Samen voor de vrede.
We zijn met velen samengekomen op de Place de la République. Het is een mooie herfstavond. Een gelegenheid om vele militanten te ontmoeten, mannen en vrouwen die ik slechts bij zulke gelegenheden zie. Bij het uitdelen van vlugschriften zijn ze zo vrijgevig, dat ik best een tas zou kunnen gebruiken om ze op te bergen. Tussen al de spandoeken die daar bewegen zoek ik die van de Vredesbeweging. Ik ben sinds lang lid van deze beweging, en het is met hen dat ik zal opstappen tot aan de Place de la Nation. Omringd door vrouwen houd ik met hen het spandoek vast waarop geschreven staat: "Oorlog neen, vrede ja".
 |
Jonge fotografen stappen achterwaarts en verdringen elkaar bij het trekken van foto's. Journalisten stellen altijd dezelfde vragen: "Waarom neemt u deel aan deze manifestatie? Als men hen de oorlog niet verklaart, wat dan?" De Algerijnse televisie maakt zich zorgen: "Bij ons bestaat het terrorisme al lang, en tot hiertoe heeft niemand daarover iets gezegd."
Niet zo ver van ons, in de optocht, geeft een groep Algerijnse vrouwen het antwoord. Al lange tijd, met een vastberadenheid die tot voorbeeld strekt, klagen deze vrouwen het terrorisme aan dat hun land teistert. Maar wie luistert naar hen?
 |
Het "Institut du Monde Arabe" |
In het Institut du Monde Arabe vindt de première plaats van de film die in Palestina werd gedraaid tijdens de reis van de twee Franse delegaties. Er is zoveel volk op afgekomen, dat men twee vertoningen zal moeten voorzien. Er staat evenveel volk buiten als binnen het grote amfitheater.
Ik ben verheugd de reisgenoten terug te zien die hebben deelgenomen aan de expeditie in de Bezette Gebieden. We hebben samen zoveel sterke en moeilijke momenten beleefd!
 |
Tijdens de vertoning weerklinkt geregeld applaus. De aanwezigen delen in het lijden en de opstandigheid van het Palestijnse volk. |
Men zegt terecht dat één beeld 1000 woorden waard is. Wat men ziet weegt zwaarder door dan wat gezegd wordt. Een film spreekt méér aan dan een conferentie, en nog beter is het de twee met elkaar te verbinden. Het heeft me geraakt, toen ik die kreet van woede hoorde van een jonge Palestijn die in een kamp woont: "Sinds ik geboren ben, is mijn leven een gevangenis. Men heeft me mijn leven en mijn toekomst ontstolen. Men belet mij mijn eigen leven te leiden."
(images: Institut du monde arabe): LINK: Institut du monde arabe
| In Joliette (Québec) |
|
Ik heb het geluk gehad samen met twee leden van Partenia in Parijs naar Québec te mogen reizen om er deel te nemen aan een forum over het vrijwilligerswerk. Het publiek was gemotiveerd. Ik vroeg me af waarover ik het zou hebben in mijn tussenkomst, wetend dat de evolutie in het vrijwilligerswerk en de betekenis ervan in onze tijd al vanuit zoveel verschillende invalshoeken aan bod kwam. Na het beluisteren van de uiteenzettingen en de debatten kwam de gedachte bij me op te spreken over de persoon van de vrijwilliger. Wat is er van deze vrijwilligers geworden? Na jaren van inzet voor mensen die door het leven gekwetst zijn?
 |
Onze aandacht gaat gemakkelijk naar wat wij voor de anderen doen, en veel minder naar wat wij van hen ontvangen. Wij doen veel voor hen, maar wat leren zij ons? Wat krijgen wij van de weeromstuit? Zijn wij in de loop der jaren meer mens geworden, innerlijk vrijer, met een hart vol mededogen? En als wij volgelingen zijn van Jezus, wat is er geworden van onze manier van geloven, van bidden, de manier waarop wij het evangelie verstaan?
Na mijn tussenkomst en nog enkele predikaties in kerken liet ik me meetronen met de vrienden van "Evangelisatie 2000". Ze brachten mij naar Montréal, om bij hen te zijn, maar ook om met hen te werken.
- Zomaar een dag…
Ik was in de metro mijn krant aan het lezen, toen een man met een muts op het hoofd opstapte en plaats nam op de enige plaats die vrij was gebleven, recht tegenover mij. Hij sprak mij onmiddellijk aan en zei met luide stem: "Ik herken u. U bent bisschop. Ik ben blij u te ontmoeten." - In het rijtuig luisterde iedereen aandachtig mee. "Ik ben werkloos" zei hij, "Ik ben 38. Ik heb 15 jaar gewerkt. Nu zeggen ze dat ik te oud ben om nog werk te vinden. Ik verdien 2500 FF (zowat 375 Euro) per maand. Gelukkig kan ik wonen bij mijn vader. Ik geef hem daarvoor 1000 FF (150 Euro). Er blijft dus niet veel over om van te leven."
- In het station aangekomen, ging ik in de rij staan om een spoorkaartje te nemen. Mijn oog viel op een jong koppel met een baby in zijn wagentje. Ik voelde dat ze gelukkig waren. Misschien gingen ze naar vrienden of familie? Toen ze hun spoorkaartje hadden, kwam de mama naar mij toe, nam het kind in haar armen en toonde het mij, met de vraag: "Kunt u het zegenen?" De papa keek samen met de andere reizigers stilzwijgend toe. Ik vroeg naar de naam van het kind.
"Alexandra". Ik trok langzaam een kruisteken op het voorhoofd van Alexandra. Ik zegende haar, en ook haar ouders. 
Zeventien oktober 1961
 |
Veertig jaar geleden vond een verschrikkelijk drama plaats in het hartje van Parijs. Tienduizenden Algerijnse arbeiders betoogden samen met hun gezinnen vreedzaam tegen de racistische avondklok die hen was opgelegd. Die dag werden ongeveer 200 betogers door politiemannen gedood, op bevel van hun overste.
 |
Velen werden in de Seine gegooid en zijn verdronken. |
Vandaag wordt dit herdacht. De archieven gaan open. Getuigen spreken. Er vinden manifestaties plaats. Ik heb zopas een mooie documentaire gezien over die ongehoorde razzia: "De stilte van de stroom". Ik hoop dat er een dag komt waarop men in onze Franse geschiedenisboeken zal kunnen leren wat zich op die 17e oktober 1961 heeft afgespeeld.