 |
|
| • Gouden bruiloft |
|
| • De strijd van mensen zonder papieren |
|
| • Vertrouwen in het leven |
|
| • Vredesboodschap |
|
| |
|
| |
|
| Gouden bruiloft |
|
| |
|
Het is een hele gebeurtenis voor dit bevriende koppel, in volle zomer hebben ze familie en vrienden bijeengebracht. Hun geluk moeten ze kunnen delen. Het moet een mooi feest worden!
Ik ben verbaasd dat er zoveel volk is, ongetwijfeld meer dan toen ze trouwden, 50 jaar geleden. We trekken van het gemeentehuis naar de kerk, en daarna naar de overdekte speelplaats van de school voor het aperitief. Wat zelden gebeurt, ik blijf voor het avondmaal.
Onder de aanwezigen, bij wie op alle gezichten de vreugde te lezen staat, bevinden zich koppels die uit elkaar zijn, gescheiden, voor de tweede keer gehuwd... Alle denkbare situaties die we in onze familie of kennissenkring kennen.
Vandaag wordt het leven niet meer geleefd als een geheel, maar als een reeks episodes, en elke episode heeft waarde op zich. De aandacht gaat naar het voorlopige, het onmiddellijke hier-en-nu, waarin men zo gelukkig mogelijk zichzelf wil zijn. Men verwaarloost de conformiteit om voorrang te verlenen aan de authenticiteit.
Gouden bruiloft vieren, is dat niet tegen deze moderne mentaliteit ingaan? Ik denk van niet. |
|
| |
|
 |
Je moet maar eens kijken naar onze twee helden van de dag, verrukkelijk! Zijn ze niet nog altijd verliefd op elkaar? Voorkomend en respectvol, de een voor de ander? Hun liefde weerstond de tand des tijds, heeft zich verdiept. Als er liefde is, kan men zeer ver gaan.
Wat daarvan het geheim is? In de loop der jaren zijn ze altijd met elkaar in gesprek gebleven, en ze hebben geleerd elkaar te vergeven. Na 50 jaren huwelijk is hun eenvoudige aanwezigheid een getuigenis. Ze zijn voor velen een zegen. |
|
|
| |
|
 |
|
| |
|
| De strijd van mensen zonder papieren |
|
| |
|
 |
56 van hen zijn in hongerstaking: Noord-Afrikanen, Guineeërs, Thailanders. Plaats van het gebeuren is Rijsel, de binnenplaats van de Bourse du Travail. Op vraag van het steuncomité ga ik bij hen op bezoek. Het is een belangrijk moment voor me, hen ontmoeten en hen beluisteren. |
|
|
| |
|
Uitgestrekt op hun slaapzakken, onder grote tentzeilen, zijn ze na verscheidene weken hongerstaking duidelijk verzwakt. Deze zware beslissing, waarmee ze hun gezondheid op het spel zetten, hebben ze genomen als gevolg van niet ingeloste beloftes van de prefectuur. Onder elke tent vragen ze me midden tussen hen te gaan zitten voor een foto. We staan dicht opeengepakt. Er is licht in hun ogen.
Ik verlaat hen om te gaan betogen op de Place de la République, rechtover de prefectuur. Onderweg komt een Kabyliër naar me toe. “Herkent u me? In 2003 was ik in hongerstaking. U bent ons komen bezoeken. Ik weet nog dat ik tranen in mijn ogen had. Nu heb ik papieren en werk. Het is mijn beurt om de anderen bij te staan.” Bij die woorden omhels ik hem. |
|
| |
|
 |
Op het zonovergoten plein zorgen de Afrikanen voor de ambiance. Op de tonen van de tamtam en de protestliederen dansen vrouwen en kinderen. Dansen en zingen hoort bij hun strijd. |
|
|
| |
|
De storm die dreigde, barst los. Vroeg in de ochtend zetten de strijdkrachten de mensen zonder papieren buiten uit de Bourse du Travail. Ze worden verspreid over een aantal gesloten centra: Rijsel, Toulon, Rennes, Bordeaux. Een tiental wordt gehospitaliseerd terwijl anderen onder bewaking worden geplaatst.
Maar de rechtbank laat de meesten van hen die in gesloten centra terechtkwamen, weer vrij. Een opdoffer voor de prefect. De strijd gaat door. De repressie is iets van elke dag. De prefect lijkt niet te beseffen hoe sterk de zwakken zijn. |
|
| |
|
|
|
| Vertrouwen in het leven |
|
| |
|
| Zoals elk jaar ga ik enkele dagen in stilte en gebed doorbrengen in een benedictijnenabdij. In de binnentuin van het klooster kruis ik iemand die me blijkbaar verlangt te spreken. Een toevallige ontmoeting, zoals we dat vaak meemaken in ons leven. |
|
|
|
| |
|
| Het is voor de eerste keer dat hij naar een abdij komt om er drie dagen door te brengen. Deze jonge huisvader is tevens bedrijfsleider, en voelde de behoefte om weer bij zichzelf te komen en alles wat op zijn schouders drukt eens naast zich neer te zetten. Hoe moeilijk is het toch in onze hedendaagse samenleving om zichzelf te blijven, zijn eigen weg te gaan, te groeien in menselijkheid! Er zijn zoveel dingen die wegen op elk die aan zichzelf en zijn eenzaamheid is overgeleverd! |
|
| |
|
 |
De man vóór me weet dat hij kwetsbaar is. Door die kwetsbaarheid staat hij open voor de anderen. De stilte tijdens de maaltijden maakt indruk op hem. Het gebed van de monniken bevraagt hem. Een vreemde ervaring, zo’n heel ander leven, drie dagen lang!
De aanwezigheid van de anderen in het klooster brengt hem ertoe vertrouwen te hebben in het leven. Dit vertrouwen in het leven is een daad die niemand anders in onze plaats kan stellen, maar die onze mens-wording mogelijk maakt.
Voor hij vertrekt, ontmoet ik hem opnieuw. “Ik heb in mezelf een zekere vrede teruggevonden” zegt hij. “Ik vertrek om met mijn vrouw en mijn twee kinderen op vakantie te gaan.”
Ik heb me niet afgevraagd of deze man in God geloofde. Ik was blij te zien dat hij opnieuw in zichzelf geloofde. |
|
|
| |
|
|
|
| |
|
| Vredesboodschap |
|
| (Aan de vredesbeweging) |
|
| |
|
| “Op dit beroemde plein voor de St.-Stefanuskathedraal bent u hier op deze 6e augustus altijd op post opdat men trouw de gedachtenis zou bewaren aan wat in Hiroshima en Nagasaki gebeurd is, en opdat er ooit vrede zou mogen zijn. Samen met u is de vredesduif komen neerstrijken in Vienne. |
|
| |
|
 |
Ik verklaar me solidair met u en druk u mijn erkentelijkheid uit voor uw volharding bij deze actie. Het drama van Hiroshima en Nagasaki blijft een wonde in de zijde van het mensdom. Hoe zouden we ooit de slachtoffers kunnen vergeten van deze catastrofe, die nog altijd voortgaat? Veel stemmen verheffen zich over heel de wereld om de stopzetting te eisen van alles wat met kernenergie te maken heeft. Het is bemoedigend dat er landen zijn die ambitieuze programma’s uitwerken om te bezuinigen op energie en om hernieuwbare energie te ontwikkelen. |
|
|
| |
|
| Helaas bouwen we nog altijd kerncentrales, terwijl we niet weten wat we moeten aanvangen met het kernafval! We blijven kernduikboten en kernreactoren verkopen! |
|
| |
|
| Maar onze hoop blijft overeind. Niemand zal de vrede tegenhouden op haar tocht. Vandaag zetten steeds meer mannen en vrouwen van overal zich in voor de vrede. In Vienne bent u de vredebrengers. U zet er zich met hart en ziel voor in om de toekomst van de mensheid en de planeet veilig te stellen. We zijn er u dankbaar om.” |
|
|
|
| |
|
