Interview met Abbé Pierre
 |
De Canadese televisie wilde een ontmoeting met ons beiden. Zo ben ik opnieuw bij Abbé Pierre geweest - die heel wat moelijkheden gekend heeft en oud geworden is. Op een bepaald ogenblik tijdens het interview werd ik verrast door iets wat hij van zijn tong liet vallen. Hij bevond zich in Madagascar, aan de voet van de Tananarive, juist na een verschrikkelijke cycloon die het land geteisterd had.
Abbé Pierre werd geconfronteerd met een voor hem ondraaglijke ellende. Ellende van zo'n omvang had hij nog nooit eerder meegemaakt. "Toen", zei hij, "kon ik het stilzwijgen van God bij zulk een onrechtvaardigheid voor de mensen niet begrijpen. Het scheelde niet veel of ik ging God vervloeken. Ik moet bekennen dat ik sindsdien niet meer op dezelfde manier kan geloven als voorheen."
Twee overlijdens
Kort na elkaar heb ik twee Zwitserse vrienden verloren, twee priesters die mij zeer dierbaar waren. De ene was een befaamd theoloog, gedreven en soms gevreesd. De ander was een man van de actie, onvermoeibaar verdediger van de vluchtelingen.
 |
|
Cornelius Koch heeft zich heel zijn leven ingezet voor vluchtelingen en andere slachtoffers van uitsluiting uit de maatschappij. Hij was al opgenomen in de kliniek toen hij ijverde voor een collectieve regularisatie voor mensen-zonder-papieren in Zwitserland. Het was goed met hem samenwerken bij de verdediging van mensen-zonder-papieren in Almeria (Andalousië) of in Freiburg (Zwitserland).
Die twee priesters strekken de kerk tot eer.
Leven in groep
Met een delegatie van 22 zijn we naar Palestina geweest. De meesten waren cameralui, journalisten, fotografen.
 |
We hebben zes dagen samengeleefd en logeerden in een Palestijns kamp vlakbij Betlehem. |
Drie van hen waren moslims. Een andere zei me dat hij gedoopt was en uit een katholiek gezin kwam, maar dat hij de kerk had verlaten om zichzelf te kunnen zijn. De kerk vertegenwoordigt voor hem de morele orde. Voor hem is authenticiteit belangrijk. Hij heeft zich van de kerk losgemaakt om vrij te zijn. De overigen bekenden zich tot geen enkele godsdienst, maar waren toch niet ongevoelig voor het feit dat een bisschop tot hun gezelschap behoorde. Waar het op aankomt is gewoon onder hen aanwezig te zijn als mens, als dienaar. Ik kan van het evangelie niet getuigen zolang de ander niet heeft gemerkt dat ik voor hem een broer ben. Als ik mij ten opzichte van de ander meerderwaardig voel, kan er van een echte ontmoeting geen sprake zijn.
| Dit verblijf heeft ons de kans geboden om als een wonderlijke groep het leven met elkaar te delen, met echte menselijke relaties die niemand zal kunnen vergeten. Dankzij de Palestijnen. |
|
- Waar is God?
Vóór het stadhuis van Parijs vond een betoging plaats van Afrikanen zonder papieren, met behulp van afsluitingen in goede banen geleid. - Zoals gewoonlijk stond er tussen de betogers en het stadhuis een indrukwekkende politiemacht opgesteld. De spandoeken wapperden in de wind. Door de luidsprekers weerklonken slogans die door allen onvermoeibaar werden herhaald. De tamtams zorgden voor animatie op het plein. Ik stond midden tussen die Afrikanen toen er plots een man voor me opdook en me zei: "En waar is God in dit alles?"
Ik gaf onmiddellijk ten antwoord: "God is er!" - "Bent u daar zeker van?" - "Ja. God staat altijd aan de kant van de verdrukten." - ""Staat Hij niet aan de kant van de politie?" - "Omdat God aan de kant van de verdrukten staat, sluit Hij niemand uit." 
- De man, die ik overigens niet kende, ging door met nog een laatste vraag: "Men verwijt u dat u in de media niet over God spreekt." - "Voor veel mensen staat het woordje 'God' niet voor 'bevrijding'." De man drukte me de hand en zei: "Ik ben het met u eens."