Met de vrijmetselaars (Amiens)
Zij zijn allen in het zwart gekleed, eerbiedwaardig, gespannen, heel aandachtig. Ze behoren tot verschillende loges. Sommigen zijn van ver gekomen.
Ik voel dat het ijs nog gebroken moet worden, ik moet hun vertrouwen nog winnen. In de loop van mijn toespraak zullen de gezichten zich geleidelijk ontspannen. Er zal een zachte bries van menselijkheid waaien. De maaltijd op het einde zal aan de ontmoeting een blij en broederlijk karakter geven.
Bij het beluisteren van hun vragen in de loop van de avond vroeg ik me af: "Welk beeld hebben deze mensen van de Katholieke Kerk?" Ongetwijfeld het beeld van een kerk die mensen doet lijden of die haar gezag doet gelden…
Zoals altijd groeien via de gedachtewisseling nieuwe inzichten. Het is door de ontmoeting met de andere dat ik mezelf word. Ik heb hen nodig. Zij hebben mij nodig. Na die avond vertrouwde een vrijmetselaar me toe: "U hebt me dichter bij de kerk gebracht".
| In de Adda'Wa-moskee (Parijs) |
 |
Zoals elk jaar heeft men me uitgenodigd om deel te nemen aan een maaltijd die het socio-cultureel centrum van de Adda'Wa-moskee organiseert bij de onderbreking van de ramadan. We zijn met 300 deelnemers in een mooi versierde zaal. Een uitgesproken oecumenische ontmoeting is het, niet alleen omdat er Joden, Christenen en Moslims aan deelnemen, maar ook vertegenwoordigers van het verenigingsleven, uit de culturele en politieke sector.
Ik ben blij Larbi Kechat, rector van deze moskee, weer te zien. We zijn al heel lang vrienden. Ik waardeer zijn Godsgeloof, zijn eerbied voor de ànderen, zijn geest van verdraagzaamheid.
Na een uitstekende koeskoes nemen meerdere sprekers het woord. Het aangekondigde thema luidt als volgt: "Pleidooi voor een samenleving met actieve burgers". Mij werd gevraagd iets te zeggen over diegenen die niet eens het recht hebben '(mede)burger' te zijn.
In de loop van die hartelijke, gemoedelijke avond, gingen mijn gedachten naar mensen die schrik hebben voor de islam en die mij er soms voor waarschuwen. Ik had gewild dat ze die avond erbij waren om een àndere kant van de islam te leren kennen. Een islam waarmee het best samenleven is in een klimaat van eerbied en verdraagzaamheid.
Woelige tijden
Ik blijf met woelige gebeurtenissen te maken hebben, in Evreux en elders. De kwestie van de pedofiele priester is een ernstige zaak. We weten dat een jongere er het slachtoffer van is.
Die jongere heeft de moed gehad de muur van de stilte te doorbreken door naar de rechtbank te stappen. Een pijnlijke zaak voor hem, voor zijn familie, voor het bisdom Evreux, en voor mij. Het is normaal dat ik er van dichtbij bij betrokken ben, want ik ben het die deze priester uit Québec in het bisdom heb opgenomen en een parochie heb toevertrouwd.
De zaak komt uitgebreid in de media. Mijn advocaat en ikzelf stellen op 8 december 2000 een persbericht op om duidelijk te maken vanuit welke ingesteldheid de beslissingen werden genomen.
"Voordat ik besloten heb om Denis Vadeboncoeur naar Evreux te laten komen, heb ik enkele gedeeltelijke en onvolledige inlichtingen ontvangen over zijn korte opsluiting in Québec. Ik heb deze priester, die zeer duidelijk verlangde om opnieuw ingeschakeld en gerehabiliteerd te worden, mijn vertrouwen geschonken. Met de instemming van zijn religieuze overste en mijn bisschopsraad kreeg Denis Vadeboncoeur in mijn bisdom een plaats. Pas later heb ik meer nauwkeurige inlichtingen gekregen. Toch dacht ik dat ik op mijn beslissing hem een plaats te geven niet moest terugkomen, gezien zijn wil om weer ingeschakeld te worden en het feit dat er helemaal geen kritiek was vanwege zijn parochianen".
De laatste jaren is de publieke opinie bijzonder gevoelig geworden voor het probleem van de pedofilie. En dat is een goede zaak. We worden ons bewust van de schadelijke gevolgen van pedofiele handelingen voor de persoonlijkheid van de jongere. Dat verplicht ons tot meer verantwoordelijkheid op dat gebied. Ik denk hierover nu anders dan vroeger. Vandaag zou ik niet meer dezelfde beslissing nemen.
 |
|
143 Politieke gevangenen - Basken, Bretoenen en Corsicanen - zitten in Frankrijk verspreid over 28 gevangenissen. Ze zijn van elkaar gescheiden en geografisch ver verwijderd van hun families. Op die manier worden de banden van deze gevangenen met hun oorspronkelijke sociale en culturele omgeving verbroken en worden ze psychologisch geïsoleerd. Het zijn hun families die gestraft worden worden, want ze zijn zover van hen gescheiden zijn en en betalen hoge verplaatsingskosten.
Resoluties van de Verenigde Naties en van de Raad van Europa bevelen aan hen dichter bij elkaar te brengen en vragen te waken over het behoud en de verbetering van de relaties van de gevangenen met hun naaste familie. Maar daar is niets van te merken.
We bevinden ons tegenover de grote muur van de gevangenis, aan de overkant van de straat. We hebben onze spandoeken opengerold. De politie is aanwezig, maar laat ons begaan. Op de hogere verdiepingen staan de gevangenen achter de tralies van hun cellen. Met behulp van een megafoon richt ik me tot hen. Ze antwoorden me met luid geroep, als een echo. Deze manier van communiceren heeft iets surrealistisch. Maar zo kunnen we de gevangenen toch laten weten dat we hen niet vergeten.
Een debatavond met studenten
Lisez aussi l'article: "Homoseksualiteit", Mei 1998
In een grote school in de buurt van Versailles werd een homo-vereniging opgericht. Het is de eerste keer dat zoiets gebeurt. Deze vereniging heeft het initiatief genomen om een avond te organiseren over homoseksualiteit en de godsdiensten. Welke plaats krijgen homoseksuelen in de religieuze gemeenschap?
De aula zit overvol. Ik zit in een panel naast een dominee en de voorzitters van "David en Jonathan" (een christelijke homogroepering).
Het wordt een boeiende avond. Iedereen zou wel eens mogen horen wat hier gezegd werd. Homoseksualiteit is geen keuze. Homoseksualiteit is iets waarmee men leert leven. Een homo is op geen enkele manier verantwoordelijk voor de seksuele geaardheid waarmee hij van jongs af aan te kampen heeft. Als men beweert dat heteroseksualiteit de enige vorm is van een 'normale' seksualiteit, maakt men van homoseksualiteit opnieuw een ketterij, een afwijking.
De Bijbel spreekt weinig over homoseksualiteit. Maar als hij het erover heeft is het om haar streng te veroordelen.
Men verwijt de Kerk dat ze tegelijk slaat en zalft: ze houdt onverminderd vast aan haar doctrine, maar heeft ook medelijden. Ze wil dat medelijden wel omzetten in praktijk, maar de leer moet onaangeroerd blijven. Dergelijke manier van doen veroorzaakt schuldgevoelens.
De homoseksualiteit blijft vragen oproepen door haar anders-zijn.
Houden we daar wel rekening mee? Waarom niet erkennen dat in
de homoseksualiteit geluk en wederzijds respect mogelijk zijn?
Deze avond vraagt een vervolg.