Notities Onderweg: Mei 2001

  In Baskenland  Een noodkreet 
  Aan het woord  Geslaagd 
  In Beieren 
  Archiv
  Bibliotheek - frans van Bisschop Jacques Gaillot 
  Geschiedenis van het Bisdom Partenia, Biografie van Bisschop Jacques Gaillot



Partenia

De brief

Notities

Catechismus

In Baskenland 

la Ville Vitoria - Espagne 

De universiteit van Mondragon, die me heeft uitgenodigd, bevindt zich in de streek van Vitoria en Bilbao. Een vallei met veel industrie, in hoofdzaak technologie. Een rijke streek, waar men graag Baskisch spreekt. Een militante streek, waar de Baskische zaak een erezaak is.

L'Université de Mondragon  Op de universiteit zie ik grote spandoeken die oproepen om deel te nemen aan een stakingsdag in Baskenland enkele dagen later. Een staking met een politiek karakter. De studenten hebben zelf de spandoeken aangebracht. Het zijn militanten. De directeur doet alsof hij het niet ziet. 

De priesters onthalen me als een broer. Ze geven blijk van grote openheid. Ze staan heel dicht bij de mensen.

Het probleem van het geweld houdt iedereen bezig. De schrik eveneens. Als ik aan de zijde van de voormalige bisschop van San Sebastian mij in het gesprek meng, kan ik niet nalaten iets te zeggen over de geweldloosheid. Geweldloosheid openbaart de kracht van iemand die niet bang is, en maakt iemand vrij die gevangen zit in het getto van de angst. Geweldloosheid is als een zonnestraal. Waar ze verschijnt, is ze een bron van licht en warmte voor iedereen, zonder onderscheid.

parler de la non violence 

     

Terugblik

Archiv

Link

email

  

 

Appel de détresse  Een noodkreet 

Het gebeurt nu en dan dat ik op straat aangesproken word door een vrouw of een man die me vraagt te bidden voor een familielid in levensgevaar.

Deze keer was het een man die misschien veertig was. Hij vroeg of ik voor hem een momentje tijd had. De droefheid stond op zijn gezicht te lezen. Hij wees naar het hospitaal Marie Curie waar we heel dicht bij waren, en zei: "Mijn vrouw bevindt zich daar. Ze heeft kanker. Ze is veroordeeld en heeft niet lang meer te leven. Ik heb een zoontje van zeven jaar."

Hij zweeg. Tranen vulden zijn ogen. Ik zag hoeveel hij van zijn vrouw en zoontje hield. Ik besefte dat zijn leven plots aan het wankelen was gegaan. Ik luisterde naar hem en voelde met hem mee.

Hij nam opnieuw het woord: "Ik weet niet of ik gelovig ben. Toch vraag ik u maar voor mijn vrouw te willen bidden."

Ik zal die man ongetwijfeld nooit meer weerzien. Maar er is een plaats voor hem in mijn gebed, en ook voor zijn vrouw en zijn zoontje.

   

 

     
   

Aan het woord

In veertien dagen tijd neem ik in Parijs aan drie manifestaties deel: op de Place de la Nation met Palestijnen, op de Place du Trocadero met Iranezen, aan de Fontaine des Innocents (vlabij het Centre Beaubourg) met Tunesiërs. Plaatsen waar veel volk voorbijkomt.  participer aux manifestations 

Palestijnen, Iranezen of Tunesiërs - het zijn allemaal mensen die de strijd niet opgeven, en vaak al een hele tijd aan het vechten zijn. Ze klagen de schendingen van de mensenrechten in hun land aan. Op elk van die bijeenkomsten vraagt men mij het woord te nemen. Zo ben ik het gewoon.

invité à prendre la parole  Ik neem het woord in de openlucht en richt mij tot mensen die zich niet beroepen op een of andere Kerk. 

Dat is mijn geluk. Ik mag zaaien in volle wind, en spreken tot het hart en het geweten van mensen die het moeilijk hebben.

   

 

     
   

une ambiance de fête  Geslaagd 

Saïd heeft het initiatief genomen om de aandacht te vestigen op de wijk waarin hij gewoond heeft en opgegroeid is: Val Fouré.

Quartier sans poésie  Een risicowijk, berucht en bekend. Met veel humor stelt hij de foto's voor, waarin hij die voorstad in beeld brengt, waar geen plaats is voor poëzie, dromen en de kunst van het samenleven.  

De tentoonstelling vindt plaats in het theater "La main d'or" in Parijs. Jonge (Noord-)Afrikanen zijn zeer talrijk opgekomen. Muzikanten, ook Saïd, zorgen voor de feeststemming. Een bar met buffet lijkt me méér aandacht te trekken dan de foto's…

Als Saïd me ziet, laat hij zijn instrument staan en komt me verwelkomen. Hij is zeer opgetogen met mijn bezoek. Het doet deugd te zien hoe blij hij is. Hij laat me zijn fototentoonstelling zien, neemt de tijd om mij voor te stellen aan al zijn vrienden, en blijft dan bij zijn vader staan, achteraan in de zaal. Zijn vader is gelukkig en fier op zijn zoon. Zijn zoon is geslaagd. Hij is naar Parijs gekomen, en heeft het hier waargemaakt.

Ook ik ben fier op Saïd. Hij heeft zijn eenvoudige afkomst niet vergeten, zijn beruchte wijk, met de jongeren die het er zo moeilijk hebben. Hij is geslaagd, en niét ten koste van de anderen.

   

 

     
   

In Beieren  Amberg en Bavière 

's Avonds was er een conferentie voor de volwassenen. 's Ochtends was er een conferentie met de jongeren van het lyceum. Het was goed!

au Lycée d'Amberg 

Daar ik juist terug was van mijn bezoek aan Gaza, kon ik niet anders dan spreken over wat ik gezien en gehoord had en waar mijn hart vol van was. Ik voelde dat de jongeren onder de indruk waren van het drama dat de bevolking in de Bezette Gebieden ondergaat. Hun vragen maakten overduidelijk dat grenzen voor hen niet bestaan, dat ze wereldburgers zijn. Ze voelden zich betrokken en waren zich ervan bewust dat onze planeet één groot dorp geworden is.

au dialogue avec les étudiants 

Een student wilde weten of ik dan nooit de moed verloor. Ik zei van ja. Er bestaan onduldbare onrechtvaardige situaties waar niets beweegt. Maar in de verenigingen waarin ik actief ben stel ik gelukkig vast dat we nooit allemaal op hetzelfde moment de moed kwijt zijn. Als de ene er genoeg van heeft en ermee wil ophouden, is er een ander die zich opricht en verder gaat. Daarom is het belangrijk niet alléén te blijven. Hoop is iets wat men sàmen draagt.