Notities Onderweg: Augustus 2000

  Een wereld richt zich op Te Rome
  Archiv



Partenia

De brief

Notities

Catechismus

Een wereld richt zich op

Millau, onderprefectuur in de Aveyron, maakte zich klaar om 50.000 mensen te ontvangen voor het proces van de tien boeren van de Larzac, waaronder José Bové. Ik werd door het netwerk Partenia (een 50-tal leden) onthaald op een heerlijke avond, in de prachtige tuin van de familie bij wie ik logeerde. Ik hoor bij deze toevallige gelegenheid (zoals al vaker gebeurde) met blijde verwondering hoe christenen en niet-christenen in januari 1995 samen naar het bisdom te Rodez trokken en er het woord namen. José Bové was een van hen.

Op het einde van de avond uit ik het verlangen om even te voet de stad in te trekken. Het gezelschap gaat mee. Met al die jongeren die aangekomen zijn is er in deze zwoele zomernacht nog volop leven in de straten en op de verlichte pleinen.

's Anderendaags ben ik in de ochtend uitgenodigd voor een persconferentie in de velden, op een zonovergoten heuvel. José Bové laat me weten dat hij op de rechtbank voor mij een plaats heeft voorbehouden. Er zijn effectief heel weinig plaatsen in dit enge gerechtsgebouw, en overal staat er politie. Als ik er, zo goed en zo slecht als het gaat, erin geslaagd ben alle hindernissen te overwinnen, dring ik binnen in de ruimtes die bestemd zijn voor dit zo gevaarlijke proces.

Tot mijn vreugde maak ik kennis met de ouders van José. Ik proef bij deze mensen iets van heimelijke trots om hun zoon. "U moet waarschijnlijk veel geleerd hebben door uw omgang met hem" zeg ik. "Hij heeft ons dikwijls door elkaar geschud" vertrouwt zijn vader me toe. "Het is voor ons niet altijd gemakkelijk geweest".

Het proces begint. Ik heb de indruk dat de rechter de gebeurtenissen achternahinkt. Hij luistert niet, maar spreekt des te meer. Voor hem staan de tien boeren. Ze zeggen heel rustig wat ze te zeggen hebben, met enige humor zelfs. Ik heb de indruk dat er hier twee werelden zijn, die elkaar niet ontmoeten.

Na verloop van twee uren verlaat ik het gerechtshof en begeef me tussen de menigte. Overal zijn pleingesprekken bezig. De jongeren die Millau hebben ingenomen, leggen zich niet neer bij de wereldvrijhandel als een onomkeerbaare feit. Als men geen rekening houdt met de volkeren, en zolang de arme volkeren op deze planeet niet kunnen deelnemen aan het beslissingsproces, bouwt men aan geen toekomst.

De streek van Larzac kent een traditie van strijd. Het vechten op meerdere fronten smelt hier samen tot één gemeenschappelijke strijd. Hier wordt een teken gegeven van het beginnend wereld-verzet. Het is mijn diepe overtuiging dat een wereld zich hier opricht.

     

Terugblik

Archiv

Link

email

  

 

Te Rome

Ik was sinds 1995 niet meer in de Eeuwige Stad geweest. De katholieke verantwoordelijken voor Gay Pride hadden me uitgenodigd om deel te nemen aan een oecumenische ontmoeting rond 'godsdiensten en homoseksualiteit'. Toen ik hoorde dat het Vaticaan niet bereid was hen te ontvangen en dat ook de burgerlijke overheid van de stad Rome moeiljkheden maakte, heb ik aanvaard om daaraan deel te nemen met een boodschap van hoop bij deze mannen en vrouwen die zich zowel door de burgerlijke samenleving als door de kerk in de steek gelaten voelen. Zoals Jezus in het evangelie, die altijd een toekomstperspectief bood aan de mensen die hij ontmoette.

Pas aangekomen in Rome krijg ik een telefoon van de aartsbisschop van Lyon, de voorzitter van de bisschoppenconferentie. Hij laat me weten: "de Paus heeft persoonlijk aan kardinaal Sodano, staatssecretaris, laten weten dat hij verlangt dat je niet deelneemt aan die oecumenische ontmoeting. De kardinaal heeft de apostolische nuntius in Parijs op de hoogte gebracht, die mij op zijn beurt verwittigd heeft." - "Als de paus me vraagt om niet tussen te komen, dan zal ik ook niet tussenkomen. Ik gehoorzaam."

Ik breng onmiddellijk de organisatoren op de hoogte. Ze staan versteld. Ik troost hen door er op te wijzen dat de paus ons een dienst bewijst door op deze manier opschudding te verwekken. Zijn tussenkomst, in feite zijn verbod, daarvoor zullen de media zich interesseren, die komen daar allemaal op af. Wat effectief ook gebeurde. Na een hele dag interviews reis ik terug naarParijs.

Had het Vaticaan een delegatie van Gay Pride willen ontvangen, dan zou dit voor hen natuurlijk wel een teken van openheid en luisterbereidheid geweest zijn. Een gemiste kans.