 |
De strijd van twee Tibetaanse religieuzen |
De kapel van de Spiritijnen kende een ander publiek dan gewoonlijk om te luisteren naar twee boeddhistische religieuzen. Ik vond dat ze er zo jong en zo tenger uitzagen. Maar welk een vastberadenheid! Welk een innerlijke kracht! Ze zijn begonnen aan een lange tocht door Europa en de Verenigde Staten, op initiatief van Amnesty International.
 |
Deze religieuzen hebben de moed gehad om geweldloos te protesteren tegen de Chinese aanwezigheid. Gevolg: aanhouding, gevangenis, slechte behandeling, folteringen, proces en ten slotte verbanning. Deze dragers van hoop dragen ook hun kwetsuren. Ze hebben de lange nacht gekend. Ze hebben veel geleden, en daarom zijn ze in staat om te begrijpen en te spreken. |
Ik heb met bewondering geluisterd naar deze twee vrouwen. Zij blijven strijden voor hun land dat geen rechten heeft en geen godsdienstvrijheid kent.
In de loop van die ontmoeting werd de herinnering opgeroepen aan Ngawang Sangdrol, een 24-jarige religieuze die nu al tien jaar in de gevangenis zit. Zij is het symbool van Tibets verzet tegen de Chinese onderdrukking.
Iemand vroeg: "Welke zijn uw gevoelens ten opzichte van de Chinezen?" - "We voelen geen woede ten opzichte van hen. Zij vinden dat zij op die manier mogen handelen".
Gezinnen op straat
 |
De politie heeft 17 gezinnen op straat gezet. Sinds 14 dagen bezetten ze een ziekenhuis dat buiten gebruik is en toebehoort aan de Parijse Kamer van Koophandel en Nijverheid. Een oplossing in de vorm van een andere huisvesting heeft de prefectuur hen niet aangeboden. Ze kregen de toelating om hun slaapzakken te installeren op de grond, op de stoep voor het ziekenhuis, maar ze mochten geen zeilen plaatsen om zich te beschermen tegen regen en wind, en ook verwarming stond de politieprefectuur niet toe. |
Deze gezinnen hebben papieren en werk. Ze hebben een woonaanvraag ingediend, maar zonder resultaat. Sinds jaren zwerven ze rond van de ene voorlopige verblijfplaats naar de andere, om uiteindelijk op straat te belanden.
Tot die gezinnen behoren zestig jonge kinderen. Een van hen krijgt nog de borst. De nacht is gevallen. Het is koud. Aan de overkant van de laan zie ik mooie gebouwen. Achter de gordijnen van de verlichte ramen raad ik de gezelligheid en de zachtheid van een familiaal leven.
Weinig mensen bekommeren zich om hen die leven in slaapzakken en karton. Maar de kinderen wel! Die blijven staan en vragen: "Waarom zijn die mensen daar?" Plots komt er een vrouw aan. Ze is geëmotioneerd en zegt: "Ik woon niet ver van hier. Ik heb een groot appartement. Ik kan in geval van nood tien kinderen herbergen. Vergezeld van een begeleider. Denk er over na." Ze is zelf vergezeld van een prachtig kind, dat mij zijn tekeningen toont en uitlegt. De woorden van die vrouw doen een licht branden, en het duister is minder duister.
Juan, jij, van wie we houden…
 |
In de kathedraal van Rennes zien de aanwezigen op zijn kist de prachtige foto van Juan. De man die ons hier bijeenbrengt heeft zich in de gevangenis opgehangen met behulp van zijn broeksriem. In de brief die hij aan zijn vriendin heeft nagelaten schreef hij: "Ik heb te veel geleden. Mijn hart - 27 jaar oud - kon het niet meer aan." Hij heeft willen sterven om een einde te maken aan dit leven, maar ook om te bestaan. |
Zijn verlangen naar de dood drukt zijn verlangen uit naar een àndere manier van leven.
Zijn familie en zijn advocaat hebben de wens uitgedrukt dat ik zou voorgaan in de uitvaart, en dat die uitvaart zou plaatsvinden in de kathedraal: "Het is een manier om Juan in ere te herstellen. De schoonheid van de kerkelijke viering zal een blijk van erkenning zijn voor zijn waardigheid".
| Juan is heengegaan als een gekwetste vogel. Zijn levensweg is hard geweest. In zijn kindertijd in Brazilië, tot de leeftijd van 13 jaar, werd hij mishandeld. Daarna had hij het geluk opgenomen te worden in een gezin in Frankrijk en vrienden te leren kennen. |
|
De liefde waarmee hij werd omringd heeft het mooiste dat in hem leefde wakker gemaakt.
We hebben Juan begeleid tot op het kerkhof van een klein dorp, op een dertigtal km van Rennes. Zoals gewoonlijk was het hele dorp daar aanwezig. Ik heb er deze man, van wie we hielden, aan God toevertrouwd.
Juan rust nu voor een korte tijd op dit Bretoense kerkhof. Binnenkort zullen zijn vrienden hem, zoals hij het zelf wilde, overbrengen naar Brazilië, zijn geboorteland.
 |
Vrouwen in het zwart |
Naast het Forum van de Hallen in Parijs, waar altijd veel volk is, vond de gewone bijeenkomst plaats van vrouwen in het zwart. Een bijeenkomst in stilte. Ik sloot me bij hen aan.
Twee uur lang stonden die vrouwen daar, in de winterkou. Er waren voorbijgangers die hen uitscholden. Ik bewonderde hun moed en hun vastberadenheid. Op hetzelfde ogenblik kwamen in Israël andere vrouwen in het zwart bijeen in de buurt van de beruchte wegversperringen waar de Palestijnen proberen voorbij te geraken.
Wat zegden deze vrouwen met hun spandoeken en vlugschriften? "Stop de bezetting van de Palestijnse gebieden door het Israëlische leger. Erkenning van een Palestijnse staat naast de staat Israël".
| Deze beweging ontstond eind 1987, toen de eerste intifada uitbrak in de bezette gebieden, en dit in navolging van de "Dwaze moeders van het Mei-plein" in Argentinië. Dit model heeft over de hele wereld solidariteitacties geïnspireerd. |
|