Neen aan de uitlevering
 |
In de bomvolle zaal van de Liga van de Mensenrechten vond een belangrijke persconferentie plaats omtrent Paolo Persichetti die onlangs werd uitgeleverd aan Italië. |
In Frankrijk aangekomen in 1991 had Paolo zich een schitterend student getoond. Hij had een beurs gekregen van het hoger onderwijs. Als wetenschappelijk onderzoeker was hij een gewaardeerde en geliefde leraar, die zich zoals elke burger vrij bewoog. President Mitterand had samen met zijn eerste ministers een duidelijke rechtspraak bepaald: Frankrijk weigert elke uitlevering van vluchtelingen die gebroken hebben met wapengeweld.
| Door Paolo uit te leveren brengt Frankrijk zichzelf in diskrediet. Het breekt het gegeven woord. |
|
Ook Paolo wordt in diskrediet gebracht. Men breekt zijn loopbaan. Zijn leven wankelt.
De Italiaanse vluchtelingen die in de zaal zijn vrezen dat zij binnenkort op hun beurt zullen uitgewezen worden. "Frankrijk", zeggen zij, "gebruikt ons om te bewijzen dat het het terrorisme bestrijdt."
We zijn met velen, advocaten en universiteitsprofessoren op kop, om Paolo te verdedigen tegen het onrecht dat hem wordt aangedaan.
Het feest van l'Humanité
| Zoals elk jaar ga ik met plezier naar deze dagen die door de communisten worden georganiseerd en waar men mensen uit alle hoeken van Frankrijk ontmoet. Een ware volkstoeloop. Ik ontmoet er José Bové, Kleine Zusters van het Evangelie, jongeren uit de JOC (Franse KAJ, Christelijke Arbeidersjeugd) en mensen die ik helemaal niet ken. |
 |
Ik waardeer het dat er in de uiteenzettingen en de debatten veel aandacht gaat naar de Palestijnse kwestie en naar de zaak van de mensen zonder papieren.
Ik zelf neem deel aan het debat over de mensen zonder papieren. Voor een talrijk publiek onderstreep ik hoe belangrijk het is om op Europees niveau de acties voor de mensen zonder papieren te coördineren en om hun strijd te laten erkennen als een sociale strijd. Hun strijd moet gekaderd worden in de strijd voor het respect en de toepassing van de fundamentele rechten van de mens, en niet in de aanpak van het onveiligheidsgevoel, in een context van straf en repressie. Juist daarom zoeken wij met onze verenigingen geen contacten meer met het ministerie van binnenlandse zaken, maar met het ministerie van sociale zaken, van arbeid en solidariteit.
 |
En, tot slot, waarom niet nog eens opnieuw de vraag naar de oorzaken van de emigratie stellen? De mensen zonder papieren zijn mannen en vrouwen die hoofdzakelijk om economische redenen tot uitwijking werden gedwongen. Ze zijn afkomstig uit landen die beroofd en geplunderd werden door de kolonisering en door multinationals. Een slogan van de mensen zonder papieren in Duitsland vat dit heel goed samen: "We zijn hier door uw toedoen". |
In Nederland
 |
Ik had het geluk de retraite te mogen begeleiden van een tiental Spiritijnen, waarvan de meesten zich voorbereidden op hun plechtige geloften en hun diakenwijding. Ze waren afkomstig van Angola, Australië, Nigeria, Portugal, Ierland, Polen, Martinique en Frankrijk, en gaven tegelijk blijk van een echte levensvreugde en een diep geloof. Aan tafel ontbrak het hen niet aan eetlust! |
Deze jonge mensen staan open voor het missiewerk. Ze zijn geroepen om gezonden te worden. Ze beleven dezelfde vastberadenheid van het begin als de leerlingen in het evangelie. Ze weten nog niet naar welk land ze op een dag zullen gezonden worden. Het doet er voor hen ook niet toe.
 |
Wat voor hen belangrijk is, dat is dat ze gezonden worden naar de armen. Ze zullen vertrekken, Hem tegemoet die daar op hen wacht. Ze zullen op hun beurt in volle zee gaan om het avontuur van het evangelie te beleven. |
 |
Een nieuw boek |
Ik werd uitgenodigd om het onvermijdelijke ritueel van het signeren te voltrekken. Het was in Zürich. Daar ik elke maand mijn dagboeknotities neerschrijf voor de webstek van Partenia, zou ongetwijfeld vroeg of laat een boek ervan verschijnen in het Duits!
| Ik signeerde veel boeken, met plezier en met enkele woordjes in het Duits! Een kwestie van hoffelijkheid! |
|
Een boek maken is een avontuur. Ik probeerde in te schatten hoeveel werk de uitgeefster Katharina Haller en haar team daarvoor hebben moeten verzetten. Maar het verschijnen van een boek is maar één etappe, hoe belangrijk ook. Dan volgt de promotie, week na week, in samenhang met de media en de distributiekanalen. Een welgemeend woord van dank aan Katharina en haar team die dit project tot een goed einde hebben weten te brengen. Het lag hen nauw aan het hart, met de geheime hoop dat dit boek iets zal opbrengen en tevens iets zal laten zien van het belang van de gewone, alledaagse dingen in ons leven.