woningen vinden. De
rest zal volgen. Het is donker als wij weggaan. Iedereen staat
daar nog onder de regen, wachtend op woorden van hoop en liefst
geen ijdele beloften. |
|