In gesprek met jongeren
IIk bracht drie dagen door in de streek van Würtemberg (Duitsland), wat mij de gelegenheid gaf tot vele contacten. Ik zal zonder twijfel de ontmoeting met de jongeren op een lyceum blijven onthouden. Er waren er een honderdtal (16-17 jarigen), samen met hun prefect en enkele leerkrachten. Het is al een tijdje geleden, en ik herinner me niet zo goed meer hun vragen en hun antwoorden. Maar het essentiële herinner ik me wél: dat het een heerlijke ontmoeting was, waarop bijzonder aandachtig geluisterd werd. We voelden ons goed bij elkaar. De communicatie stroomde als water door de rivier. Een lichte bries beroerde hart en geweten. Zaadjes van vrijheid werden kwistig uitgestrooid. En nu maar wachten tot ze ontkiemen… Met spijt namen we afscheid van elkaar.
Oecumenische ontmoeting in Lyon
Ik had niet verwacht dat het weerzien met de bisschoppen ook moeilijkheden zou geven. De media zouden de aandacht verleggen. Hun voortdurende aanwezigheid in mijn buurt werkte op de zenuwen. De bisschoppen dachten zeker: "Daar begint het weer!" De protestanten van hun kant hadden voorzien dat de media de aandacht zouden afleiden van het eigenlijke gebeuren. Daarom kreeg ik het gezelschap van enkele 'sterke kerels', van in het kathedraalkoor tot wanneer ik op de bus stapte. Belachelijk! Ik voelde me als een gevangene die naar een andere gevangenis wordt overgebracht. Trokken ze daarmee niet de aandacht van de media - wat ze ten allen prijze hadden willen vermijden? Op zo 'n oecumenische bijeenkomst hadden we beter de tijd genomen om ons samen te verheugen! Zoals de orthodoxe bisschoppen, die mij met grote goedheid omhelsden.
De onrechtvaardige "dubbele straf".
Khalifa, een Algerijn, zit een gevangenisstraf uit. Wanneer
hij vrijkomt zal hij naar Algerije uitgewezen worden omdat hij
een vreemdeling is. Zo zal hij tweemaal gestraft worden. Een
dubbele straf: gevangenis + uitwijzing. Op vraag van het Steuncomité
van Bordeaux neem ik deel aan een debat over de dubbele straf.
Khalifa kwam in Frankrijk toen hij drie jaar oud was. Frankrijk
is zijn thuis. Hij is gehuwd, heeft vier kinderen, en woont in
het Quartier des Aubiers in Bordeaux. Heel wat mensen zijn op
de been gekomen voor deze gekende en gewaardeerde familie. De
wijk, die geen al te beste reputatie heeft, toont zich solidair.
Ze nemen het niet dat een vader zou gescheiden worden van vrouw
en kinderen. Een gezin heeft het recht om samen te leven - zo
stellen alle aanwezigen het op deze gedenkwaardige debatavond.
Operatie vuistslag
Een honderdtal actievoerders (Tunesiërs en Fransen) zijn
erin geslaagd binnen te dringen in de lokalen van de leiding
van de Tunesische milities in Parijs. Die milities houden streng
toezicht op de Tunesische gemeenschap in Frankrijk en beletten
door intimidatie, bedreigingen en geweld elke vorm van vrije
meningsuiting.
Nu waren ze helemaal verrast. De actievoerders riepen: "Tunesië
is een politiestaat! Folteringen zijn er schering en inslag.
Er is geen vrijheid meer." Zeer ongewone uitspraken op die
plaats. Voor de woedende en volledig verraste verantwoordelijken
onduldbaar. De aanwezige televisiecamera's namen gretig beelden
van de schermutselingen, de scheldwoorden en de gewelddadigheid
van de milities, die zo onverwacht belachelijk gemaakt werden.
Die ongewone beelden zijn ook aan de overkant van de Middellandse
zee geraakt…
Na die symbolische actie ga ik Taouffik Ben Brick, journalist
en rebel, opzoeken in het hospitaal La Salpétrière.
Hij laat me weten dat hij zijn hongerstaking stopzet omdat zijn
broer vrijgelaten is. Het beurt hem op als hij ziet dat jongeren,
vrouwen en politieke verantwoordelijken in Tunesië het taboe
van de schrik durven doorbreken.