Herinneringen aan Recife
De beweging "Igreja nova" van Recife heeft me uitgenodigd op de theologische dagen "Dom Helder Camara".
Op het vliegtuig met bestemming Sao Paola verheug ik me erop Brazilië en zijn zo aanhankelijke bevolking weer te zien. Onderweg zien we duidelijk de zee-engte van Gibraltar. Zoveel jonge Marokkanen doen de overtocht op gevaar af van hun leven.
We vliegen boven Mauritanië. Terwijl mijn jonge Braziliaanse reisgezellen in de ban zijn van videospelletjes, denk ik aan de Mauritaniërs-zonder-papieren die in Parijs verblijven…Na een vlucht van 11 uur ontwaar ik de onmetelijke stad van Sao Paolo, helder verlicht in de nacht. De passagiers applaudisseren wanneer het vliegtuig de landingsbaan raakt.
Ik neem een ander vliegtuig voor Recife. Het is middernacht als we deze stad met 3 miljoen inwoners bereiken. Ze is zwaar getekend door overstromingen die vooral de arme wijken treffen.
Een vertegenwoordiger van "Igreja nova" is ter plekke. Ze verwacht mij, verwelkomt mij en … ze brengt me naar het klooster van de Franciscanen waar ik mag slapen.
De zondag van de Gedaanteverandering (6 augustus!) is goed gevuld. Zeven doopsel s in een favella. Een Franciscaan verzorgt de viering, eenvoudig en waardig. Het is een hele gebeurtenis voor de families. Ze verstaan alles met hun hart, en reageren vanuit hun hart. Iedereen weet zich door God bemind. Nadien woon ik vier missen bij waarin ik het woord neem. Ik was echt verheugd te mogen voorgaan in de eucharistie in de kerk van Dom Helder en een bezoek te mogen brengen aan het kleine huisje naast de kerk, waar hij geleefd heeft en gestorven is. In de kathedraal ga ik even verpozen bij zijn grafzerk, waarop alleen een vredesduif getekend staat.
Het thema van mijn toespraak was: "De contradicties waarmee ik op mijn weg te maken heb gehad". Ik moest over mezelf spreken om beter over hen te spreken. Opdat ze hun ervaring zouden kunnen plaatsen naast de mijne, en vanuit mijn getuigenis hun eigen geschiedenis bekijken.
Na het ontslag van Dom Helder heeft Rome in Recife iemand benoemd die zijn tegenpool was. Het was voor vele christenen een ware beproeving.
Na al wat de kerk hen aangedaan heeft, de moeilijkheden waarmee ze te kampen hebben gehad en de ervaring aan de kant gezet te worden - wat is er van hen geworden?
Die avond heb ik christenen ontmoet die door de beproeving gegroeid waren, gerijpt door de moeilijkheden, met een hart vol tederheid. Christenen die de hoop bewaard hebben. De diepe hoop, die hierin bestaat, dat men doorhéén de ellende en de miserie gaat, zonder zich erdoor te laten verpletteren. Het was een prachtige ontmoeting!
Het festival van Montguyon
Wie kent dat kleine dorp Montguyon in de Charente Maritime? Een festival voor vrede en broederlijkheid onder de volkeren, met 700 artiesten: uit Haïti, Palestina, Rusland, Mexico, Canada… Indrukwekkend!
Men had mij uitgenodigd om deze vredesmanifestatie voor te zitten. Groot was mijn verwondering toen ik zag hoe dit bescheiden dorp jongeren van de hele wereld verwelkomde!
Het waren gewone burgers, zonder bijzondere rang of verantwoordelijkheid, die de vrede koesterden. Zij groeide dank zij de banden die gesmeed werden tussen de volkeren, dank zij de vriendschap die over de grenzen heen reikte, dank zij de culturen die toenadering zochten tot elkaar. En dat alles in een feeststemming.
In Montguyon waren de aanwezigen er zich van bewust wereldburgers te zijn, en vredebrengers.
In beroep
Een jong Marokkaans koppel zit in zware moeilijkheden. De prefectuur heeft het bevel uitgevaardigd hém aan de grens te zetten. Hij is daartegen in beroep gegaan.
Om 9 uur komen we samen in de grote zaal van het gerechtshof. Ik blijf dicht bij hen want zij zijn enorm bang, vooral ook omdat hun advocate er nog niet is wanneer de voorzitter van de rechtbank de zitting begint.
In deze ruimte is alles triest en somber, de voorzitter inbegrepen.
De advocate komt haastig binnen terwijl ze haar toga aantrekt. Wij zijn aan de beurt.
De voorzitter gaat ermee akkoord dat ik het woord neem. Ik voel me plots als een advokaat, en eindig met deze woorden: "Mijnheer de voorzitter, als ik in deze zaak enige macht zou hebben, dan zo ik met gesloten ogen en zonder aarzelen aan deze jonge man de nodige papieren bezorgen." De voorzitter is verrast!
Na haar pleidooi neemt de advocate mij apart: "We zullen niets bereiken, want we hebben niet het nodige beroep aangetekend."
Ontgoocheld ging ik weg. Om 12 uur zou de rechtbank uitspraak doen. Ik vroeg het jonge koppel mij te verwittigen via mijn GSM.
Om 12.15 uur gaat de telefoon. "Het is gelukt, we hebben gewonnen. We gaan dat vieren! We inviteren u om met ons uit te gaan eten."
De couscous smaakte heerlijk. Maar de advocate werd niet uitgenodigd!