Een wereld richt zich op
Millau, onderprefectuur in de Aveyron, maakte zich klaar om
50.000 mensen te ontvangen voor het proces van de tien boeren
van de Larzac, waaronder José Bové. Ik werd door
het netwerk Partenia (een 50-tal leden) onthaald op een heerlijke
avond, in de prachtige tuin van de familie bij wie ik logeerde.
Ik hoor bij deze toevallige gelegenheid (zoals al vaker gebeurde)
met blijde verwondering hoe christenen en niet-christenen in
januari 1995 samen naar het bisdom te Rodez trokken en er het
woord namen. José Bové was een van hen.
Op het einde van de avond uit ik het verlangen om even te
voet de stad in te trekken. Het gezelschap gaat mee. Met al die
jongeren die aangekomen zijn is er in deze zwoele zomernacht
nog volop leven in de straten en op de verlichte pleinen.
's Anderendaags ben ik in de ochtend uitgenodigd voor een
persconferentie in de velden, op een zonovergoten heuvel. José
Bové laat me weten dat hij op de rechtbank voor mij een
plaats heeft voorbehouden. Er zijn effectief heel weinig plaatsen
in dit enge gerechtsgebouw, en overal staat er politie. Als ik
er, zo goed en zo slecht als het gaat, erin geslaagd ben alle
hindernissen te overwinnen, dring ik binnen in de ruimtes die
bestemd zijn voor dit zo gevaarlijke proces.
Tot mijn vreugde maak ik kennis met de ouders van José.
Ik proef bij deze mensen iets van heimelijke trots om hun zoon.
"U moet waarschijnlijk veel geleerd hebben door uw omgang
met hem" zeg ik. "Hij heeft ons dikwijls door
elkaar geschud" vertrouwt zijn vader me toe. "Het is
voor ons niet altijd gemakkelijk geweest".
Het proces begint. Ik heb de indruk dat de rechter de gebeurtenissen
achternahinkt. Hij luistert niet, maar spreekt des te meer. Voor
hem staan de tien boeren. Ze zeggen heel rustig wat ze te zeggen
hebben, met enige humor zelfs. Ik heb de indruk dat er hier twee
werelden zijn, die elkaar niet ontmoeten.
Na verloop van twee uren verlaat ik het gerechtshof en begeef
me tussen de menigte. Overal zijn pleingesprekken bezig. De jongeren
die Millau hebben ingenomen, leggen zich niet neer bij de wereldvrijhandel
als een onomkeerbaare feit. Als men geen rekening houdt met de
volkeren, en zolang de arme volkeren op deze planeet niet kunnen
deelnemen aan het beslissingsproces, bouwt men aan geen toekomst.
De streek van Larzac kent een traditie van strijd. Het vechten
op meerdere fronten smelt hier samen tot één gemeenschappelijke
strijd. Hier wordt een teken gegeven van het beginnend wereld-verzet.
Het is mijn diepe overtuiging dat een wereld zich hier opricht. |