 |
Dialoog over leven en dood |
We reden samen terug van Genève naar Parijs met de wagen, André Comte-Sponville, filosoof, professor aan de Sorbonne, en ikzelf. Door een treinstaking waren we die nacht tot dat transportmiddel verplicht. We hadden ruim de tijd om te filosoferen!
André gaat direct van start: "Denk jij dikwijls aan de dood?" Ik zeg van ja. Ik denk dikwijls aan de dood. "Ik ook." zegt hij, "De gedachte aan de dood brengt me dichter bij de anderen, bij mijn kinderen. Denk jij dat er na de dood nog iets is?" - "Ja, ik geloof dat er Iemand is. De dood wordt niet teniet gedaan, maar omgevormd." André kon niet akkoord gaan met wat ik zei. "Als overtuigd atheïst geloof ik dat er na de dood niets meer is. Er is geen ander leven dan het leven dat wij nu kennen.Vandaar het belang van ons leven, van de zin die we eraan geven. De boodschap van Jezus, die de klemtoon legt op de liefde als waarde, daar sta ik wel voor open. Het is juist dat het de liefde is die aan het leven waarde geeft. Wat aan het leven waarde geeft, menselijke waarde, is de mate waarin wij er liefde in kunnen leggen."
Ik dacht aan het woord dat Jezus had kunnen zeggen bij het horen van die woorden: "Jij staat niet ver af van het koninkrijk van God".
 |
Théodore Monod |
Het bericht van zijn dood laat een leegte. De planeet en de mensheid verliezen iemand die het voor hen opnam. Ik was graag in zijn buurt. Er stak zoveel menselijkheid in die eenvoudige en geleerde man! Als oude man kende hij 'een ouderdom zonder duisternis', zoals de liturgie dat vraagt.
Ik herinner me zijn aanwezigheid in Tavery, bij de nucleaire commandopost. We waren met een vijftigtal voor een protestactie. Het was op 6 augustus, de verjaardag van de atoombom op Hiroshima. Théodore droeg een groot bord dat tot aan zijn voeten reikte. Hij had er de woorden opgeschreven die hij vaak herhaalde: "Een misdaad voorbereiden is een misdaad".
We stonden in de volle zon toen de militairen en de burgers naar buiten kwamen. Ze liepen aan ons voorbij alsof we niet eens bestonden. Voorzichtig zei ik tot Théodore: "Denk je niet dat ze ons belachelijk vinden?" Hij reageerde onmiddellijk: "Het weinige dat we kunnen doen, moeten we doen." En hij voegde er aan toe: "Maar we moeten ons geen illusies maken!"
| Regularisering van iemand zonder papieren |
|
Een jonge Albanees is getrouwd met een Française. Zijn schoonouders accepteren hem niet en waren dus ook niet aanwezig op hun huwelijk. Ze hebben allebei werk, hij werkt 'in 't zwart' in een horecabedrijf. Ze hebben onderdak gevonden in een van de kamers voor de dienstmeisjes. Zoals alle mensen-zonder-papieren moeten ze een lange strijd voeren om aan papieren te geraken: van loket naar loket, de ene oproep van de Prefectuur na de andere. Ze kennen periodes van hoop en periodes van ontmoediging. Maar nu is hun droom in vervulling gegaan. Onze jonge Albanees heeft een verblijfsvergunning voor een jaar gekregen!
Fier laat hij de bazin weten dat hij voortaan écht zal mogen werken. De bazin deelt zijn vreugde niet, nu zal ze hem moeten aangeven en zal ze minder aan hem verdienen.
Het jonge koppel brengt mij via de telefoon onmiddellijk op de hoogte van het goede nieuws. Ze nodigen me uit om op een avond in hun nieuw appartement de heuglijke gebeurtenis te komen vieren. We drinken er een glas champagne op!
De ouders zijn bijgedraaid. Bewijs? Ze hebben zelf de champagne cadeau gedaan!
Lummumba
Het is de titel van een film die vertoond wordt buiten het gewone circuit. De film is op archieven gebaseerd en werpt een levendig licht op een cruciale periode in de geschiedenis van Congo. Lumumba, een Congolees, is 36 jaar oud als hij bij de onafhankelijkheid van zijn land Eerste Minister wordt. Voor twee maanden slechts!
Ik ben onder de indruk. De manier waarop hij moeilijkheden overwint, de keuzes die hij maakt, de strijd die hij voert, altijd met de vaste wil om zijn volk te dienen. Hij is een man die niet aarzelt om door te gaan, ook als hij daarbij risico's moet lopen. Het leven is niet iets wat hij ondergaat. Wat er ook gebeuren mag, hij leeft en handelt vanuit zijn eigen diepste overtuiging.
De vreemde mogendheden willen zich ontdoen van die lastpost en maken een plaats klaar voor Mobutu. Lumumba zal de meest vernederende straffen ondergaan en uiteindelijk terechtgesteld worden. Tot in de dood zal hij zijn waardigheid behouden.